ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 278

บทที่ 278 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ ... พ่อของหนูคือท่านประธานของพวกคุณ (6)

ถ้าหากผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนคนนั้นคือโม่เหยียนจริง ๆ ถ้าหากฐานะที่แท้จริงของเด็กสองคนนี้ถูกเปิดเผย ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง!

“แม่คะ อย่าโทษพี่นะ หนูให้พี่พาหนูมาที่นี่” ถังจื่อซีเอ่ยปากรับผิดเพียงคนเดียว

เลขาหรวนกับพนักงานต้อนรับมองไปยังเห่อถงถง ที่แท้นี่ก็คือแม่ของเด็กทั้งสอง!

แต่ว่า แต่ไหนแต่ไรมาพวกเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ข้างกายท่านประธานเลย

“ไปกันเถอะ พวกเรากลับกันได้แล้ว” เห่อถงถงแอบถอนหายใจ เด็กทั้งสองคนไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

แต่ยังไงฐานะของเด็กทั้งสองคนจะเปิดเผยไม่ได้ ดังนั้น เธอจึงอยากรีบพาเด็กทั้งสองคนออกจากที่นี่ เธอรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องโถงบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปในวันนี้นั้น คงจะถูกลือไปทั่ว ถ้าหากเรื่องนี้เข้าหูเย่ซือเฉินเข้า เกรงว่าจะปิดบังต่อไปไม่ได้แล้ว

“แม่คะ หนูอยากหาพ่อ” แต่ถังจื่อซีไม่อยากไปจากที่นี่ ถังจื่อซีดึงชายเสื้อของเห่อถงถง ไม่ยอมให้เธอไป

เมื่อได้ยินที่ถังจื่อซีพูด เห่อถงถงก็ถอนหายใจออกมา หาพ่อเหรอ? เมื่อกี้เด็กทั้งสองคนพูดออกมาว่าจะหาพ่องั้นเหรอ?

ถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องนี้คงร้ายแรงกว่าที่เธอคิดไว้แน่ ๆ

เมื่อสักครู่ที่เธอรีบมาที่นี่ เธอไม่ทันได้โทรหาฉิงฉิง ฉิงฉิงคงยังไม่รู้เรื่องนี้

ถ้าเธอโทรหาฉิงฉิงตอนนี้ ไม่รู้ว่าเหมาะสมหรือเปล่า?

เอ๊ะ พวกหนูทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” จังหวะนั้นเอง จี้หซีที่กำลังลงมาชั้นล่างก็เห็นพวกเขา จึงเดินเข้าไปหา

“รองประธานจี้ พวกเขามาหาท่านประธานค่ะ” พนักงานต้อนรับบอกกล่าว

ถังจื่อซีเห็นจี้หซี ดวงตากลมโตคู่นั้นก็กระพริบปริบ ๆ เธอเดินเข้าไปตรงหน้าจี้หซีอย่างเป็นกันเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานและเป็นมิตร คุณลุงคนนี้เธอรู้จัก ตอนที่อยู่สนามบินเคยช่วยพวกเขาไว้ ที่แท้เขาก็ทำงานอยู่บริษัทเดียวกับพ่อนั่นเอง ถ้าอย่างนั้นเขาก็สามารถช่วยพาพวกเขาไปหาพ่อได้สิ?

สายตาที่ดูเป็นมิตรนั้นทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย

จี้หซีอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มออกมา : “พวกหนูมาหาฉันเหรอ?”

“ค่ะ คุณสามารถ...” ถังจื่อซีอยากพูดว่าคุณสามารถพาพวกเราไปหาพ่อได้ไหม?

เลขาหรวนกับพนักงานต้อนรับตกตะลึงอีกครั้ง ที่แท้เด็กสองคนนี้ก็มาหารองประธานจี้เหรอ?

ท่านประธานที่เด็กทั้งสองคนพูดถึงก็คือรองประธานจี้?

“จื่อซี พวกเราไปกันได้แล้ว” ทันใดนั้น เห่อถงถงก็อุ้มถังจื่อซีขึ้นมา อยากรีบออกไปจากที่นี่

วันนั้นพบกันที่สนามบิน จี้หซีจำเธอไม่ได้ ระหว่างเธอกับเขาจบสิ้นกันไปแล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก

จี้หซีมองไปที่เห่อถงถงที่มีท่าทีเด็ดเดี่ยว ไม่รู้ทำไม ในใจเขาเหมือนถูกกรีด รู้สึกเจ็บปวด ซ้ำยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์แปลก ๆ ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

เป็นเพราะปวดหัว เขาจึงไม่ทันได้คิดอะไร เมื่อรู้สึกตัวก็ได้คว้ามือเห่อถงถงเอาไว้ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างอาลัยอาวรณ์ : “อย่าไป”

เห่อถงถงตัวแข็งทื่อ หันไปมองเขา เห็นใบหน้าของเขาดูท่าทางสับสน อึ้งไปสักครู่ ตาเป็นประกาย : “นายทำอะไรน่ะ?”

“อย่าไป” จี้หซีพูดซ้ำคำเดิมอีกครั้ง เขารู้สึกว่าเขาปวดหัวมากขึ้น ปวดจนคิดอะไรไม่ออก แต่เขารู้เพียงไม่อยากให้เธอไป

เห่อถงถงมองออกว่าเขาไม่ค่อยสบาย จึงใจไม่แข็งพอที่จะสะบัดมือเขาออก