ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1776

คุณแม่หลินมองหลินเป้ยแวบหนึ่ง เพราะเธอกังวล แต่ตอนนี้พวกเธอได้ออกมาแล้วไม่มีอะไรให้ต้องสนใจแล้ว ก่อนที่หลินเป้ยจะไปได้ไปหาองค์ชายใหญ่มาโดยเฉพาะ ตอนนี้เธอกับองค์ชายใหญ่เดินบนเส้นทางเดียวกัน เพื่ออำนาจของตัวเอง เขาไม่มีทางทอดทิ้งตัวเอง

วันนี้ไปคนเดียว ก็ไม่กลัว เธอรู้ว่าถังหลินตามอยู่ด้านหลังของตัวเอง จะปกป้องตัวเอง ความเข้าใจและความเชื่ออย่างนี้ทำให้หลินเป้ยรู้สึกน่ากลัว แต่ก็อยากจะลองเชื่อถังหลินดู

คุณแม่หลินกวาดสายตามองถังหลินและหลินเป้ย ไม่รู้ว่าทำไม เธอมักจะรู้สึกว่าระหว่างสองคนนี้มีบรรยากาศอย่างหนึ่งที่คลุมเครือ แต่หลินเป้ยอยู่ด้านก็อยู่ในฐานะเด็กผู้ชายมาโดยตลอด หรือว่าถังหลินชอบผู้ชาย? คุณแม่หลิวขมวดคิ้ว

“ไปกันเถอะ อีกสักครู่พวกเราไปที่พระราชวัง” ถังหลินกล่าว โอกาสนี้ไม่ใช้ก็เสียเปล่า ก่อนที่เขาจะพาหลินเป้ยไป ราชาต้องเห็นด้วย ตอนนี้เมื่อรวมกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ โดยธรรมชาติก็จะยิ่งไม่ขัดขวาง

หลินเป้ยเหลือบมองถังหลิน ไม่ค่อยเข้าใจ กลับพระราชวัง? ทำอะไร หรือว่าเรื่องที่เกิดในวันนี้ต้องให้พวกเขารับรู้ด้วยหรือไง? แต่รู้แล้วจะมีประโยชน์อะไรกัน?

“แต่ว่า ไม่ใช่จะกลับไปทันที คุณน่าจะตกใจอยู่ พวกเราพักกันก่อนสักหน่อย” ถังหลินพูดอย่างอบอุ่น แต่หลินเป้ยไม่เชื่อ ตอนนี้ถังหลินต้องมีแผนอย่างอื่นแน่นอน แต่เธอไม่รีบร้อน เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้แม่ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ส่วนทางฝั่งยู่ต๋าองค์ชายใหญ่จะจัดการ แค่รอผลลัพธ์ก็พอ

“คุณกับหลินเป้ย?” คุณแม่หลินทนไม่ไหวจึงถามถังหลิน แปลกมาก ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนต้องไม่ปกติแน่นอน นี่ไม่ใช่ความรู้สึกของเพื่อนกัน เหมือนคนรักมากกว่า แต่ฐานะของหลินเป้ยตอนนี้เป็นเจ้าชายน้อยของประเทศR หรือว่าถังหลินจะชอบเจ้าชายน้อย?

คุณแม่หลินแปลกใจว่าหลินเป้ยคิดยังไงมากกว่าแปลกใจเรื่องถังหลิน ตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอปรากฏตัวในฐานะเด็กผู้ชายมาโดยตลอด แต่คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ในใจเธอเองรู้ดี การเบี่ยงเบนนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

คุณแม่หลินมองหลินเป้ย ดูภายนอกไม่มีท่าทางอะไร แต่เธอตอบรับทุกคำพูดและการเคลื่อนไหวของถังหลิน จนเหมือนเป็นความเคยชินอย่างหนึ่ง ระหว่างถังหลินกับหลินเป้ยต้องสนิทสนมกันมากเป็นอย่างแน่ แต่ไม่รู้ว่าความสนิทสนมนี้ถึงระดับไหนแล้ว

ตอนนี้หลินเป้ยประคองตัวเองไว้ตลอด ราวกับไม่ได้สนใจถังหลินสักเท่าไหร่ แต่การสื่อสารขั้นพื้นฐานของพวกเราไม่เคยขาด สายตาของถังหลินอยู่ที่ตัวหลินเป้ยตลอด สนใจเขาอยู่ตลอด

“เมื่อกี้คนเหล่านั้น ต้องการจะทำอะไร?” คุณแม่หลินเอ่ยปาก เธออยากจะขัดขวางการสื่อสารของทั้งสองคน ตอนนี้หลินเป้ยมีฐานะเป็นเจ้าชายน้อย จะมาปะปนอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งได้ยังไง? ไม่ว่าจะเป็นไรก็ตาม

“แม่ เรื่องของคนพวกนั้นแม่ไม่ต้องสนใจ พี่ชายจะจัดการเอง ไม่มีครั้งต่อไปแล้ว” หลินเป้ยเอ่ย เธอคิดว่าแม่กำลังกังวลเรื่องการโดนลักพาตัวครั้งต่อไป จึงพูดออกมาตรงๆ ความกระฉับกระเฉงส่องประกายอยู่ในตา

ถังหลินก็ไม่อยากอธิบายมาก เขารู้สึกว่าคุณแม่หลินกำลังปฏิเสธเขา จะไม่ปฏิเสธได้ยังไง? ไม่ว่าฐานะของหลินเป้ยจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ในฐานะแม่ไม่มีทางตอบรับเขาได้อย่างง่ายดายสินะ?

“งั้น พวกเราจะกลับพระราชวังทำไม?” คุณแม่หลินรู้สึกว่าการที่ถังหลินอยากไปพระราชวังต้องไม่ใช่เรื่องดี แต่ดูเหมือนว่าหลินจะไม่ได้อยากปฏิเสธ

“วัตถุประสงค์ครั้งนี้ของยู่ต๋า คืออยากจะร่วมมือกับคนราชวงศ์ ครั้งนี้องค์ชายใหญ่น่าจะจับยู่ต๋าได้ในคราวเดียว นับประสาอะไรกับครั้งนี้ที่เอาท่านมาเป็นเหยื่อ คิดที่จะทำร้ายหลินเป้ย ไม่ว่าราชวงศ์จะเป็นอย่างไร ก็ไม่ควรให้ใครทำร้ายเจ้าชายคนหนึ่งได้อำเภอใจ?” ถังหลินอธิบายง่ายๆ ถึงแม้ว่าราชาจะกลัวคารูและกลัวยู่ต๋า แต่เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าจะถอยอีก เขาคนนี้เป็นราชาไปจะมีความหมายอะไรอีก?

คุณแม่หลินไม่พูดอะไรอีก ราชา? ถ้าเขาสามารถปกป้องหลินเป้ยได้จริงก็ดี แต่สายตาเขามีแค่ตัวเองและตำแหน่งเท่านั้น

“ยู่ต๋า แกข่มขู่ฉันและยังอยากฆ่าฉันด้วย เรื่องนี้จะผ่านไปง่ายๆ อย่างนี้หรือไง?” หลินเป้ยเดินเข้ามา มองดูสถานการณ์รอบตัวและพูดอย่างเย็นชา ตอนนี้มีคนอยากจะปกป้องยู่ต๋าสินะ? คนอย่างนี้จำเป็นต้องเก็บไว้ไหม? หลินเป้ยมองคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ เขามองด้านล่าง แต่ก็ทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เขาคือราชา แต่หลายครั้งทุกการตัดสินใจก็เป็นคนอื่นทั้งนั้นที่ทำ เขาแค่โดดบังคับเท่านั้นเอง

แต่สายตาของไม่กี่คนที่มองมาที่หลินเป้ย ความสนใจของพวกเขาอยู่ที่ถังหลินที่เดินตามหลินเป้ยเข้ามา

ถังหลินกับหลินเป้ย ไม่ว่าจะมองยังไงก็น่าจะเป็นถังหลินที่เดินมาด้านหน้า และหลินเป้ยเดินตามหลัง ทำไมอยู่ๆ ถึงสลับกัน และถังหลินก็ดูไม่ถือสาเลยสักนิดที่เดินตามหลังถังหลิน บนใบหน้ายังรอยิ้มที่นิ่งสงบ จนแทบจะเขียนความหลงใหลไว้บนหน้าอย่างชัดเจน สีหน้าของคนที่อยู่รอบๆ ต่างกัน นี่เพื่อสนับสนุนเจ้าชายน้อยไหม?

เมื่อยู่ต๋าเห็นถังหลินก็รู้สึกไม่ดี เข้าคิดว่าโดนองค์ชายใหญ่จับมาจะมีโอกาสเปลี่ยนสถานการณ์ แต่ตอนนี้ ถังหลินมาปรากฏตัวที่นี่ เรื่องราวแทบจะไม่มีโอกาสเปลี่ยนแปลงได้แล้ว งั้น...เขาต้องทำอย่างไร

ทันทีที่ถังหลินเข้ามาสายตาก็พุ่งเป้าไปที่ตัวยู่ต๋าทันที เพราะความเคยชินมาหลายปี ณ ตอนนี้ไม่กลัวเพราะมีคนหนุนหลัง เพียงแค่ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีความมั่นใจขนาดนั้นอยู่ไหม?

“ฉันว่าที่ราชากลัวไม่ยู่ต๋าแต่เป็นองค์กรโกสต์ซิตี้สินะ? เรื่องนี้ราชาสบายใจได้ องค์กรโกสต์ซิตี้จะไม่สนใจเรื่องนี้ชั่วคราว คุณสามารถจัดการยู่ต๋าได้ด้วยเองเต็มที่ องค์กรโกสต์ซิตี้จะไม่ถามหาความรับผิดชอบ” ที่ถังหลินมองอยู่คือราชา พูดอธิบายพร้อมข่มขู่ด้วยอีกเล็กน้อย ถ้าองค์กรโกสต์ซิตี้จะไม่ถามหาความรับผิดชอบ งั้นประเทศRจะพิพากษายู่ต๋า

“ใช่ ใช่!” ราชารีบพยักหน้า เขาเป็นถึงราชาคนหนึ่ง จะยอมรับว่ากลัวคนคนหนึ่งได้ยังไงกัน? แต่ความกลัวองค์กรโกสต์ซิตี้ไม่เหมือนกัน ขอถามหน่อยว่ามีกี่คนไม่กลัวองค์กรโกสต์ซิตี้ นับประสาอะไรกับประเทศเล็กของเขาล่ะ?

ถังหลินไม่พูดอะไร ได้ยินคนรอบๆ เริ่มส่งเสียงจ้อกแจ้กขึ้นมา เขานั่งมองอยู่อีกข้างด้วยความพอใจ ด้วยประโยคนี้ของเขามั่นใจว่าประเทศRจะมอบตอนจบที่เหมาะสมให้กับยู่ต๋า