ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1742

ถังจื่อโม่ตามถังไป๋เชียนไป คิดว่าถังไป๋เชียนจะพาเขาออกไปจากที่นี่ แต่ว่าถังไป๋เชียนเหมือนกับว่าจะไม่ได้ต้องการจะออกไปจากที่นี่เลยสักนิด

“พวกเราจะไปกันเมื่อไหร่?” ถังจื่อโม่ถาม ตอนนี้เขาแทบอยากจะออกไปจากที่นี่ใจจะขาดอยู่แล้ว เขากลัวว่าคุณพ่อคุณแม่จะเป็นห่วง และยังเป็นห่วงอะหลิงอีกด้วย

“ออกไป? ทำไมพวกเราต้องไป?” ถังไป๋เชียนมองถังจื่อโม่ไปอย่างตลกขบขัน เขาคงไม่ได้คิดจริง ๆ หรอกนะว่าเขาจะพาเขาออกไปน่ะ รีบร้อนอะไรกัน? พ่อของเขาเดี๋ยวก็มาที่นี่แล้ว ถึงตอนนั้น ถ้าไม่อาจได้สิ่งที่เขาต้องการมาได้ อย่างนั้นแล้วก็ให้มันพินาศกันไปให้หมดเลยแล้วกัน!

ต้องบอกเลยว่า ถังไป๋เชียนก็คือคนบ้าคนหนึ่งเลย สิ่งที่เขาไม่ได้มา คนอื่นก็อย่าได้ไปชั่วชีวิต แม้ว่าจะเป็นตอนนี้ ก็ไม่อนุญาตให้เวินลั่วฉิงหนีรอดออกไปจากการควบคุมของเขาได้เช่นกัน

ถังจื่อโม่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ถังไป๋เชียนทำอะไร เขาก็สามารถเข้าใจได้ทั้งนั้น ภายในใจของเขามันมีการคาดเดาแบบเดียวกันอยู่ว่าถ้าถังไป๋เชียนตัดสินใจอยู่ที่นี่ อย่างนั้นแล้วก็หมายความว่าเขาจะต้องเอาข่าวคราวของเขาไปบอกพ่อแม่แล้ว พวกเขาจะต้องมาที่นี่ในไม่ช้า

นี่มันไม่ใช่ข่าวร้าย ถ้าพ่อของเขามาแล้ว อย่างนั้นแล้ว ความเป็นไปได้ที่จะพาอะหลิงไปมันก็จะมีมากขึ้น

“ไปกันเถอะ ตอนนี้นอกจากฉัน นายจะยังตามใครไปได้อีกน่ะ?” ถังไป๋เชียนมองถังจื่อโม่ไปอย่างเยาะหยัน เขาชอบเด็กคนนี้มาก แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ของเขา

เหตุผลหนึ่งที่ถังไป๋เชียนไม่อยากไป มันก็เพราะว่าถังจื่อโม่ฉลาดมากเกินไปด้วยเช่นกัน เปิดเผยช่องทางการเดินทางของพวกเขาออกไปได้ง่าย อยู่ที่นี่ ทั้งหมดมันได้อยู่ในการควบคุมของเขา

ถังจื่อโม่เองก็ไม่ได้อาละวาดออกมาด้วยเหมือนกัน ตามถังไป๋เชียนไป ที่นี่ นึกไม่ถึงว่าจะมีคนของถังไป๋เชียนอยู่ไม่น้อยเลย มองไปแล้วดูเหมือนว่าจะพวกเขาจะมาที่นี่กันมาก่อนตั้งนานแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นเพราะสาเหตุอื่น

ระหว่างทางที่ได้เดินตามถังไป๋เชียนไป ถังจื่อโม่เดิน ๆ หยุด ๆ ที่นี่ ไม่เหมือนกับอีกซีกนึงของเกาะซื่อหลี สถานที่ที่เขาอยู่เหมือนก่อนหน้านี้เลย ถือได้ว่าเขียวชอุ่มเลยทีเดียว แต่ว่าสถานที่ที่ไปตอนนี้ ต้นไม้ใบหญ้าค่อย ๆ ลดน้อยลงไปแล้ว สิ่งปลูกสร้างเองก็ไม่เยอะเลยเหมือนกัน ยิ่งเหมือนกับสภาพที่ปล่อยทิ้งร้างเอาไว้มากว่า

ถังไป๋เชียนเหมือนกับว่าจะอยู่ที่นี่มานานแล้ว จัดเตรียมเอาไว้หลายอย่างเลย พวกเขาเห็นถังไป๋เชียนกับถังจื่อโม่มา ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิดเดียว และก็มีคนเข้ามาพาถังจื่อโม่ไปเลย

ถังจื่อโม่ได้เดินตามไปอย่างว่าง่าย เขามองไปรอบ ๆ ตอนนี้เป็นตอนบ่าย พระอาทิตย์ตกในทิศตะวันตก ที่นี่ นับว่าเป็นทิศตะวันตกสุดของเกาะซื่อหลีเลยล่ะมั้ง?

ตอนที่เย่ซือเฉินกับเวินลั่วฉิงมาที่เกาะซื่อหลี ก็ค้นพบว่าเรื่องมันราบรื่นมากอย่างบอกไม่ถูก หลินฉือเหมือนกับว่าจะรู้ตำแหน่งของเกาะซื่อหลีจริง ๆ ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาก็จะบอกพวกเขาไปเสียทุกครั้ง ว่าหลังจากนี้จะต้องไปยังไง ไปทางไหน ถึงขนาดที่ให้คนเตรียมของพวกที่ไม่ควรเตรียมบางส่วนเอาไว้ด้วย เพราะท่าทางของหลินฉือดูแน่วแน่มากเลย พวกเขาก็เลยตกลงไปอย่างง่ายดาย และยังช่วยจัดการไปอีกด้วย

“คงจะใกล้จะถึงเกาะซื่อหลีแล้ว” หลินฉือมองพื้นผิวน้ำทะเลที่จู่ ๆ ก็มีหมอกขึ้นมา พูดพึมพำกับตัวเอง ยิ่งเข้าใกล้เกาะซื่อหลีเข้าไปเท่าไหร่ ความรู้สึกจำพวกที่ถูกเรียกอยู่ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนราวกับว่าตัวเขานั้นเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่เลย

“หนูรู้สึกว่าใกล้กับพี่ชายเข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว” ถังจื่อซีมองไปตรงหน้า จู่ ๆ ได้พูดออกมา ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ที่นี่แล้ว เธอรู้สึกว่ามันต่างไปจากปกติ แต่มันก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรที่มันพิเศษอีก จึงได้พูดออกมาตามที่ตัวเองคิด

หลินฉือมองถังจื่อซี อย่างที่คิด ตระกูลโม่กับเกาะซื่อหลี ต่างก็มีความเกี่ยวข้องกันอย่างน่าประหลาดบางอย่างกันใช่มั้ย?

ความสนใจของเวินลั่วฉิงได้อยู่ที่ตัวหลินฉือมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกหรือเปล่าว่ายิ่งเข้าใกล้เกาะซื่อหลีไปเรื่อย ๆ ความรู้สึกมืดมิดที่บนร่างของเธอก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับว่าเป็นความรู้สึกที่แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่หลินฉือแสดงออกไปให้คนอื่นนั้นมันค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละนิด

แต่ว่า มันก็เหมือนกับไม่ได้เปลี่ยนไปเลยอีกด้วย การพูดจาการทำอะไรมันก็ไม่มีอะไรแตกต่างไปเลย เวินลั่วฉิงคิดว่าเกาะซื่อหลีสถานที่แห่งนี้ คงจะมีอะไรแปลก ๆ บางอย่างแน่เลย

ตลอดการเดินทางมันเดินทางไปอย่างสะดวกมาก เย่ซือเฉินกับเวินลั่วฉิงได้สบตากันแวบนึง นี่คือ...สวรรค์กำลังช่วยพวกเขากันอยู่เหรอ? “พวกเราแบ่งกองกำลังเป็นแยกกันไปสองทางเถอะ พวกคุณไปหาจื่อโม่ ฉันไปดูที่ตรงอื่นสักหน่อย ฉันคิดว่าฉันมาเกาะซื่อหลี มันมีสาเหตุอื่นอยู่” มองเห็นเกาะแห่งหนึ่งอยู่ไกล ๆ หลินฉือได้เอ่ยปากพูดออกมา เสียงของเธอมีความเหินออกมาเล็กน้อย

“ได้” เย่ซือเฉินพยักหน้าออกมา มู่เฉิงแสดงออกมาว่าเขาสามารถตามหลินฉือไปได้ จะได้ถือโอกาสปกป้องเธอไปด้วยเลย ถังจื่อซีอยู่ที่บนเรือ

ชุมชนที่ได้เดินผ่านไปนั้นมีผู้คนเดินไปมาพลุกพล่าน สำหรับพวกเขาคนนอกที่เข้ามาเหล่านี้นั้น คนที่บนเกาะพวกนี้ไม่ได้มีความรู้สึกแปลกเลยสักนิดเดียว ทักทายพวกเขาอยู่ตลอด

เวินลั่วฉิงหยิบกระโปรงสีฟ้าขาวตัวหนึ่งขึ้นมา ปรึกษากับคนที่อยู่ข้าง ๆ ไปอย่างไม่ใส่ใจ “ก่อนหน้านี้มีคนมาที่นี่หรือเปล่า?”