ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1760

คุณแม่หลิวมองหลิวหยิง เธอเหมือนกับว่าจะไม่เข้าใจหลิวหยิงเลย เธอนึกว่าหลิวหยิงจะสามารถยอมรับซือถูมู่หรงได้โดยสมบูรณ์แล้วเสียอีก แต่ก็เปล่าเลย กับซือถูมู่หรงนั้น หลิวหยิงแฝงไปด้วยการต่อต้านตลอด เธอนึกว่า อย่างน้อยหลิวหยิงคงจะเสียใจอยู่บ้าง แต่ลูกสาวของตนที่อยู่ตรงหน้า เพียงแค่แสดงสีหน้านิ่งเรียบออกมาเท่านั้น ถึงขนาดที่บนใบหน้ายังประดับไปด้วยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยเลยด้วยซ้ำ เหมือนกับว่าจะไม่มีความรู้สึกเศร้าเสียใจเลยสักนิด

คุณแม่หลิวลังเล และก็สงสัยด้วย เธอคิดอีกว่าขนาดตัวหลิวหยิงเองก็ยังไม่เคยเข้าใจตัวเองมาก่อนเลย เหมือนกับว่าไหลไปตามกระแสคลื่นเลยก็ไม่ปาน

“มันเป็นการโอนอ่อนผ่อนตามกัน” หลิวหยิงเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของแม่ก็ได้พูดอธิบายออกไป “ช่วงนี้ฉันได้ลองพยายามโอนอ่อนผ่อนตามมาโดยตลอด โอนอ่อนผ่อนตามกับซือถูมู่หรงไป โอนอ่อนผ่อนตามต่อตัวเองด้วย” หลิวหยิงพูด เธอไม่ได้ต่อต้านความรู้สึกของตัวเองอีก เธอชอบซือถูมู่หรง ก็จะชอบซือถูมู่หรง ดังนั้นแล้ว เธอจึงปล่อยตามความรู้สึกจำพวกนี้ไป เดินลงไปทีละนิด ๆ แต่ว่าตอนนี้มันไม่มีโอกาสแล้ว ซือถูมู่หรงยอมแพ้ไปแล้ว ตนเองก็เช่นกัน

คุณแม่หลิวไม่ได้พูดอะไรอีก เรื่องของความรู้สึก เธอจะไปพูดมากมายได้ยังไง? คุณแม่หลิวอยากจะให้โอกาสซือถูมู่หรงสักครั้ง เธอมองหลิวหยิง อึกอักอยากจะพูดอะไรออกไปแต่ก็ไม่กล้า “อันที่จริงแล้ว...ซือถูมู่หรงเขา...”

“แม่คะ แม่ไม่ต้องพูดให้มากมายหรอก การเลือกของซือถูมู่หรง มันจะต้องผ่านการคิดมาอย่างดีแล้ว ในเมื่อเขาได้เลือกแล้ว ก็ไม่มีทางจะเปลี่ยนไปได้ง่าย ๆ หรอกนะคะ” หลิวหยิงถอนหายใจออกมา เดินเข้าห้องไป เหนื่อยมาก คนเราทำไมต้องไปแคร์เรื่องมากมายขนาดนี้กันนะ? ถ้าไม่มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนมากขนาดนี้ มันจะสักเท่าไหร่กัน?

หลังจากที่ซือถูมู่หรงได้เดินออกไปแล้วก็แทบจะฟุบลงไปบนรถเลยทีเดียว เมื่อกี้ตอนที่อยู่ที่บ้านหลิวหยิงเขาได้ใช้แรงกายแรงใจทั้งหมดของเขาไปแล้ว

“ลูกพี่!” ผู้ช่วยพิเศษเจียงรีบเข้ามารับเขาเอาไว้ จริง ๆ เลย เขาไม่ควรปล่อยให้ท่านประธานไปคนเดียวเลย ทั้ง ๆ ที่คุณหมอก็ได้กำชับมาแล้วแท้ ๆ ว่าตอนนี้อาการของท่านประธานไม่ดีเลย เหนื่อยขึ้นสักหน่อย ก็จะมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นอันตราย

แต่ ก็ยังเป็นอย่างนี้อีก ท่านประธานยังจะมาหาคุณหลิวอีก ไม่ใช่เพื่อให้เธอปลอบใจตัวเอง แต่เพื่อมาตัดความสัมพันธ์ ภายในใจของผู้ช่วยพิเศษเจียงไม่สงบเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่รู้ว่าพ่อของหลิวหยิงมีความเกี่ยวข้องกับการตายของท่านประธาน ก็ยิ่งรู้สึกขุ่นเคืองใจมากกว่าเดิม ท่านประธานไม่จำเป็นต้องลดมาดของตัวเองให้ต่ำลงเลย หนี้ที่ติดค้างกันเมื่อก่อนของทั้งสองคนมันก็นับได้ไม่ชัดเจนมาตั้งนานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ก็เป็นท่านประธานที่เป็นคนไล่ตามคุณหลิวตลอด คุณหลิวไม่ได้ใส่ใจเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นตอนนี้ มันก็เหมือนกัน

ต้องรู้ก่อนว่า เมื่อวานท่านประธานนั้นได้ช่วยกำบังอันตรายทั้งหมดให้กับเธอเลย ตอนที่จัดการกับบาดแผลบนร่าง คุณหมอต่างก็กลัวกันทั้งนั้น และสิ่งที่ทำให้น่ากังวลมากกว่าก็คือ บาดแผลบางแผลมันก็ลึกมากเกินไปจัดการอะไรกับมันไม่ได้เลย และจะเป็นสาเหตุให้เกิดภาวะแทรกซ้อนได้ จำเป็นต้องคอยสังเกตอาการอยู่ที่โรงพยาบาลไปอีกสักพักใหญ่ ๆ มันถึงจะโอเค

เมื่อตอนนั้นคุณหมอได้กำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าจะขยับตัวซี้ซั้วไม่ได้เด็ดขาด ไม่สามารถมีอารมณ์ที่รุนแรงเกินไปได้ ตอนนี้ออกมารอบนึง มันก็ได้ยุ่งเหยิงไปหมดเลย

ผู้ช่วยพิเศษเจียงมองซือถูมู่หรงที่พอเข้ารถมาก็สลบไปเลย บนใบหน้าได้เต็มไปด้วยความร้อนรน นี่ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะเอาชีวิตแลกไป มันก็ชดเชยกันไม่ได้เลย แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นเจ้านายของเขา ความต้องการของเขาตนไม่อาจปฏิเสธไปได้ หวังแค่เพียงว่าตอนนี้กลับไปโรงพยาบาลแล้วเขาจะไม่เป็นอะไรไปเท่านั้น

สั่นกลัวไปตลอดทาง คนที่โรงพยาบาลหลังจากที่รู้ว่าซือถูมู่หรงออกไปนั้น ก็ได้เตรียมพร้อมเอาไว้เรียบร้อยก่อนแล้ว คุณนายซือถูเห็นซือถูมู่หรงไม่ได้สติเข้าไป บนร่างเต็มไปด้วยรอยเลือด น้ำตาก็ได้ไหลออกมาทันที พุ่งเข้าไปที่ข้าง ๆ ร่างของซือถูมู่หรง แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปใกล้เขา ก็ได้ถูกคุณหมอกันออกไป แล้วก็เข็นซือถูมู่หรงเข้าห้องผ่าตัดไปเลยทันที

“นายบอกมานะ มู่หรงไปหาผู้หญิงคนนั้นมาอีกแล้วใช่มั้ย!” คุณนายซือถูเข้าไปพูดกับผู้ช่วยพิเศษเจียงด้วยความเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ เมื่อกี้ได้ร้องไห้จนตาพร่าไปด้วยน้ำตา ตอนนี้ได้ขึงตาออกมาด้วยความโกรธ เธอไม่พอใจต่อตัวหลิวหยิงเลยสักนิดเดียว ก่อนหน้านี้ ซือถูมู่หรงได้ช่วยเธอหลบรอดไปจากอุบัติเหตุไปแล้วครั้งนึงมันยังไม่พออีก มาตอนนี้ พาซือถูมู่หรงออกไปจนเกิดอุบัติเหตุไปครั้งนึงอีก และยังสาหัสเสียขนาดนี้ เธอมันตัวหายนะเลยจริง ๆ !

“ครับ ท่านประธานไปหาคุณหลิวมาครับ” ผู้ช่วยพิเศษเจียงพูดไปตามความจริง ตอนนี้นอกจากคุณหลิวแล้ว จะยังมีใครควรค่าให้ท่านประธานเสี่ยงชีวิตออกไปกันน่ะ?