ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1740

แต่ว่า สิ่งเหล่านี้ ดูเหมือนไม่มีทางเป็นจริงได้อีกแล้ว หมาป่าพุ่งเข้าใส่พวกเขา โหดเหี้ยม อยากจะฉีกทึ้งพวกเขาให้แหลก....

อะหลิงมองหมาป่าที่อยู่ด้านหลัง เพียงรู้สึกเสียดาย เธอทำการค้ากับปีศาจร้ายตนหนึ่ง ขายชีวิตที่เหลือในอนาคตของตนให้เขา ให้เขาส่งถังจื่อโม่ออกไป ให้เขาช่วยตนทำลายเกาะซื่อหลี ทั้งสองตกลงสัญญากันได้แล้ว เพียงแต่ต้องใช้เวลา สิบปี ยี่สิบปี? พวกเขาก็จะทำให้ได้ แต่ว่าตอนนี้ เธอกับถังจื่อโม่สองคน ล้วนต้องถูกฝังอยู่ที่นี่แล้วหรือ?

ฝูงหมาป่าถาโถมเข้ามา อะหลิงยื่นแขนออกไปตามจิตใต้สำนึก คิดจะขวางกั้นฝูงหมาป่าอย่างไม่เจียมตัว แต่ภายในใจสิ้นหวังไปนานแล้ว ถังจื่อโม่ยื่นมือมามือจับอะหลิง เขาพลันรู้สึกว่า ทั้งสองเป็นเช่นนี้ ตายไปด้วยกันเช่นนี้ก็ได้...

แต่นานแล้วความเจ็บปวดก็ยังมาไม่ถึง เสียงร้องไห้แผ่วเบาได้เตือนสติถังจื่อโม่และอะหลิง พวกเขายังมีชีวิตอยู่

“นี่คือ...” อะหลิงตัวสั่นเทา ฝูงหมาป่าพวกนี้ ทำไมจู่ๆถึงยอมจำนนล่ะ? ถังจื่อโม่ขมวดคิ้ว ถ้าเมื่อครู่ตนไม่ได้มองผิดละก็ เมื่อครูมีแสงสีแดงวาบผ่านในฉับพลัน ถ้าเดาไม่ผิด มันเปล่งมาจากไข่มุกบนข้อมือของอะหลิง

สายตาของถังจื่อโม่ตกอยู่บนข้อมือของอะหลิง อย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร สีของไข่มุกได้เปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว คราบเลือดของอะฝูเมื่อครู่ ยังเปื้อนอยู่บนไข่มุก คล้ายแฝงไปด้วยความผิดบาปเดิม

“พวกเราไปจากที่นี่กันก่อน” อะหลิงลุกขึ้นยืน เธอรู้สึกร้อนวาบบนข้อมือ ไข่มุกเส้นนี้ ประหลาดจริงๆด้วย ทุกครั้งที่เปลี่ยนเป็นสีแดง จะมีความร้อนลวกแปลกประหลาดอย่างหนึ่ง ทั้งยังรู้สึกเหมือนกำลังเรียกหาอะไรอยู่

อะหลิงรู้ ตนไม่ใช่นายของไข่มุกเส้นนี้ แต่ว่าความรู้สึกแปลกๆนี้ มักจะทำให้เธอรู้สึก ไม่ใช่ความรู้สึกของตน เหมือนกับว่าไข่มุกเส้นนี้กำลังควบคุมตนอยู่อย่างไรอย่างนั้น อะหลิงรู้สึกว่า เมื่อครู่ตนเห็นผู้หญิงในชุดกระโปรงแดงคนหนึ่ง เห็นหน้าไม่ชัด เห็นเพียงไฝน้ำตาเม็ดนั้นตรงหางตา และท่าทีเย็นชาของเธอ

เคยเป็นคนของเกาะซื่อหลีหรือ? อะหลิงรู้ เกาะซื่อหลีมีสถานที่ประหลาดมากมาย เธอไม่สามารถและไม่กล้าไปสอดส่อง ได้แต่หวังว่าถ้าความรู้สึกของตนถูกต้อง เช่นนั้น ใครสักคนก็ได้ ช่วยเธอทำลายเกาะซื่อหลีทีเถอะ

ถังจื่อโม่เดินตามอะหลิง เขามักจะรู้สึกว่า ไม่อาจอยู่บนเกาะซื่อหลีนานนัก ความรู้สึกที่ได้จากที่แห่งนี้ แปลกพิกลเกินไป อีกอย่างถังจื่อโม่รู้สึกว่า เกาะซื่อหลีส่งผลกระทบต่อเขาท่ามกลางความไม่แน่ชัด บางเวลาเขารู้สึกจะทำเรื่องที่ขัดกับความรู้สึกออกไป

หลินฉือที่กลับมาถึงบ้านตระกูลโม่ รู้สึกว่าความแปลกประหลาดนั่นไม่ได้สูญหายไปเลย อีกอย่าง เธอยังสัมผัสได้ว่า มีบางสิ่งกำลังเรียกหาเธอ ทั้งยังแรงกล้าขึ้นทุกทีๆ

เมื่อคืนวาน เธอถึงกับฝัน ฝันถึงเกาะประหลาดแห่งหนึ่ง ถังจื่อโม่อยู่ที่เกาะนั่น เธอเห็นไข่มุกเส้นหนึ่ง ใส่อยู่บนข้อมือของเด็กน้อยคนหนึ่ง หลินฉือรู้สึกว่าไข่มุกเส้นนั้นเป็นของตน อีกอย่างสวมใส่อยู่บนข้อมือของเด็กหญิงคนนั้น จะส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อเธอ

หลินฉือถูกเสียงร้องของโทรศัพท์ปลุกตื่น หลินฉือมองหมายเลขบนโทรศัพท์ โดยไม่ตอบสนองอยู่นาน เป็นถังจื่อซี

หลินฉือนวดคลึงศีรษะ ไม่รู้ว่าหลับนานเกินไป หรือเป็นเพราะสาเหตุอื่น เธอมักจะรู้สึกเหนื่อยมาก เหมือนร่างกายเสื่อมทรุดไปหมด

“จื่อซี ว่ายังไง?” หลินฉือฝืนกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา

“พี่สาว พวกเรารู้ตำแหน่งของพี่ชายแล้วค่ะ อยู่ที่เกาะซื่อหลี แต่ไม่มีใครรู้ว่าจะไปเกาะซื่อหลีอย่างไร” เสียงถังจื่อซีดังกังวาน ทำให้หลินฉือรู้สึกถึงพลังชีวิต แต่ว่าเกาะซื่อหลี ชื่อนี้คุ้นจริงๆ คือสถานที่อะไรกัน? เธอเคยไปมาตอนไหนนะ?

“ฉันได้ยินคนพูดว่า มีเพียงคนของตระกูลโม่ที่รู้ว่าจะไปเกาะซื่อหลีอย่างไร ดังนั้นเลยอยากจะถามพี่สาว พี่รู้ไหมคะว่าจะไปเกาะซื่อหลีได้ยังไง?” เสียงของถังจื่อซี นุ่มนวลมาก ทำให้หลินฉือรู้สึกสบาย เธออยากจะตอบถังจื่อซี เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าเกาะซื่อหลีอยู่ที่ไหน? เธอไม่เคยไปมาก่อนนะ แต่ประโยคนี้อย่างไรก็พูดไม่ออก เหมือนมีอะไรขัดขวางเธอพูดประโยคนี้อย่างสุดกำลัง หลินฉือรู้ เกาะซื่อหลี เธอจำเป็นต้องไปแล้ว ที่นั่น อาจจะมีคำตอบของเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ

“ฉันคิดว่า ฉันรู้ว่าจะไปยังไง” คิดไว้ไม่มีผิด ประโยคนี้พูดได้อย่างราบรื่น ถ้าหากมีบางสิ่งกำลังเรียกหาเธอจริงๆ ก็โปรดนำพาเธอไปที่นั่นด้วยเถอะ!

“วันมะรืน พวกเราออกเดินทางกันวันมะรืน” หลินฉือพูดไปตามใจของตน ชั่วเวลานี้ ประหนึ่งว่าเธอไม่ใช่หลินฉือ แต่เป็นใครอีกคนหนึ่ง “จื่อซี เธอไปด้วยกันกับพี่นะ”