ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1758

หลิวหยิงข่มกลั้นความไม่สบายใจที่ภายในใจเอาไว้ เวินลั่วฉิงกับคุณแม่หลิวที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ได้พูดอะไรกันออกมา หลิวหยิงยอมแพ้ไปง่าย ๆ อย่างนี้ ทำให้พวกเธอประหลาดใจไปเล็กน้อย แต่อย่างนี้มันก็ดีกว่า

ทั้งสามคนต่างก็ไม่ได้พูดอะไรกันออกมา หลิวหยิงนอนอยู่บนเตียงไปเงียบ ๆ คุณแม่หลิวมองเธอไปอย่างเป็นกังวล ดูเหมือนว่าตอนนี้หลิวหยิงได้ยอมรับซือถูมู่หรงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงขนาดที่สามารถยอมรับเขามาอยู่ข้างกายตัวเองได้แล้ว ตอนนี้ ไปจนถึงในอนาคตด้วย

เวินลั่วฉิงมองหลิวหยิง บนโลกนี้ มีความรักที่มันไม่อาจครอบครองได้อยู่เยอะมาก เธอนึกว่าคนข้างกายเธอจะได้รับความสุขของแต่ละคนมา ที่แท้ มันก็ไม่ได้สอดคล้องกับที่ใจนึกเอาไว้เลยเหมือนกัน

หลิวหยิงนอนไปแบบสะลึมสะลือ ในฝัน เธอเหมือนกับว่าจะเห็นภาพเหตุการณ์อุบัติเหตุเมื่อตอนนั้น——ตอนนั้นรถที่ซือถูมู่หรงขับ เพื่อที่จะหลบรถบรรทุกคันใหญ่ ได้ตรงเข้าไปชนรถคันที่อยู่ข้าง ๆ และก็ได้นำมาซึ่งการชนเข้ากับอีกหลายคัน และความเร็วของรถบรรทุกคันใหญ่คันนั้นมันไม่ได้ลดลงไปเลย ในตอนที่กำลังจะชนเข้าด้วยกัน ซือถูมู่หรงได้ปกป้องเธออยู่ที่ใต้ร่างไปอย่างแน่นหนา...

ซือถูมู่หรงไหนเลยจะปลอดภัยดี!หลิวหยิงได้ตกใจตื่นขึ้นมาทันที ในสถานการณ์อย่างนั้น ซือถูมู่หรงไม่มีทางจะไม่เป็นอะไรเลย พวกเธอกำลังโกหกเธออยู่

หลิวหยิงรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะระบายออกไปยังไงอีก เธอรู้ว่าแม่กับเวินลั่วฉิงนั้นหวังดีกับเธอ แต่ว่า ทำไมถึงต้องปิดบังด้วยล่ะ? ทำไมถึงไม่พูดอะไรออกมาเลยล่ะ? พวกเขาคิดว่าตนจะแบกรับมันเอาไว้ไม่ไหวงั้นเหรอ? หรือว่า...เป็นซือถูมู่หรงที่เป็นคนไม่ให้พูดมาน่ะ?

แต่ เรื่องที่บริษัทเป็นสถานการณ์แบบไหนกัน? ซือถูมู่หรงคงไม่ได้วางแผนเรื่องพวกนี้เอาไว้หมดแล้วล่ะมั้ง? เซนส์บอกกับหลิวหยิงว่าเรื่องมันไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น แต่ว่า ความรู้สึกมันบอกกับเธอว่าซือถูมู่หรงจะต้องไม่เป็นอะไร แม่กับฉิงฉิงไม่มีทางจะมาปิดบังเธอไปหมดทุกอย่างจริง ๆ หรอก

หลิวหยิงได้เงียบไป เธอไม่อยากจะไปพูดอะไรอีกแล้ว นอนบนเตียงไปเงียบ ๆ พรุ่งนี้ พรุ่งนี้จะต้องเจอซือถูมู่หรงอย่างแน่นอน เธออยากจะได้ยินซือถูมู่หรงพูดออกมาว่าเขาไม่เป็นอะไรด้วยตัวเอง

หลังจากที่ฝันไป หลิวหยิงก็ได้ค้นพบว่าตัวเธอนั้นนอนไม่หลับเลย เธอรอการมาเยือนของวันต่อมา

เช้าวันต่อมาหลิวหยิงไม่อาจนอนหลับไปอย่างสงบได้ ได้ตรงเข้าไปตรวจครรภ์เลย ความสนใจของหลิวหยิงได้ถูกเบนออกไปที่อื่นไปในทันที

ยังดีที่ลูกไม่เป็นอะไร คุณหมอได้กำชับมาว่าจะต้องรักษาอารมณ์ให้มีความสุข สงบนิ่ง ไม่สามารถมีอารมณ์ที่รุนแรงมากไปได้ หลิวหยิงก็ได้รับปากไปทุกอย่าง

คุณแม่หลิวตามมาอยู่ข้าง ๆ เห็นว่าอารมณ์ของหลิวหยิงไม่ได้ดิ่งต่ำลงไปอีก จึงวางใจขึ้นมาไม่น้อยเลย

ยุ่งมาตลอดทั้งเช้าแล้ว รอจนหลิวหยิงว่างแล้ว ก็ไม่ได้คิดถึงซือถูมู่หรงไปแล้ว ช่างเขาไปเถอะ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องขึ้นหรือเปล่า ก็มีคนคอยดูแลอยู่ตลอดอยู่แล้ว ทำไมตนจะต้องไปคิดถึงเขาให้เกินความจำเป็นด้วยล่ะ?

แต่ลึก ๆ ภายในใจนั้น ท้ายที่สุดก็ไม่ยินยอมอยู่ดี ความเคยชินมันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัวเลยจริง ๆ สองเดือนมานี้ เธอได้เคยชินกับการที่ซือถูมู่หรงคอยอยู่ข้างกายไปแล้ว ไม่ว่าจะทำอะไร ก็จะมีซือถูมู่หรงคอยอยู่กับเธอตลอด บางทีอาจจะไม่ได้พูด แต่ในตอนที่ได้หันหน้าไป ซือถูมู่หรงก็อยู่ตรงนั้นตลอด มันจึงทำให้เธอรู้สึกสบายใจ ตอนนี้ซือถูมู่หรงไม่อยู่ข้าง ๆ ที่บนโทรศัพท์ก็ไม่มีสายโทรเข้ามา พวกเขาไม่ได้ติดต่อมาอีก ความรู้สึกที่มันโหวงเหวงอย่างนี้ ทำให้เธอรู้สึกปรับตัวไม่ได้เลย

ไม่รู้ว่าเป็นสาเหตุมาจากการตั้งครรภ์ด้วยหรือเปล่า หลิวหยิงรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิด แต่หลิวหยิงเองก็รู้ดีเหมือนกันว่าสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกปลอดภัยนั้น อันที่สำคัญที่สุดก็ยังคงเป็นอันที่เธอได้มอบให้ตัวเอง ความรู้สึกปลอดภัยที่ซือถูมู่หรงสามารถมอบให้ได้ มันจะเก็บกลับไปได้ทุกเมื่อ ดังนั้นแล้ว ทำไมจะต้องเรียกร้องเอาความรู้สึกที่เดิมทีก็ไม่ควรจะต้องมีอยู่มาด้วยล่ะ

“แม่ พวกเรากลับไปกันเถอะ” หลิวหยิงลูบท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย เธอได้ตั้งตารอคอยการมาเยือนของเด็กคนนี้เอาไว้แล้ว ตั้งความหวังกับการมาเยือนของเด็กคนนี้ ว่าจะสามารถมอบชีวิตใหม่ให้กับเธอได้

“ได้” คุณแม่หลิวพูดไปอย่างว่าง่าย หลิวหยิงไม่คิดถึงซือถูมู่หรง เธอยิ่งดีใจมากกว่าเดิม ซือถูมู่หรงดีกับหลิวหยิงมาก ขจัดความเกลียดแค้นชิงชังเหล่านั้นไป ก็เป็นที่พึ่งพิงที่ไม่เลวคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่น่าเสียดาย หลิวหยิงไม่อาจข้ามผ่านสิ่งที่ขวางกั้นนั้นไปได้ ในฐานะที่เป็นคนได้ประสบมากับตัว ก็ไม่อาจยอมรับไปได้ง่าย ๆ เช่นกัน ดังนั้นแล้ว ท่าทีของเธอในตอนนี้ก็คือว่าถ้าหลิวหยิงยอมรับในตัวซือถูมู่หรง เธอก็จะยอมรับเขาไปโดยปริยาย แต่ถ้าหลิวหยิงไม่ยินดี เธอเองก็ไม่เข้าไปยุ่งเช่นกัน เรื่องของพวกเขาทั้งสองคน เธอจะขึ้นอยู่กับท่าทีของหลิวหยิง แก่แล้ว หวังแค่เพียงว่าลูกของตนจะแข็งแรง มีชีวิตที่สมบูรณ์พูนสุขไปได้

ตอนที่กลับไป หลิวหยิงมองไปที่ภาพวิวข้างนอกที่ถอยร่นไปข้างหลังเรื่อย ๆ รู้สึกแค่เพียงว่าแต่ละคนต่างก็ต้องเดินเข้าไปข้างหน้ากันทั้งนั้น จะมองไปข้างหลังอยู่ตลอดได้ยังไงกันล่ะ?

ภายในห้องยังอยู่ในสภาพในตอนที่เธอออกไป หลิวหยิงยังจำความรู้สึกตอนที่ตนออกจากบ้านไปแล้วเจอซือถูมู่หรงได้ ในตอนนั้น เธอหวั่นไหวอยู่บ้างจริง ๆ ต้องการเพียงแค่นี้ ซือถูมู่หรงยืนอยู่ที่ตรงหน้า จะไม่ไปไหนอีกแล้ว