ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1749

“ฉัน จะไม่มีวันไปจากเกาะซื่อหลีเด็ดขาด!” ผู้เฒ่าได้พูดออกไปอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน อะลี่คอยคล้อยตามอยู่ข้าง ๆ ผู้สูงอายุพวกนั้นมีคนลังเลกันขึ้นมา แต่ก็ยังมีคนแสดงตัวยืนกรานว่าจะอยู่ต่อให้ได้

อะหลิงมองพวกเขา เยาะหยันออกมาเล็กน้อย “ไม่ต้องสนใจพวกเขา พวกเราไปกันเลยก็พอ ถึงยังไง คนบนเกาะก็ไปกันประมาณนึงแล้วด้วย มันก็เป็นเกาะเปล่า ๆ เท่านั้น”

“อืม” หลินฉือพูดมาอย่างเห็นด้วย “ก็เหมือนกับลูกปัดบนมือเส้นนี้ เมื่อก่อนอยู่บนเกาะแห่งนี้ ไม่นาน ก็จะถูกฉันพาออกไปจากที่นี่แล้ว” หลินฉือแกว่งข้อมือไปเล็กน้อย ลูกปัดสีแดงที่ได้สวมอยู่บนข้อมือของหลินฉือไปอย่างสงบนิ่ง เหมือนกับเครื่องประดับอันนึง มองไม่ออกถึงแสงสีแดงที่สวยสดที่มันได้ส่องออกมาเมื่อก่อนหน้านี้ออกมาเลย

หรือว่าจะมีจิตวิญญาณอยู่จริง ๆ งั้นเหรอ? ถังจื่อโม่นับว่าคุ้นเคยกับลูกปัดเส้นนี้เลยทีเดียว มองสภาพที่ดูสงบในตอนนี้ รู้สึกไม่คุ้นเคยกันมากเลย ตอนนี้ลูกปัดเส้นนี้ ก็เหมือนกับได้เจอเจ้าของที่แท้จริงแล้ว มาอยู่ที่บนข้อมือของเธอก็ไม่ขยับเลยสักนิดเดียว

สิ่งที่เรียกกันว่าความเชื่อ ก็คือสิ่งที่ภายในก้นบึ้งภายในใจคนมันปักใจเชื่อมาโดยตลอด คนที่เกาะซื่อหลี นับถือเทพซื่อหลี ลูกแก้วซื่อหลีที่อยู่ในตำนานที่เล่าขานกันมานี้ก็เหมือนกับเป็นเจตจํานงของเทพ ตอนนี้มันอยู่ในมือของหลินฉือ จึงมีคนเชื่อหลินฉือกันขึ้นมา

“ลูกแก้วซื่อหลีอยู่ที่ไหน ฉันก็อยู่ที่นั่น” มีคนนำพูดออกมาก่อน

“เมื่อเทียบกับเทพซื่อหลีแล้ว ลูกแก้วซื่อหลีสิถึงจะเป็นของจริง ลูกแก้วซื่อหลีที่ได้สูญหายไปนานได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อให้พวกเราได้ทำการตัดสินใจกันใหม่”

มีคนเอ่ยปากพูดก็ดี ปลุกกระตุ้นกันจึงได้เป็นอย่างนี้

ถึงแม้ว่าหลินฉือไม่ได้ชอบใจนัก แต่ก็ยังสามารถยอมรับได้อยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันอยู่แล้ว

“คนที่อยากจะออกไปให้มาอยู่ข้าง ๆ ฉัน คนที่ไม่ยอมไป ก็...ยืนอยู่ที่เดิมไม่ต้องขยับแล้วกัน” หลินฉือพูด อันที่จริง สิ่งที่เธออยากจะพูดออกไปจริง ๆ ก็คือคนที่ไม่ยอมไปนั้น ก็เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่ตรงนี้แล้วกัน แต่ว่า อย่าใจร้ายเกินไปก็ดีเหมือนกัน ออกไป มันก็ต้องยินยอมสมัครใจ ไม่ได้อยากจะพาศัตรูพวกนี้กลับไปตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว

“คนของตระกูลโม่มาถึงแล้ว!” หลินฉือได้ยินเสียงเครื่องบินมาจากจุดที่ไกลออกไป แล้วก็ยังมีเสียงสัญญาณดังเข้ามาอีกด้วย ในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายลงไปโดยสมบูรณ์เสียที

“คนขององค์กรโกสต์ซิตี้เองก็มาถึงแล้วเหมือนกัน” มู่เฉิงมองสัญญาณที่อยู่ไกลออกไป ดูเหมือนว่าเรื่องมันจะสามารถเดินมาถึงจุดจบได้เสียที

“เวลาของพวกนายเหลือไม่เยอะแล้ว” มู่เฉิงพูดออกมาแบบเนือย ๆ เดิมทีเพียงแค่ตั้งใจจะมาเดินเล่นที่บนเกาะไปตามอารมณ์สักหน่อยเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าจะมาเจอกับเรื่องอย่างนี้เข้า ตอนนี้รู้สึกว่ามันจะดึกดื่นเข้าไปแล้วล่ะมั้ง รีบแก้ปัญหาโดยเร็วที่สุด แล้วกลับไปนอนหลับให้ดี ๆ

อะลี่ยิ้มเย็นออกมา หนอนแมลงพวกนี้ได้เข้าล้อมกันอยู่ตรงกลางไปด้วยความรวดเร็ว มู่เฉิงยิงไปนัดแล้วนัดเล่า ไม่ได้มีส่วนช่วยอะไรเลย หลินฉือขมวดคิ้ว น่าหงุดหงิดมากเลย ของพวกนี้แค่มีช่องว่างก็มุดเข้าไปแล้ว ยังไม่เตรียมรับมือป้องกันให้ดีล่ะก็ จะมีพิษหรือเปล่าก็ไม่รู้เลย มันช่าง...น่ารำคาญจริง ๆ เลย

ผู้เฒ่าไม่รู้ว่าหยิบขลุ่ยออกมาจากที่ตรงไหน และได้เป่าออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

อะหลิงตกใจกลัวจนใบหน้าถอดสี “รีบอุดหูกันเร็ว”

ถังจื่อโม่มีการตอบสนองออกมาด้วยความรวดเร็ว ตอนที่อะหลิงปรากฏตัวก่อนหน้านี้ เหมือนกับว่าก็เป็นเสียงนี้...มู่เฉิงกับฉิงถิงได้เลียนแบบตาม แต่หลินฉือกลับเหมือนกับว่าไม่ได้ยินอะไรเลยไม่มีผิด มองหนอนแมลงพวกนั้นไปด้วยความหงุดหงิด

มู่เฉิงเห็นหลินฉือที่ผิดปกติไปอยู่บ้าง ภายในใจมันรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา เดินเข้าไปก้าวนึง ยื่นมือไปอุดหูเธอเอาไว้ เสียงพวกนั้นพุ่งเข้าหู เหมือนกับว่าจะทะลุแก้วหูไปเลยก็ไม่ปาน ทำให้มู่เฉิงอยากจะหลบไปตามจิตใต้สำนึก

“คุณทำอะไร?” หลินฉือมองการกระทำของมู่เฉิง ถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรเลย แต่เห็นการกระทำของคนอื่น แล้วก็ท่าทางเจ็บปวดของมู่เฉิงแล้ว ก็เข้าใจขึ้นมาได้ในทันที เธอยื่นมือไปอุดหูของมู่เฉิงเอาไว้

ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ ตอนนี้เหมือนกับว่าจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยจริง ๆ มู่เฉิงไม่ได้คิดอะไรมากมาย ได้หยิบปืนเล็งไปที่ผู้เฒ่าเลยทันที ยิงไปที่บนข้อมือนัดนึง ขลุ่ยได้ตกลงไปบนพื้น ตกแตกเป็นสองส่วน

ความรู้สึกไม่สบายตัวพวกนั้นมันได้หายไปทันที ผู้เฒ่ามองขลุ่ยที่บนพื้น ผ่านไปได้สักพักใหญ่ ๆ ก็ยังไม่ได้สติกลับมา ทำไมถึงได้หักออกจากกันได้? เป็นไปได้ยังกัน?

เสียงเฮลิคอปเตอร์ได้ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ มู่เฉิงได้ทำสัญญาณมือ จึงได้ใกล้เข้ามาแล้ว แมลงทั้งหมดที่อยู่บนพื้นได้เข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง ตอนนี้ทั้งหมดล้วนแล้วแต่จะไต่ขึ้นมาบนร่างของคนกันทั้งนั้น

หลินฉือโกรธขึ้นมาเป็นอย่างมาก ของเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ จัดการยากที่สุด อะหลิงกับถังจื่อโม่กำลังเหยียบกันอยู่ เกลียดจริง ๆ เลย “แมลงพวกนี้กลัวไฟ”

ถังจื่อโม่เอ่ยเตือนออกมา แต่กลับรู้สึกว่าตรงหน้ามันมีแสงสีแดงสว่างขึ้นมาทันที ถังจื่อโม่ได้หันหน้าไปทันที อย่างที่คิด มันเป็นลูกปัดเส้นนั้นอีกแล้ว แต่ทว่า สัตว์พวกนั้นก็ได้ถอยออกไปทันที ไม่กล้าเข้ามาอีก

“คนที่จะไป ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ออกจากที่นี่ไปได้เลย” มู่เฉิงไม่อยากจะอยู่ที่นี่นาน ๆ เลยสักนิดเดียว อีกอย่างหลินฉือ แล้วก็ความผิดปกติไปที่เกิดขึ้นมาบนร่างของหลินฉือนั้น ก็ได้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจทั้งนั้นเลย

ผู้อาวุโสที่อยากจะไปเหล่านั้น ไม่มีชักช้ากันอยู่เลยสักนิด ความผิดปกติที่ลูกปัดเส้นนั้นเมื่อกี้ พวกเข่างก็เห็นกันทั้งนั้น เหมือนกับว่ากำลังปกป้องหลินฉืออยู่เลยไม่มีผิด ดูเหมือนว่ามันจะเป็นของศักดิ์สิทธิ์ของเกาะซื่อหลีจริง ๆ