ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1753

แม่คนนึง จะต้องรักลูกของตัวเองมากอยู่แล้ว ถึงจะไม่ไปสนใจอะไรทั้งนั้นได้ มองแค่ความรู้สึกของลูกเธอเท่านั้น? อย่างน้อยหลายปีมานี้ เธอก็ไม่เคยได้เจอเลย

“แม่ครับ ผมรักฉิงฉิงมาก เธอเป็นภรรยาที่ผมได้เลือกแล้ว” เย่ซือเฉินคอยพูดอยู่ข้าง ๆ เขาคิดว่า ด้วยสภาพของแม่เมื่อกี้นี้ เข้ามาแล้วคงจะถามถึงตัวตนของฉิงฉิงออกมา และยังคิดเลยว่าแม่จะชอบหรือเปล่า ที่แท้ แม่ไม่ได้สนใจเลย จะสนก็แต่พวกเขารักกันหรือเปล่า สามารถอยู่ด้วยกันไปตลอดได้หรือเปล่าเท่านั้น

“คุณป้าคะ ขอบคุณนะคะ!” เวินลั่วฉิงพูดออกไปด้วยใจจริง ถังหยูเยียนกำลังยอมรับเธอด้วยความจริงใจ ไม่มีความไม่พอใจกันเลยแม้แต่น้อย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพอเข้ามาแล้ว แวบแรกที่ถังหยูเยียนเห็นเธอก็เสียการควบคุมไปนั้น เวินลั่วฉิงนึกไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงที่เอาใจใส่เธออย่างนี้ ภายในใจมันยังมีบาดแผลอยู่ ซึ่งบาดแผลนี้มันยังมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นฝีมือแม่ของเธออีกด้วย

เวินลั่วฉิงไม่เชื่อว่าถังหยูเยียนจะไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์ของตนกับผู้หญิงคนที่ได้ทำร้ายเธอไปมาก่อนเลย เพียงแต่ว่า ระหว่างความรักและความเกลียดชัง เธอเลือกความรักอยู่แล้ว เธอเลือกลูกชายของเธอ เอาบาดแผลในอดีตฝังให้ลึกลงไป ไม่ให้ใครได้มองเห็นมัน

“คุณป้าคะหนูทำให้คุณป้านึกถึงอีกคนนึงขึ้นมาใช่มั้ยคะ?” เวินลั่วฉิงหยั่งเชิงออกไปอย่างระมัดระวัง เหลยเห้ออยู่ที่ข้าง ๆ จ้องมองถังหยูเยียนไปอย่างกังวล เธอจะเสียการควบคุมออกมาอีกหรือเปล่า ผู้หญิงคนตรงหน้ามองไปแล้วก็ดูฉลาดเสียขนาดนี้ ทำไมถึงได้ถามคำถามโง่ ๆ อย่างนี้ออกมาได้กัน?

แต่ความรัก ตัวมันเองก็เป็นเรื่องที่โง่เขลาเรื่องหนึ่งอยู่แล้ว สิ่งที่เวินลั่วฉิงต้องการ แน่นอนว่าจะต้องเป็นการที่คนในครอบครัวยอมรับเธอหมดทั้งหัวใจอยู่แล้ว ดังนั้นแล้วจึงอยากรู้เรื่องอื่น ๆ เอาไว้บ้าง

เย่ซือเฉินเองก็หูผึ่งออกมาด้วยเหมือนกัน เรื่องในอดีต เขารู้ไม่เยอะ และก็ไม่กล้าจะถามออกไปด้วย ถ้ามีโอกาสเขาก็อยากจะรู้อยู่เหมือนกัน

แต่ว่าถังหยูเยียนเพียงแค่ส่ายหน้าออกมาเล็กน้อย “เด็กโง่ ถึงแม้ว่าจะทำให้ฉันนึกถึงใครขึ้นมา คนคนนั้น ก็ไม่ใช่เธอ คนที่ทำให้ฉันได้รับความเจ็บปวดมันก็ไม่ใช่เธอเช่นกัน เรื่องเมื่อตอนนั้นไม่เกี่ยวกับเธอ ทำไมจะต้องไปถามให้มันชัดเจนขนาดนั้นกันล่ะ?” ถังหยูเยียนยิ้มออกมา สายตาดูว่างเปล่าออกมาเล็กน้อย แค่คำพูดนั้นกลับอ่อนโยนเป็นอย่างมาก “เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็เป็นอดีตไปแล้ว สิ่งที่พวกเธอต้องทำ ก็คือเพลิดเพลินไปกับการใช้ชีวิตของพวกเธอไป เรื่องเมื่อตอนนั้นมันไม่เกี่ยวข้องกับพวกเธอ และก็ไม่จำเป็นต้องมาให้ชดใช้คืนให้ด้วยเช่นกัน

“เธอต้องจำไว้ว่าเธอคือเธอ เป็นคนที่อะเฉินเลือกแล้ว พวกเธอต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต คนอื่นไม่ว่าใครก็ไม่สามารถส่งผลกระทบต่อพวกเธอได้ทั้งนั้น” ถังหยูเยียนพูดออกมาอย่างอ่อนโยน เวินลั่วฉิงรู้สึกได้ถึงพลังจากบนร่างของเธอ ผู้หญิงอย่างนี้ อ่อนนอกแข็งใน อ่อนโยนประหนึ่งน้ำ เมื่อตอนนั้น ได้รับการทำร้ายอะไรมากันนะ?

แต่เวินลั่วฉิงรู้ว่าตนไม่ควรจะคิดไปเหมือนกัน เธอเองก็ไม่ชอบให้ตนไปคิดเหมือนกัน ดังนั้นแล้วจึงพูดคล้อยตามออกไปว่า “ได้ค่ะ เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ฉันไม่คิดถึงมันแล้ว ฉันจะอยู่ข้างกายซือเฉินตลอดไป แคร์แค่เขาคนเดียวเท่านั้น”

“อืม” ถังหยูเยียนพยักหน้าออกมา ความรู้สึก มันเป็นเรื่องของคนสองคน ขอเพียงแค่ทั้งสองคนรักกันด้วยใจจริง เรื่องอื่นก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ

“เอาล่ะ พวกเธอออกไปกันก่อนเถอะ ฉันเองก็จะพักผ่อนอีกสักครู่เหมือนกัน” สภาพจิตใจของถังหยูเยียนไม่ได้ดีนัก เวินลั่วฉิงรู้ว่าเธอเหนื่อยมากแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรไปเหมือนกัน คนที่มีจิตใจที่บริสุทธิ์อย่างนี้ เธอชอบมากจริง ๆ ถ้าสามารถเป็นแม่สามีของเธอได้ เธอไม่ขออะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว

หลังจากที่เย่ซือเฉินกับเวินลั่วฉิงออกไป เหลยเห้อก็ได้เดินมาที่ข้าง ๆ ถังหยูเยียน “คุณยังโอเคอยู่หรือเปล่า? ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร ก็แค่เมื่อกี้ตอนที่เจอเธอไปแบบกะทันหันเข้า ก็นึกถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา” ถังหยูเยียน เรื่องในอดีต จะลืมไปง่าย ๆ ได้ยังไงกันน่ะ? บางเรื่องมันก็แค่เหมือนกับถูกปิดผลึกเอาไว้เท่านั้น เธอไม่ไปคิดถึงมัน ไม่มีอะไรเข้ามากระตุ้น ก็เหมือนกับว่าจะนึกขึ้นมาไม่ได้อีก แต่ที่จริงแล้ว เรื่องมันได้ฝังอยู่ในใจ ไม่ได้ปรากฏออกมาเลย ก็เท่านั้นเอง

“ผมยังนึกอยู่เลยว่าคุณจะไม่ยอมเจอเธอแล้วเสียอีกน่ะ” เหลยเห้อพูดเสียงเบาออกมา อารมณ์ของถังหยูเยียนเมื่อกี้นี้ได้เสียการควบคุมไป ทำเอาเขากลัวจริง ๆ เขากลัวว่าถังหยูเยียนจะกลับมาอยู่ในสภาวะแบบเดิมอีก สภาวะที่ไม่รู้จักใครทั้งนั้น

“แต่เมื่อตอนนั้นถ้าไม่เพราะการเลือกระหว่างคุณกับแม่ของหล่อนแล้วเย่โป๋เหวินได้เลือกพาแม่ของหล่อนไปนั้น คุณจะถูก...และจะถูกพาตัวไป และก็จะยังไม่อนุญาตให้กลับไปตระกูลเย่อีกได้ยังไงกัน?” เหลยเห้อมีความเกลียดชังอยู่บ้าง เรื่องเมื่อตอนนั้นถังหยูเยียนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เธอถึงขนาดที่ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยด้วยซ้ำ ได้ถูกทอดทิ้งไปเลย และยังถูกคนตระกูลเย่กล่าวโทษ ด่าว่า จนถึงขนาดที่อารมณ์ได้สูญเสียการควบคุมไปโดยสมบูรณ์ ในตอนนั้น มีใครเคยสนใจความคิดของถังหยูเยียนกันบ้าง? เธอทำผิดอะไร ถึงได้มีจุดจบอย่างนั้น?

“แต่เมื่อตอนนั้นมันก็ไม่ใช่ความผิดของแม่ฉิงฉิงด้วยเหมือนกันนี่นา คุณก็รู้ใช่มั้ยว่าเมื่อตอนนั้นคนร้ายให้เย่โป๋เหวินเลือกระหว่างฉันกับแม่ของฉิงฉิง เขาพาออกไปได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น เย่โป๋เหวินพาแม่ของฉิงฉิงไป” ถังหยูเยียนพูด หลายปีมาแล้ว พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ภายในใจของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอยู่เหมือนเดิม พ่อของตนทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ก็ยังเลือกที่จะทิ้งภรรยาของตัวเองไปแล้วไปพาผู้หญิงอีกคนไป อีกคนเป็นผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ อย่างนี้มันจะให้ใครยินยอมได้ยังไงกันล่ะ?

“แต่ว่าเมื่อตอนนั้นแม่ของฉิงฉิงไม่ได้สติ เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ระหว่างฉันกับเธอ เป็นการถูกเลือก ไม่มีการเป็นฝ่ายคิดริเริ่มอะไรลงไปเองเลย ถ้าจะต้องบอกว่ามันเป็นความผิดของใคร ก็คงเป็นความผิดของเย่โป๋เหวิน และก็เป็นความผิดของฉันด้วยเหมือนกัน ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่รักฉัน ก็ยังแต่งงานกับเขาอยู่” ถังหยูเยียนยิ้มขมขื่นออกมา เรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้จริง ๆ สิ่งที่จะไม่ได้มา ก็จะไม่มีวันได้มันมา ถึงแม้ว่าคุณจะพยายามทุกวิถีทางแล้ว มันก็ยังคงเหมือนเดิม

เหลยเห้อมองถังหยูเยียนไปด้วยความปวดใจ บาดแผลในบางเรื่อง ทั้งชีวิตก็ไร้หนทางที่จะรักษาให้หายได้ ก็เหมือนกับสิ่งเหล่านี้ที่เย่โป๋เหวินได้เหลือทิ้งเอาไว้ให้ถังหยูเยียน

“คุณนี่นะ อย่าคิดมากไปเลย ตั้งหลายปีขนาดนี้แล้ว ฉันไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเกลียดแม่ของฉิงฉิงมาก่อน ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเกลียดเย่โป๋เหวินเลย แต่ตั้งหลายปีขนาดนี้แล้ว ฉันเองก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาช้า ๆ แล้วว่าการเลือกของแต่ละคนมันไม่เหมือนกันเลย ฉันไม่มีทางจะไปตำหนิคนอื่นเขาได้เลย” ถังหยูเยียนเห็นสีหน้าที่แสดงออกมาบนใบหน้าของเหลยเห้อ ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะเบา ๆ “ฉิงฉิงไม่ผิด เมื่อตอนนั้นมันไม่ใช่เรื่องของเธอเลย แม่ของฉิงฉิงก็ไม่ได้ผิด เธอถูกลักพาตัวไป การไปช่วยเธอนั้นมันเป็นการเลือกของตัวเย่โป๋เหวินเอง การทำการเลือกระหว่างฉันกับแม่ของฉิงฉิง ก็เป็นฝีมือของเย่โป๋เหวินด้วยเช่นกัน แม่ของฉิงฉิงไม่รู้ถึงการเกิดขึ้นของเรื่องนี้เลย เพียงแค่ยอมรับไปเองเฉย ๆ เท่านั้นเอง และแม่ของฉิงฉิง เธอก็ได้ทำสิ่งที่ตนสามารถทำได้เอาไว้หมดแล้ว เธอไม่ได้ยอมรับเย่โป๋เหวิน ไม่ได้มามีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับเย่โป๋เหวิน ในตอนหลังถึงขนาดที่ยังออกไปจากเย่โป๋เหวินไปเองด้วย สิ่งที่เธอสามารถทำได้ ก็คงจะเป็นสิ่งเหล่านี้ล่ะมั้ง?”

“เป็นเย่โป๋เหวินที่ไม่ยอมล้มเลิกไป เป็นเขาที่ต้องการจะตามราวีแม่ของฉิงฉิงอยู่เองฝ่ายเดียว” ทันใดนั้นถังหยูเยียนก็รู้สึกว่ามันน่าตลกขึ้นมา บาดแผลที่ตนได้รับมาจากเย่โป๋เหวิน สุดท้ายทางผู้หญิงอีกคนก็ได้ทำให้เย่โป๋เหวินได้รับมันไปแล้ว ดังนั้นแล้ว ในความรู้สึก ไหนเลยจะมีคนที่มันไม่เคยจะพ่ายแพ้เลยน่ะ?

“ถ้าจะต้องโทษ ก็ทำได้แค่เพียงโทษเย่โป๋เหวินไปเท่านั้น เขาแต่งงานกับฉัน แต่กลับไม่อาจปฏิบัติต่อฉันดั่งภรรยาของเขาได้ และก็ไม่ให้ความเคารพที่พึงมีให้กับฉันภรรยาคนหนึ่งเลยมากกว่า” ถังหยูเยียนพูดออกมาอย่างเยือกเย็น