ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 190

บทที่ 190 คุณชายสามเย่แสดงอำนาจแล้ว (2)

“เวินลั่วฉิง ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาที ถ้าหลังจากหนึ่งนาทีฉันยังไม่เห็นเธอล่ะก็ ฉันจะเข้าไปจับเธอออกมาเอง” เมื่อรับสาย เสียงที่เย็นชาและกดดันของเย่ซือเฉินก็ดังออกมาทันที

อีกทั้งประโยคเมื่อสักครู่ของเขานั้น ยิ่งทำให้ใจที่ตื่นตระหนกของเวินลั่วฉิงแทบจะหยุดเต้น ตอนนี้เธอไม่สนว่าคุณปู่เวินจะสงสัยอะไรแล้ว เธอจับโทรศัพท์แน่นแล้วรีบออกไปด้านนอกทันที

เธอรู้ดีว่าเย่ซือเฉินเป็นคนพูดจริงทำจริง

คุณปู่เวินนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นช่างเหมือนจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เสียจริง

เวินลั่วฉิงรีบร้อนออกจากโรงแรม จากนั้นก็เห็นรถของเย่ซือเฉินจอดอยู่ด้านนอกประตูโรงแรม

เวินลั่วฉิงรีบวิ่งเข้าไป เปิดตูรถ และขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

“ที่รัก ยังไม่ไปอีกเหรอ” เวินลั่วฉิงเมื่อขึ้นรถแล้วก็มองไปยังเย่ซือเฉินที่ทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ เธอทำเป็นยิ้มทักทาย เพราะเธอดูออกว่าเย่ซือเฉินอารมณ์ไม่ดี ฉะนั้นเธอจึงไม่ยั่วแหย่อะไรเขา ได้แต่ตามน้ำไป

แต่ไหนแต่ไรมาเธอเป็นคนไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้กลัวเย่ซือเฉินทุกครั้ง

เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมต้องกลัวเขาด้วยล่ะ เธอรู้สึกว่าตัวเองยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่ได้เรื่อง

“ทีหลังไม่ต้องมายิ้มแบบนี้อีก” เย่ซือเฉินหรี่ตาลง อยู่ ๆ เขาก็นึกถึงตอนที่เธอยิ้มแบบนี้ต่อหน้าเย่อหยู่นาน เธอไม่รู้หรือไงว่าเวลาที่เธอยิ้มแบบนี้มันดูสดใส เย้ายวนตาเย้ายวนใจมากแค่ไหน

“ทำไมล่ะ” เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วสงสัย ไม่ใช่ว่าถ้ายอมรับผิดแล้วจะไม่โดนตีหรอกเหรอ เธอยิ้มให้เขาก็ผิดเหรอ

“รำคาญตา” แน่นอนว่าคุณชายสามเย่ไม่ยอมรับหรอกว่าตัวเองหึง เลยหาข้ออ้างพูดไปเรื่อย แต่ทว่าตอนนั้นที่เขาเห็นเธอยิ้มแบบนั้นให้เย่อหยู่นาน เขารู้สึกรำคาญตาจริง ๆ ฉะนั้นเหตุผลที่เขาอ้างมานี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องจริง

เวินลั่วฉิงกระพริบตาเล็กน้อย รำคาญตาเหรอ รอยยิ้มของเธอมันน่ารำคาญสายตามากเหรอ

ถ้าเขารู้สึกรำคาญตาก็ไม่ต้องมองสิ

เวินลั่วฉิงนึกถึงเหตุผลในตอนแรกที่เขาขอเธอแต่งงาน ตอนนั้นเขาบอกว่าที่เขาเลือกเธอ เพราะเธอหน้าตาน่าเกลียด

เวินลั่วฉิงยกมุมปากขึ้น ฉีกยิ้มไม่หยุด อีกทั้งยิ่งยิ้มอย่างสดใสมากขึ้น แถมเธอยังจงใจยื่นหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้นยื่นเข้าไปใกล้เขาอีกด้วย

รำคาญตาใช่ไหม งั้นเธอก็ยิ้มจนเขาตาบอดไปเลย

เย่ซือเฉินตะลึงไปนิดหน่อย กระพริบตาเล็กน้อย เขาเป็นคนฉลาดมาก มีเหรอที่จะดูไม่ออกว่าใจเธอคิดอะไรอยู่ เขาเอ่ยปากพูดว่า : “อยู่ต่อหน้าฉันเธอมีสิทธิ์ยิ้มได้” เมื่อพูดประโยคนั้นจบเขาก็หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า : “เพราะฉันชอบ...”

รอยยิ้มบนใบหน้าเวินลั่วฉิงนิ่งค้างไป ดวงตาคู่นั้นของเธอกลมโตจ้องมองไปที่เขา เหม่อมองไปที่เขาอยู่ครู่หนึ่ง

เขาชอบเหรอ เขาชอบอะไร ชอบดูเธอยิ้มแบบนี้เหรอ

เมื่อกี้เขายังพูดอยู่เลยว่ารอยยิ้มเธอมันน่ารำคาญตานัก แล้วทำไมถึงชอบ

เขาต้องไม่อยากเห็นเธอยิ้มแน่ ๆ เลยจงใจพูดออกมาแบบนี้

เขาจงใจพูดในสิ่งที่ตรงกันข้าม

อืม ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน

ที่จริงแล้ว เขาเป็นคนที่ร้ายลึก ร้ายกาจที่สุด

“งั้นเหรอ ถ้านายชอบ ฉันก็จะยิ้มแบบนี้ให้นายทุกวันเลย” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะคิดผิด ดังนั้นเธอจึงฉีกยิ้มสดใสให้เขาอีกครั้ง