ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1756

ท้องฟ้าในวันนี้มืดครึ้มไปบ้าง พระอาทิตย์ได้ถูกเมฆหนาบดบังเอาไว้ เงามืดตกลงมาข้างล่าง เหมือนกับมีความอึมครึมที่ไม่ได้สำคัญอะไรตกลงในที่ก้นบึ้งภายในใจของคน

หลิวหยิงไม่ชอบท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เธอชอบวันที่ฝนตกหรือไม่ก็วันที่แดดออก ไม่ก็อากาศแจ่มใส หรือไม่ก็อากาศหนาวเย็นไปเลยเสียมากกว่า มันก็ดีกว่ามืดครึ้มอย่างนี้ เหมือนกับใจของคนที่หลังจากที่คาดเดาไม่ออกแล้วก็จะเป็นอย่างนี้กัน

หลิวหยิงเองก็ไม่อยากจะไปคาดเดา เธอในตอนนี้ ก็เหมือนกับคนคนนึงที่ได้เดินก้าวไปข้างหน้า รอบข้างมีคนปรากฏตัวเข้ามาไม่ขาดสาย จะรู้จักหรือไม่ จะสามารถรั้งเอาไว้ได้หรือไม่ หลิวหยิงไม่ได้ใส่ใจเลย เพียงแค่ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมาชาติไปเท่านั้น

วันนี้ยังต้องไปตรวจครรภ์อีก หลิวหยิงออกมาก็เห็นซือถูมู่หรงรออยู่ที่ล่างตึก สายตาของเขาสงบนิ่งเหมือนอย่างเคย ตอนที่เห็นหลิวหยิงก็สว่างวาบออกมาเล็กน้อย

ตลอดทางเงียบไม่มีคำพูดอะไรพูดออกมา หลิวหยิงมองไปด้านนอกหน้าต่าง ซือถูมู่หรงคอยสังเกตหลิวหยิงอยู่บ่อยครั้ง หลิวหยิงสงบลงกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย แต่ก็ดูเข้มแข็งกว่าเมื่อก่อน

ฝนตกลงมาแล้ว เสียงดังเปาะแปะกระทบมาที่บนหน้าต่างรถ อารมณ์ของซือถูมู่หรงไม่รู้ว่าทำไมถึงจู่ ๆ ก็ได้รู้สึกเหงาขึ้นมา ฝนในฤดูใบไม้ร่วง มันเหมือนกับไม่มีกฎเกณฑ์เลย ตกเปาะแปะลงมาแบบมั่วซั่ว ถี่และตกลงมาตามใจ เมฆดำกดลงมาต่ำ ท้องฟ้าที่แผ่คลุมล้วนแล้วแต่เหมือนกับสีดำเลยไม่มีผิด รถที่ข้างนอกสัญจรไปมา มองเห็นได้ไม่ชัดนัก รถจำนวนไม่น้อยได้เปิดไฟสำหรับตัดหมอกกันขึ้นมาแล้ว

ถนนสายนี้ยาวมาก ซือถูมู่หรงขับรถออกไปอย่างไม่เร็วไม่ช้า หลิวหยิงมองไปด้านนอก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแน่ใจเรื่องเวลาอยู่แล้ว ก็เกือบจะนึกว่าเป็นตอนเย็นไปแล้ว

ข้างหน้าเป็นสี่แยกหนึ่ง ซือถูมู่หรงได้ระวังขึ้นมาทันที ในทันใดนั้นเองก็มีแสงไฟส่องเข้ามา มีรถพุ่งชนเข้ามา ซือถูมู่หรงรีบหมุนพวงมาลัยทันที แต่ก็หลบไปไม่ทันเสียแล้ว รถได้ชนเข้าด้วยกัน ได้ลื่นไถลไปเนื่องจากฝนตก กำลังจะตรงเข้าไปชนคันอื่น...

หลิวหยิงได้ปกป้องตรงช่วงท้องไปทันที ความรู้สึกมีเงามืดได้โผเข้ามา เสียงกระจกแตกเหมือนกับว่าจะแทงทะลุแก้วหูไปเลย...

ตอนที่หลิวหยิงตื่นขึ้นมา ก็ได้ดึกแล้ว เธอลืมตาออกมาอย่างเบลอ ๆ เห็นแม่นั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าได้ร้องไห้มา เวินลั่วฉิงเองก็อยู่ข้าง ๆ ด้วย

“แม่ ฉิงฉิง” หลิวหยิงอยากจะลุกขึ้นมา ก็ถูกคุณแม่หลิวกดลงไป “ลูกพักผ่อนให้ดี”

“ลูก...” หลิวหยิงถามออกไปทันที พลางยื่นมือไปจับที่ตรงท้อง

“เด็กไม่เป็นอะไร ยังปลอดภัยดี” คุณแม่หลิวพูดปลอบออกไป เวินลั่วฉิงเดินเข้าไป ลูบหัวของหลิวหยิงเบา ๆ “เธอกับลูกไม่เป็นอะไรกันทั้งคู่ คุณหมอบอกว่าให้พักผ่อนให้ดี ๆ สักพักก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”

“ซือถูมู่หรงล่ะ?” หลิวหยิงนึกขึ้นมาได้ว่าในตอนสุดท้ายเหมือนกับว่าซือถูมู่หรงจะพุ่งเข้ามายังเธอ เธอไม่เป็นอะไร ซือถูเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า? ตอนสุดท้ายมีเสียงกระจกแตก อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นมันรุนแรงมากเลยล่ะมั้ง? นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะปลอดภัยไม่เป็นอะไรเลยมาได้ ซือถูมู่หรงเองก็เหมือนกันใช่มั้ย?

หลิวหยิงค้นพบว่าตนเป็นห่วงซือถูมู่หรงมาก นาทีที่ได้ฟื้นขึ้นมาก็นึกถึงลูกขึ้นมาเลยทันที หลังจากนั้นก็เป็นซือถูมู่หรง อย่างที่คิด เธอใจอ่อนลงแล้วล่ะมั้ง?

คุณแม่หลิวไม่ได้พูดอะไรออกมา สายตามีความซับซ้อนออกมาเล็กน้อย เวินลั่วฉิงเดินเข้าไป กุมมือของหลิวหยิงเอาไว้ “ซือถูมู่หรงเขาไม่เป็นอะไร ที่บริษัทมีธุระเขาต้องไปจัดการก่อน ถ้ามีเวลาว่างแล้วคงจะมาเยี่ยมเธอ”

“อย่างนี้นี่เอง” หลิวหยิงสบายใจขึ้นมา ภายในใจมีความรู้สึกหดหู่แผ่กระจายไปทั่ว ที่แท้ความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้งมันก็เป็นอย่างนี้นี่เองสินะ เธอลองยอมรับเขาแล้ว แต่ เธออยู่ที่โรงพยาบาล ลูกของเขาอยู่ที่โรงพยาบาล นึกไม่ถึงว่าเขาจะไม่ได้อยู่เฝ้า

นี่เป็นความรู้สึกแบบไหนกันน่ะ? ก็เหมือนกับมีคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างกายตนมาโดยตลอด รอตนเข้าไปหา ตนได้เตรียมความพร้อมทุกอย่างเอาไว้แล้ว ตัดสินใจที่จะลองดู แต่เขากลับเหมือนกับว่าจะไม่อยู่ตรงที่เดิมเสียแล้ว

หลิวหยิงหลับตาแน่นแป๊บนึง แล้วก็ได้ลืมตาออกมาใหม่อีกครั้ง ถึงจะทำให้ตนใจเย็นลงได้ ซือถูมู่หรงไม่ใช่คนที่ยอมแพ้ไปง่าย ๆ อย่างนั้น เขาไม่ได้ดูแลจัดการงานที่บริษัทมาตั้งนานขนาดนั้นแล้ว จะไปทำธุระมันก็เป็นเรื่องปกติ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ายอมแพ้ไปแล้ว เธอเองก็อยากจะได้ยินซือถูมู่หรงพูดออกมาด้วยตัวเอง เขาพูด เธอก็จะเชื่อ

“อืม เขาไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” หลิวหยิงพูดออกไปโดยที่พยายามให้ตัวเองสงบลงเท่าที่จะทำได้ วันนี้จะตรวจครรภ์แล้ว ดูเหมือนว่าจะช่วยไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้ลูกจะเป็นยังไง หลิวหยิงจับไปที่ท้อง รู้สึกว่าจู่ ๆ เขาก็ขยับออกมาเล็กน้อย เหมือนกับว่าได้ถ่ายทอดพลังชีวิตของตัวเองมาให้หลิวหยิง ในทันใดนั้นหลิวหยิงก็ได้ยิ้มออกมา อย่างที่คิด อารมณ์ความรู้สึกที่ไม่ว่าจะเป็นความดีใจ ความโกรธ ความเศร้าโศกหรือความสุข เธอก็สามารถรู้สึกถึงมันได้ทั้งนั้นเลย

“แม่ไปเตรียมอะไรให้ลูกกินสักหน่อย” คุณแม่หลิวมองหลิวหยิง ไม่ได้พูดอะไรออกมามากมาย แล้วก็ได้ผันร่างเดินออกไป

หลิวหยิงรู้สึกว่ามันแปลก ๆ วันนี้แม่เป็นอะไรไป ทำไมถึงได้เหมือนกับมีอะไรปิดบังเธออยู่กัน?