ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1741

แสงจันทร์ของค่ำคืนนี้มันแปลก ๆ อยู่บ้าง ไม่ใช่สีขาวล้วนแบบที่ส่องสว่างออกมา แต่ประดับไปด้วยสีแดงออกมาเล็กน้อย ขอบสีแดงบาง ๆ เหมือนกับมีความหมายที่ไม่ชัดเจนแฝงอยู่

ถังจื่อโม่กับอะหลิงพิงเข้าด้วยกัน ความกลัวเมื่อตอนกลางวัน ภายใต้แสงอาทิตย์ เหมือนกับไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอตกกลางคืน เหมือนกับว่าความกลัวพวกนั้นมันได้โจมตีเข้ามาอย่างแจ่มชัดอีกครั้ง ทั้งสองคนต่างก็รู้สึกหนาวกันขึ้นมาเล็กน้อย อะหลิงไม่กล้าหลับตา เลือดของอะฝู เหมือนกับว่ายังแต่งแต้มอยู่บนใบหน้า และบนร่างกายอยู่ ความร้อนระอุของสถานที่เหล่านั้น มันไม่มีลดหายไปเลยสักนิด แต่กลับห่อหุ้มเธออยู่ตลอด

ถังจื่อโม่เองก็ไม่กล้าปิดตาลงไปเหมือนกัน เขาจำสายตาที่ทั้งตกใจและก็โกรธแค้นชิงชังก่อนตายของอะฝูได้ชัดเจน เหมือนกับอยากจะกำจัดถลกหนังดึงเอ็นออก ฆ่าแล้วหั่นศพพวกเขาไปให้ละเอียดเลยก็ไม่ปาน แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยสัมผัสกับความเกลียดชังที่รุนแรงแบบนี้มาก่อนเลย เหมือนกับว่ามันได้สลักลึกเข้าไปในหัวใจไปแล้ว และไม่อาจขจัดสายตานี้ออกไปได้อีกเลยเช่นกัน

“เธอยังโอเคอยู่หรือเปล่า?” ถังจื่อโม่รู้สึกว่าทั้งร่างของอะหลิงกำลังสั่นไปหมด หันหน้าไปก็เห็นอะหลิงกำลังกอดเข่าอยู่ ขดตัวอยู่เป็นก้อน นั่นเป็นการกระทำของการที่ไม่มีความปลอดภัยแบบสุด ๆ แล้ว

“ฉันรู้สึกเจ็บตา เจ็บหน้า เจ็บแขน เจ็บไปหมดทั้งตัว!เหมือนกับไฟแผดเผาเลย” อะหลิงพูดเสียงสั่นออกมา ความกลัวเมื่อตอนกลางวันพวกนั้น เธอต้านทานมันไม่ไหว บาดแผลที่กลางฝ่ามือมันได้ตกสะเก็ดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ขอเพียงแค่แตะไปโดนเข้าก็จะรู้สึกเจ็บขึ้นมา เหมือนกับกำลังขูดเกาอยู่ที่ใจไปครั้งแล้วครั้งเล่า

“ทำไมถึงเจ็บ?” ถังจื่อโม่มองอะหลิง บนร่างของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ ส่วนที่ได้รับบาดเจ็บเพียงที่เดียวก็คือฝ่ามือ ทำไมถึงได้เจ็บไปหมดทุกที่?

“ฉันรู้สึกว่าในจุดที่เลือดของเธอแต่งแต้มลงมามันเจ็บไปหมดเลย” อะหลิงรู้สึกว่าตนหนาวมาก เหมือนกับว่าตกอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง ทั่วทั้งร่างมันไม่มีอุณหภูมิอยู่เลยสักนิด แต่ตรงส่วนเหล่านั้นมันก็ร้อนมากอีกด้วย เหมือนกับเปลวไฟแผดเผาเลยไม่มีผิด เธอรู้ว่าสภาพของตัวเองมันไม่ถูกต้องเลย แต่ว่าเธอไม่รู้ว่าควรจะปรับสภาพมันยังไง

ถังจื่อโม่มองอะหลิง เขาไม่ได้มองคนคนนี้ไปให้ชัดเจนตั้งแต่แรกเลยใช่มั้ย เขานึกว่าอะหลิงจะเข้มแข็ง เย็นชาเสียอีก แต่ว่าตอนนี้เปราะบางเสียเหมือนกับแก้วเลยไม่มีผิด

“เธอ...ฆ่าคนครั้งแรกเหรอ?” ถังจื่อโม่ได้ยินการถามออกไปโง่ ๆ ของตัวเอง ความน่ากลัวอย่างนี้ สะเทือนขวัญเสียอย่างนี้ อะหลิงจะทนมันไปได้ยังไงกันน่ะ?

อะหลิงไม่ได้พูดอะไร ใครมันจะเชื่อกันน่ะ? นี่เป็นครั้งแรกที่เธอฆ่าคน เลือดที่ร้อนผ่าวอย่างนี้ สาดมาบนร่างของเธอ มันเป็นการเยาะเย้ยกันจนถึงขีดสุดแบบหนึ่งเลย

ถังจื่อโม่ไม่รู้ว่านาทีนี้ตนรู้สึกยังไง ความกลัวที่เคยมีต่ออะหลิง ความเชื่อมั่นต่ออะหลิง ในนาทีนี้ ได้หลอมละลายกลายไปเป็นความสงสารไปหมด ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ถ้าไม่มีเขา อะหลิงก็ยังคงเป็นหลานสาวของผู้เฒ่า ถูกคนพะเน้าพะนอ พวกเขาไม่กล้าจะอาจหาญกล้าทำร้ายอะหลิงกันอย่างเปิดเผยกัน แต่เพราะเขา อะหลิงกับคนอื่นร่วมกันคิดบัญชีอะฉี เพื่อเขาแล้วอะหลิงถึงขนาดที่ต้องฆ่าคนครั้งแรก

ถังจื่อโม่อยากจะยื่นมือไปลูบอะหลิง ในตอนที่จะแตะลงไปนั้นก็ได้ถอนมือกลับไปอีกที เขามอบการปลอบโยนให้กับอะหลิงไม่ไหว สิ่งที่อะหลิงต้องการมันก็ไม่ใช่การปลอบโยนด้วยเช่นกัน ตรงด่านนี้ ทำได้แค่เพียงปล่อยให้อะหลิงฝ่ามันไปเอง เขาทำได้แค่เพียงมองดูอยู่ข้าง ๆ เท่านั้น

ถังจื่อโม่นั่งอยู่ข้าง ๆ อะหลิง เขายื่นมือออกไป ดึงชายเสื้ออะหลิงเอาไว้ ในขอบเขตที่เธอสามารถรู้สึกได้ ส่วนมืออีกข้างนึงก็ได้ขีด ๆ เขียน ๆ อยู่บนพื้น

อะหลิงรู้สึกได้ว่าข้างกายมีคนอยู่ด้วย รู้สึกได้ถึง...คนคนนี้ไม่มีทางจะทอดทิ้งเธอไป ไม่มีวันไปจากเธอ อยู่เป็นเพื่อนกันอย่างนี้ ทำให้อะหลิงรู้สึกได้ถึงความสบายใจ เธอค่อย ๆ สงบลงไปอย่างช้า ๆ

ลมด้านนอกพัดอยู่ตลอด ถังจื่อโม่มองพระจันทร์บนท้องฟ้า ภายในใจแอบคิดอยู่เงียบ ๆ เขากับคนในครอบครัว จะเห็นพระจันทร์ดวงเดียวกันหรือเปล่า? เมื่อไหร่พวกเขาจะมาหาตนกันนะ

นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ถังจื่อโม่กับอะหลิงเห็นพระอาทิตย์ได้โผล่ขึ้นมาจากเส้นขอบฟ้าทีละนิด ๆ อย่างชัดเจน รู้สึกถึงการมาเยือนของแสงสว่างทีละนิด ๆ เหมือนกับพวกเขาคนเมื่อวานนั้นต่างก็ได้ทิ้งเอาไว้เมื่อวานกันไปหมด จากวันนี้ไป เรื่องทั้งหมด มันจะมีการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

“ไปกันเถอะ ฉันจะพานายไปหาคนคนหนึ่ง เขาจะพานายออกไป” อะหลิงเห็นพระอาทิตย์ ยังดี พระอาทิตย์ตอนเช้าเพียงแค่อบอุ่นไม่ได้ร้อนระอุเลย ไม่อย่างนั้นแล้วเธอจะต้องทนไม่ไหวแน่ ๆ

ถังจื่อโม่อยากจะปฏิเสธออกไป เขาอยากอยู่ข้าง ๆ อะหลิง อะหลิงในตอนนี้ เปราะบางเป็นอย่างมาก ถ้าเขาจากไปตอนนี้ เขาไม่แน่ใจว่าอะหลิงจะสามารถยืนหยัดทนมันต่อไปได้หรือเปล่า

“ไปจากที่นี่เถอะ ถ้านายไม่ไป ฉันเกรงว่าจะมีคนอื่นมาทำร้ายนาย ฉันแม้แต่ตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลย แล้วจะปกป้องนายได้ยังไงกัน?” อะหลิงยิ้มออกมาอย่างหม่นหมอง ถึงแม้ว่าเธอยินดีจะปกป้องถังจื่อโม่ แต่ก็ไร้กำลังเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น การตายของอะฝู มันก็จะไม่มีทางจะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ ถังจื่อโม่อยู่ที่นี่ต่อมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยด้วย รังแต่จะมารับการลงโทษไปเป็นเพื่อนกับเธอไปเท่านั้น

“ได้!” ถังจื่อโม่พยักหน้าออกมา ออกไป งั้นก็ไปเถอะ! “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะต้องยืนหยัดสู้ต่อไป เพราะว่า ฉันจะกลับมาหาเธออย่างแน่นอนเลย ดังนั้นแล้ว จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป!”

นี่เป็นคำพูดที่อะหลิงพูดกับเขาเมื่อตอนที่เขามาตอนแรก ตอนนี้ เขาได้พูดกลับไปให้อะหลิง สู้ต่อไป ทั้งสองคนต่างก็สู้ต่อไปกัน ไม่ว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องสู้กันต่อไป สามารถไปได้ไกลแค่ไหนก็เท่านั้น