ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1757

“เมื่อตอนนั้น สถานที่เกิดเหตุมันเป็นยังไงบ้าง?” จู่ ๆ หลิวหยิงก็ได้ถามออกมา เธอมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าแม่กับฉิงฉิงกำลังปิดบังอะไรกับเธออยู่ แต่ก็ไม่รู้อีกว่ามันคืออะไร หรือว่าจะเป็นซือถูมู่หรงงั้นเหรอ? หรือว่าอันที่จริงแล้วซือถูมู่หรงจะได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก

เวินลั่วฉิงมองหลิวหยิงไปอย่างไม่ได้สะทกสะท้านอะไร “สถานที่เกิดเหตุมันน่าสลดใจมากเลยทีเดียว ซือถูมู่หรงเพื่อที่จะหลบรถบรรทุกคันใหญ่ จึงไปชนเข้ากับรถที่อยู่ข้าง ๆ รถคันข้าง ๆ เพื่อที่จะหลบรถของซือถูมู่หรง ได้ชนเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ข้าง ๆ คนที่นั่งอยู่ที่ข้างคนขับได้รับบาดเจ็บค่อนข้างหนักเลยทีเดียว”

“แค่นี้เหรอ?” หลิวหยิงถาม ว่ากันตามหลักแล้ว มันคงจะไม่ได้เรียบง่ายอย่างนี้สิ เธอแน่ใจว่าตนได้ยินเสียงกระจกแตก รถที่ชนเข้าด้วยกัน อย่างน้อยก็มีห้าหกคันไปแล้ว แต่ฉิงฉิงบอกแค่ว่าคันเดียว พวกเขากำลังปิดบังอะไรกันอยู่งั้นเหรอ?

แต่สีหน้าที่แสดงออกมาของเวินลั่วฉิงนั้นมันสงบนิ่งมาก ทำให้หลิวหยิงต้องเชื่อขึ้นมาเลยทันที ที่จริงแล้วมันก็ไม่มีอะไรเลย

“ไม่งั้นแล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?” เวินลั่วฉิงย้อนถามออกมา

“ฉันจำได้ว่าซือถูมู่หรงปกป้องฉันอยู่ที่ใต้ร่างของเขา” หลิวหยิงมองตรงไปที่เวินลั่วฉิง พวกเธอคิดว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยใช่มั้ย?

“ใช่แล้ว พวกเรารู้” เวินลั่วฉิงพูดออกมาอย่างเอาจริงเอาจัง “หรือเธอจะคิดว่าซือถูมู่หรงจะได้รับบาดเจ็บ? เธอต้องรู้ก่อนว่าไม่ว่าเขาจะปกป้องเธอดีแค่ไหน ถ้าหากว่ามันรุนแรงมากจริง ๆ แล้วเธอไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิดเดียว มันก็เป็นเรื่องยากแล้วเหมือนกัน” เวินลั่วฉิงอยากจะหลบสายตาออกไปจากหลิวหยิงอยู่บ้าง แต่คำพูดของซือถูมู่หรงเมื่อก่อนหน้านี้มันยังดังอยู่ในหู ทำให้เธอไม่กล้าพูดออกไปตรง ๆ เลย เธอบังคับตัวเองให้มองหลิวหยิงไปอย่างสงบนิ่งและจริงใจ เพื่อให้เธอเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง——ซือถูมู่หรงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย

หลิวหยิงไม่ได้พูดอะไรออกไป เวินลั่วฉิงเองก็ไม่ได้พูดอะไรไปเหมือนกัน หลิวหยิงเงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ พูดออกมาช้า ๆ “ฉันรู้สึกว่าอุบัติเหตุมันรุนแรงมาก”

“อุบัติเหตุมันรุนแรงมาก ไม่อย่างนั้นแม่เองก็ไม่ถึงกับทนไม่ไหว แล้วเรียกฉิงฉิงมาหรอกนะ” คุณแม่หลิวพูดอยู่ที่ข้าง ๆ เด็กคนนี้เริ่มสงสัยขึ้นมาแล้ว เป็นเพราะคำพูดเมื่อกี้นี้ของตนใช่มั้ย?

แต่ มันก็ไม่ใช่ความผิดของหลิวหยิง และยิ่งไม่ใช่ความผิดของซือถูมู่หรงเลย พวกเธอได้ดูกล้องวงจรปิดมาแล้ว รถบรรทุกคันใหญ่คันนั้นเพื่อหลบรถคันหนึ่งที่เบรกไม่ทันเพราะกำลังหักโค้งอยู่ จึงขับสวนไปอีกทาง ซือถูมู่หรงเพื่อที่จะหลบรถคันนั้น มันจึงได้เกิดอุบัติเหตุในครั้งนี้ขึ้นมา

คำพูดที่พูดออกไปแล้วไม่อาจจะเก็บกลับมาได้อีก ยังดีที่มีเวินลั่วฉิงอยู่ ไม่อย่างนั้นแล้วตนอยู่คนเดียว จะวกกลับมาได้ยังไงกันน่ะ?

“งั้น ซือถูมู่หรงไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ?” หลิวหยิงถามออกไปอย่างเป็นกังวล แม่กับฉิงฉิงต่างก็ไม่พูดกัน เดิมทีเธอไม่ควรจะกังวลอยู่แล้ว แต่...ก็ควบคุมให้ไม่ไปคิดมากได้เลย คำพูดของแม่ ก็เหมือนกับคำพูดที่ออกมาจากใจจริงที่ได้พูดออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ มันคอยวนเวียนอยู่ที่ข้างหูอยู่ตลอด ไม่อาจจะลืมมันไปได้เลยด้วยเหมือนกัน

“ถ้าเธอไม่เชื่อ สามารถโทรเข้าไปเองได้เลย แต่ ตอนนี้ซือถูมู่หรงก็คงจะยังยุ่งมากอยู่” เวินลั่วฉิงพูด แล้วก็ถือโอกาสอธิบายออกมาด้วยเลยว่า “ฉันเองก็เคยถามซือเฉินไปแล้วเหมือนกัน เรื่องในครั้งนี้ส่งผลกระทบต่อบริษัทหนักมาก ซือถูมู่หรงไม่ได้ดูแลบริษัทนานมากแล้ว ก็เลยต้องใช้ความคิดเยอะมาก” เสียงของเวินลั่วฉิงได้สงบนิ่งออกมาเหมือนอย่างเคย ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ใด ๆ ออกมาเลย

หลิวหยิงรู้ว่าถ้าฉิงฉิงไม่อยากให้คนอื่นรู้อารมณ์ของตน ไม่อยากให้คนอื่นมองตนออก เธอก็สามารถทำได้ เธอไม่รู้ว่าฉิงฉิงจะเอาวิธีนี้มาใช้กับเธอหรือเปล่า

“เธอกำลังเป็นห่วงเขาอยู่เหรอ?” จู่ ๆ เวินลั่วฉิงก็ได้ถามออกมา เธอพูดออกมาตามความคิดของหลิวหยิง บางทีเมื่อกี้นี้พวกเธอไม่จำเป็นต้องพูดไปให้มากมายขนาดนั้นเลย เพียงแค่ให้หลิวหยิงได้คิดไปตามความรู้สึกของตัวเองก็พอแล้ว

หลิวหยิงไม่ได้พูดอะไรออกไป เงียบกันไปอยู่นาน คุณแม่หลิวนั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง มองหลิวหยิง นี่เป็นลูกสาวของเธอ เธอรู้จักดี ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับซือถูมู่หรงก็ได้ดีขึ้นแล้ว ถ้าให้หลิวหยิงรู้ว่าซือถูมู่หรงได้รับบาดเจ็บเพราะเธอไปเป็นครั้งที่สองแล้ว เป็นไปได้ว่า ถ้าไม่ใช่ว่ายอมรับไม่ได้ ก็คงจะ...ไปอยู่ข้างกายซือถูมู่หรงด้วยความสมัครใจ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ต่างก็ไม่เหมาะกับหลิวหยิงในตอนนี้ทั้งนั้นเลย ทำได้แค่เพียงถ่วงเวลาออกไปสักหน่อย และถ่วงออกไปอีกสักหน่อย

เวินลั่วฉิงนั่งอยู่ข้าง ๆ หลิวหยิง รอเธอเอ่ยปากพูดออกมา หลิวหยิงเธอรู้จักดี เธอมีความคิดเป็นของตัวเองมาโดยตลอด บางครั้งเธอก็จะลังเล จะสับสนขึ้นมา แต่เธอไม่มีทางจะให้ตัวเองตกอยู่ในอารมณ์บางอย่างไปตลอด เพียงไม่นานก็จะทำการตัดสินใจออกมา

“ใช่ ฉันค่อนข้างจะเป็นห่วงเขาเลยทีเดียว” หลิวหยิงพูดออกไปตามความรู้สึกที่แท้จริง ความรู้สึกนี่นะ พูดเอาแน่เอานอนไม่ได้เลย ตอนที่ซือถูมู่หรงอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอไม่ได้คิดอะไร ตอนที่ควรจะเย็นชาออกไปก็เย็นชา ตอนที่สามารถพูดคุยกันตามปกติก็พูดคุยกัน แต่พอจู่ ๆ ซือถูมู่หรงก็หายไปแบบกะทันหัน เธอก็รู้สึกไม่ชินอยู่บ้าง ตอนนี้ ในตอนที่เธอได้รับบาดเจ็บ ในตอนที่เธอกำลังหวังให้ซือถูมู่หรงอยู่ด้วย เขากลับไม่อยู่ หลิวหยิงจึงรู้สึกปรับตัวไม่ได้อยู่บ้าง แล้วก็ยัง...เสียใจและหดหู่ใจอีกด้วย