ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1755

เมื่อเทียบกับความสับสนของหลิวหยิงแล้ว ซือถูมู่หรงนั้นสงบกว่าเยอะเลย สิ่งที่เขาต้องการนั้น เขารู้ดีมาตลอด หลิวหยิงเป็นสิ่งที่เขาอยากได้มาโดยตลอด และจะไม่มีวันทิ้งไปอีกเป็นอันขาด

ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะว่าแคร์มากเกินไป หรือเพราะว่าอย่างอื่น ซือถูมู่หรงรู้สึกว่าจะไม่ยอมไปบีบบังคับหลิวหยิงเลยสักนิดเดียว ถึงขนาดที่ไม่ได้ถามออกไปอีกเลย สำหรับหลิวหยิงแล้วเขานั้นนับว่าเป็นอะไร ขอเพียงแค่ได้อยู่ข้างกายเธอไปก็พอแล้ว

ซือถูมู่หรงคิดว่าหลิวหยิงอนุญาตให้ตนได้เข้าใกล้เธอ ทั้งยังค่อย ๆ ใกล้ชิดเธอไปอย่างช้า ๆ ความรู้สึกแบบนี้มันได้ทำให้ซือถูมู่หรงเปลี่ยนมาโลภขึ้นมา แต่ก็ไม่กล้าจะไปทำตัวกำเริบเสิบสานออกไปเลยสักนิดเดียว

ตอนนี้หลิวหยิงได้เปลี่ยนไปเยอะแล้ว ไม่ได้เย็นชาขนาดนั้นแล้ว ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนอยู่บ่อย ๆ ทำให้ซือถูมู่หรงรบกวนไม่ลงเลยสักนิดเดียว แต่ นั่นเป็นคนที่ถูกวางอยู่ที่บนยอดดวงใจเลยนะ จะวางมือลงไปได้ยังไงกันล่ะ? ดังนั้นแล้วจึงทำได้แค่เพียงมองดูอยู่ไกล ๆ พยายามเข้าใกล้ไปแบบลองเชิงไปทีละนิด ๆ

ซือถูมู่หรงหยิบโทรศัพท์ออกมา อยากจะโทรหาหลิวหยิง แต่ก็ได้อดทนเอาไว้อีกที ตอนนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่สามารถเจอหลิวหยิงได้แล้ว ทำไมจะต้องไปรีบร้อน บีบเธอไปเสียจนแน่นขนาดนั้นกันล่ะ?

เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้นมา ซือถูมู่หรงได้ตะลึงไปเล็กน้อย แล้วก็กดรับสายไป “ลูกพี่ สืบเรื่องเมื่อตอนนั้นมาได้แล้ว”

เป็นเสียงของผู้ช่วยพิเศษเจียง ซือถูมู่หรงได้มีการตอบสนองออกมาเล็กน้อย เรื่องเมื่อตอนนั้น เรื่องเมื่อตอนนั้นเรื่องไหนกัน? เป็นเรื่องพ่อของหลิวหยิงงั้นเหรอ?

“ว่ามา”

“เรื่องเมื่อตอนนั้นคุณพ่อหลิวได้มีส่วนร่วมในเรื่องนั้นด้วยจริง ๆ แต่ก็เพียงแค่ส่วนเล็ก ๆ ส่วนนึงเท่านั้น นับว่าเป็นคนรับเงินคนอื่นมาช่วยจัดการแทนเขา” ผู้ช่วยพิเศษเจียงพูด ถ้าว่ากันจากเรื่องทั้งหมดแล้ว สิ่งที่คุณพ่อหลิวได้ทำไป มันไม่ได้เยอะเลย แต่ประธานซือถูมีนิสัยยังไง ขอเพียงแค่มีส่วนร่วม ก็จะไม่มีวันปล่อยไปแล้ว ยอมฆ่าไปด้วยความผิดพลาดเสียดีกว่าจะไม่ฆ่าเลย

“เจอหลักฐานมาหรือเปล่า?” ซือถูมู่หรงถาม เรื่องนี้ มันก็เป็นสิ่งที่เขากังวลอยู่ในใจเรื่องหนึ่งเหมือนกัน ถ้าเรื่องเมื่อตอนนั้นเป็นเขาที่ได้ทำผิดไป มันจะเป็นเรื่องที่เขาจะนึกเสียใจภายหลังไปตลอดทั้งชีวิตของเขา แต่ว่าตอนนี้ถ้าเจอหลักฐานมา ทำให้เรื่องนี้มันเปลี่ยนมาจนยุ่งเหยิงเข้าไปใหญ่

“ครับ เจอหนึ่งในคนที่มีส่วนร่วมในเหตุการณ์เมื่อตอนนั้นแล้วครับ ตอนนี้เขาได้ถูกพวกเราคุมตัวเอาไว้แล้วครับ” 讲特助ได้พูดออกมาอย่างสงบนิ่ง เรื่องนี้ เขาตามสืบมานานมากแล้ว ไม่มีหลักฐานที่ชัดเจนมาโดยตลอดเลย เพียงแค่อาศัยการคาดเดาไปเท่านั้น ตอนนี้มีหลักฐานแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะจัดการไปยังไง

“โอเค” ซือถูมู่หรงลุกขึ้น เรื่องเมื่อตอนนั้น เขาแทบจะรู้เรื่องไปแบบสมบูรณ์แล้ว รายละเอียดของบทบาทชองพ่อของหลิวหยิงที่แสดงอยู่ในเรื่องนั้น เขายังไม่รู้ชัด ตอนนี้เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องชัดเจนมากนัก ขอเพียงแค่ยืนยันว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับในเรื่องนี้ก็พอแล้ว

ซือถูมู่หรงนึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนหน้านี้ได้บอกกับหลิวหยิงไปว่า ถ้าเจอว่าพ่อของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อเขา ก็จะต้องให้โอกาสเขาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตอนนี้...สามารถใช้มันไปได้หรือเปล่า

เจอใบไม้สีเหลืองร่วงลงสู่พื้น ก็รู้ว่าฤดูใบไม้ร่วงมันกำลังจะมาถึงแล้ว ลมในฤดูใบไม้ร่วงมันค่อนข้างหนาวเลยทีเดียว แต่ซือถูมู่หรงกลับกลัวว่าอีกเดี๋ยวเรื่องที่ได้รู้มันจะยิ่งทำให้เขาสิ้นหวังมากกว่าเดิม

“ลูกพี่” ผู้ช่วยพิเศษเจียงสายตาแหลมคม เห็นซือถูมู่หรงก็ตรงเข้ามาหาเลยทันที

ซือถูมู่หรงพยักหน้าออกไป แล้วเดินตรงเข้าไปข้างใน คนคนนั้นถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ เห็นซือถูมู่หรงเข้ามา ลูกตาได้หดเล็กลงไปอย่างรวดเร็ว อย่างที่คิด ก็ยังต้องมาเจอกับคนคนนี้อีก

“นายอยากจะพูดอะไรออกมาแล้วหรือยัง?” ซือถูมู่หรงได้จุดบุหรี่มามวนนึง จากนั้นก็บี้ออกไปอีกที เขาไม่อาจสูบบุหรี่อีกได้ หลิวหยิงไม่ชอบ อีกอย่างเขาก็กำลังจะเป็นพ่อคน ไม่อาจไม่คำนึงถึงสุขภาพของเขาได้

“สิ่งที่ฉันรู้ก็ได้พูดออกไปหมดแล้ว” ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากจะพูดกับซือถูมู่หรงไปให้มากมายเลยจริง ๆ เรื่องเมื่อตอนนั้น เขาไม่อาจลืมไปได้เลย แต่ว่า หลายปีมานี้ เขาไม่อาจลืมคนที่ได้มีส่วนร่วมกับเรื่องเมื่อตอนนั้นได้เลยว่าแต่ละคนได้มีจุดจบแบบไหนกันบ้าง ภายในใจของเขารู้ดีเป็นอย่างมาก ดังนั้นแล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าซือถูมู่หรงเขาจึงไม่กล้าและก็ไม่อาจปกปิดไปได้เลยเหมือนกัน

“ดังนั้นแล้ว เรื่องเมื่อตอนนั้นแน่ใจแล้วว่ามันมีความเกี่ยวข้องกับพ่อของหลิวหยิงใช่มั้ย?” ซือถูมู่หรงถาม เรื่องเมื่อตอนนั้น เขาคิดไปจนอีกนิดเดียวมันก็จะเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว เพียงแต่ก็ต้องมีคนมายืนยันสักหน่อยก็พอ

“ใช่ แต่เขาไม่ได้ลงมือทำด้วยตัวเองเช่นกัน” คนคนนั้นได้ก้มหน้าพูดออกมา อย่างเช่นว่าเรื่องเมื่อตอนนั้นมีส่วนที่เขาทำด้วย แต่สิ่งเหล่านี้ เขาได้พูดออกไปหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เขาพูดออกมาอีกครั้ง

“เอามันลงไปเถอะ โยนไปให้ตำรวจจัดการ” ซือถูมู่หรงพูดออกมาอย่างเยือกเย็น น่ารำคาญจริง ๆ เลย ความสัมพันธ์ร่วมกับหลิวหยิงมันได้ลดความรุนแรงลงไปไม่ใช่ง่าย ๆ เลย ตอนนี้ก็จะเริ่มไปมาหาสู่กันใหม่อีกครั้งแล้วเหรอ?

คนคนนั้นเหมือนยกภูเขาออกจากอก ยังนึกอยู่เลยว่าซือถูมู่หรงจะจัดการเขากับมือตัวเองเสียอีก! หลังจากเรื่องเมื่อตอนนั้น โดยพื้นฐานแล้วเขาก็ได้วางมือไปแล้ว ไม่ได้มีคดีอะไรเลย คงจะไม่เป็นอะไรหรอก คนคนนี้คิดแบบไร้เดียงสาจริง ๆ จวบจนกระทั่งถูกตัดสินโทษให้ติดคุกตลอดชีวิต ก็ยังไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ถ้าใช้พ่อของหลิวหยิงเพื่อมารั้งเธอเอาไว้อยู่สักพักนึง เกรงว่าระหว่างพวกเขามันจะไม่มีวันจะมีความรู้สึกที่แท้จริงต่อกันอีกด้วย สำหรับหลิวหยิงแล้ว พ่อของเขาเป็นหนามที่คอยทิ่มแทงใจเล่มหนึ่ง ตอนนี้มันก็ไม่ง่ายเลยกว่าจะยอมรับมันไปได้ หรือยังอยากจะดึงมันออกมาอีก เพื่อให้หลิวหยิงรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้งงั้นเหรอ?

ซือถูมู่หรงเงียบไป เรื่องนี้ ทำให้เขาอยากจะเก็บเอาไว้ในใจตลอดไป ไม่อยากจะแชร์ให้กับใคร ไม่อยากจะพูดกับใครเลย

หลิวหยิงไม่รู้ว่าซือถูมู่หรงกำลังพูดอะไรอยู่ ดังนั้นแล้วจึงเพียงแค่ฟังไปเงียบ ๆ เท่านั้น ทั้งสองคนโทรศัพท์กันไปแบบเงียบ ๆ พวกเขาไม่ได้รู้สึกถึงความอึดอัดกันอีก ความรู้สึกที่มันคลุมเครือบางอย่างมันกำลังไหลเวียนอยู่ระหว่างพวกเขา

หลิวหยิงชอบความเงียบอย่างนี้ เรื่องเมื่อก่อนของเขา มันโหดร้ายเกินไป ดังนั้นแล้ว เธอจึงไม่อยากจะเผชิญกับเรื่องแบบนี้อีก หวังแค่เพียงให้ช่วงเวลามันผ่านไปแบบสงบสุข ทั้งสองคนสามารถจับมือกันไปได้ตลอดชั่วชีวิต

ซือถูมู่หรงยืนอยู่ด้วยความสงบ มองเงาร่างของหลิวหยิง ทั้งสงบและทั้งเงียบ

จู่ ๆ หลิวหยิงก็ได้ผันร่างออกไป กลับไปที่ห้อง ดับไฟไป ซือถูมู่หรงคิดว่าหลิวหยิงจะวางสายไปเสียอีก แต่ก็ไม่เลย เธอฟังอยู่แบบเงียบ ๆ ตลอด

หลิวหยิงควรจะนอนได้แล้ว ซือถูมู่หรงรู้ว่าถึงแม้ว่าจะยังอาลัยอาวรณ์อยู่ แต่ก็ยังต้องสงบลง “ดึกมากแล้ว รีบนอน พรุ่งนี้เจอกัน ดีหรือเปล่า?”

หลิวหยิงสงสัย ยังนึกว่าซือถูมู่หรงไม่คิดจะวางสายไปแล้วเสียอีก? พอดีเลย เธอกำลังวางแผนที่จะนอน แล้วบอกเขาให้วางสายไปอยู่พอดี ซือถูมู่หรงก็ได้พูดอย่างนี้ออกมาเสียแล้ว หลิวหยิงรู้สึกว่าตนได้ลดเรื่องยุ่งยากลงไปแล้ว

“ได้ รีบนอนเร็ว ๆ” หลิวหยิงพูด

ซือถูมู่หรงส่งเสียงอืมตอบกลับไป แล้วก็ได้วางสายไป เขายืนอยู่ที่ด้านนอกหน้าต่าง ไม่อยากจะพูดอะไรออกไป แต่ซือถูมู่หรงก็ยังมองไปทางหน้าต่างอยู่ ที่ไหนที่หลิวหยิงเคยอยู่ และจะอยู่ไปโดยตลอด

ซือถูมู่หรงเชื่อมั่นว่าอย่างนั้น และก็ปักใจเชื่อมั่นอย่างมาก