ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 207

บทที่ 207 คุณชายสามเย่เป็นคนใจดำอำมหิต (2)

เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก ที่เธอบอกว่าจงใจนั้นหมายถึงเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่นี้ แต่เย่ซือเฉินกับดึงเอาต้นเหตุของเรื่องมาพูด เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในห้างสรรพสินค้าอยู่

“ฉัน……”เวินลัวฉิงแอบถอนหายใจ ไม่มีอะไรจะโต้ตอบ

เห็นสีหน้าของเขาแล้ว เวินลั่วฉิงบิดมุมปากขึ้นอย่างหมั่นไส้ว่าเขากำลังเสียใจอะไรอยู่กันแน่？

แต่ตอนนี้เธอมีความทุกข์ใจแต่ยากจะพูดได้

“แต่ตอนนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้อง……”ตอนนั้นเวินลั่วฉิงคิดไม่ถึงว่าเขาจะจูบเธอจริง ถ้ารู้ก่อนล่วงหน้า ให้ตายเธอก็จะไม่ไปทำท่ายั่วเขาเด็ดขาด

“คุณเป็นคนเริ่มก่อนนะ！”เพียงแต่ว่าเธอยังไม่ทันพูดจบ เย่ซือเฉินก็เอ่ยปากพูดเน้นย้ำคำพูดเมื่อกี้อีกครั้ง

“ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันหมายถึงตอนนั้นคุณสามารถใช้วิธีอื่นได้นิ……”เวินลั่วฉิงอธิบายด้วยความอดทน แต่ปกติเป็นคนที่ฉลาดเฉลียวอย่างเธอเหมือนจะไม่รู้ว่า ตอนนี้ถึงเธอจะโต้แย้งกับเขายังไงก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ส่วนเย่ซือเฉินนั้นมีเจตนาจะจงใจแกล้งอย่างเห็นได้ชัด！เป้าหมายคือ……

“เพราะคุณเริ่มก่อนนะ”ครั้งนี้ก็เช่นกัน เย่ซือเฉินไม่ให้เธอพูดจบ ยังคงเน้นย้ำประโยคเดิมด้วยสีหน้าที่บริสุทธิ์ใจและด้วยน้ำเสียงที่เสียใจที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม

“เย่ซือเฉิน คุณเป็นนกแก้วหัดพูดเหรอ พูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ได้ พูดอย่างอื่นไม่เป็นแล้วหรือ ถึงแม้ฉันจะเป็นคนเริ่มก่อน แต่คุณก็ไม่จำเป็นต้องจูบฉันต่อหน้าผู้คนก็ได้ไหม ตอนนี้กลายเป็นเรื่องที่ไม่สามารถกู้กลับมาได้แล้ว” เวินลั่วฉิงคิดว่าตัวเองสงบพอแล้ว แต่เวลานี้รู้สึกคุมตัวเองไม่อยู่เล็กน้อย น้ำเสียงถึงได้สูงขึ้นมาหลายระดับ

“ภรรยาผมยั่วผมในที่สาธารณะ ถ้าผมไม่แสดงท่าทีให้เข้ากันหน่อย คนอื่นเห็นแล้วจะคิดยังไง？”เย่ซือเฉินมองเธอเพื่อให้เธอรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ควรจะเป็น

“……”เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก เขาพูดอย่างนี้เหมือนจะมีเหตุผลนะ！

แต่นาทีต่อมา เมื่อเวินลั่วฉิงคิดทันเขา โอ๊ย！ เธอเกือบจะหลงกลเขาแล้วไหมล่ะ

“ใครจะรู้ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ？ใครรู้บ้าง？”เวินลั่วฉิงอยากจะให้ตัวเองสงบที่สุด จึงแอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจนตะคอกออกมา

เธอกับเขาแอบแต่งงานกับลับๆ ไม่เคยประกาศบอกคนอื่น นอกจากเธอกับเขา ใครจะรู้เรื่องนี้？ไม่มีเลยสักคนเดียว เขาจะกังวลหาสวรรค์วิมานอะไรกัน？

“วางใจได้ ไม่นานทุกคนก็ต้องรู้กันหมดแล้ว” เย่ซือเฉินเสริมอีกหนึ่งประโยคด้วยท่าทีที่ไม่เร็วและไม่ช้า

“……”เวินลั่วฉิงตกตะลึงดวงตากะพริบ เข้าใจว่าสิ่งที่พวกเขากำลังถกเถียงกันอยู่นั้นไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง สิ่งสำคัญในตอนนี้ก็คือหาวิธีแก้ไขต่างหาก

“สามีค่ะ”จู่ๆเวินลั่วฉิงก็จ้องมองเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“อืม？”เย่ซือเฉินขานตอบด้วยเสียงต่ำทุ้ม มุมปากยกขึ้นอีกครั้งแต่สีหน้าไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ เขาอยากจะรู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ？

“คุณสามารถกลบข่าวให้เงียบได้ไหมค่ะ？”ตอนนี้เวินลั่วฉิงรู้ว่ามีทางออกเดียว ซึ่งก็คือให้เขาลบข่าวพวกนี้ลงไปให้หมด

หางคิ้วของเย่ซือเฉินยกขึ้นเล็กน้อย เธอยังกล้าคิดที่จะให้เขากลบข่าวนี้ลงเหรอ？

เป็นไปได้เหรอ？

ตอนนี้เขาอยากจะให้คนทั้งโลกด้วยซ้ำ！

“หรือไม่คุณก็บอกผมก่อนว่าคุณกำลังกลัวอะไรอยู่？”ดวงตาขนาดนี้ของเย่ซือเฉินลุ่มลึกมาก เธอกลัวข่าวนี้จะแพร่ออกไปเพราะอะไรกัน？หรือกลัวใครจะเห็นเข้า？

“กลัวคุณปู่เห็นไง” เวินลั่วฉิงบิดปากเล็กน้อย แอบถอนหายใจหนึ่งครั้ง