ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 313

บทที่ 313 ต้องจ่ายคืนเสมอเมื่อออกมาใช้ชีวิตข้างนอก คุณชายสามเย่ (5)

อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นทำให้ภรรยาของเขาเรียนรู้อะไรที่ผิดๆ!

เวินลั่วฉิงมองไปที่เขาและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม จากนั้นผู้หญิงสองคนนั้นยังคงกระซิบต่อไปและยังคงเพิกเฉยต่อคุณชายสามเย่

ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอด คุณชายสามเย่รู้สึกว่าในที่สุดก็ผ่านไปได้สักที

แต่ทว่าเวินลั่วฉิงและ หลิวหยิงยังคงไม่ยอมจากลากัน “ที่รัก คุณมาทำงานนอกสถานที่คุณคงยุ่งกับงาน ฉันขอไปเที่ยวกับหลิวหยิงสักสองวัน และเมื่องานคุณเรียบร้อยแล้ว ฉันค่อยไปหาคุณ”

“ไม่ได้” คุณชายสามเย่มองไปที่เธอ เขาอดทนจนกระทั่งเครื่องลง นั้นเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขาพาเธอมาทำงานนอกสถานที่กับเขา ก็เพื่อให้เธออยู่กับข้างกายเขาตลอดเวลา

สุดท้ายเวินลั่วฉิงก็โน้มน้าวคุณชายสามเย่ไม่สำเร็จ จนต้องตามเขาออกจากสนามบิน

ในช่วงเวลาสำคัญนี้ เขามักจะมีวิธีต่างๆ ให้เธอไม่ตอบรับ

หลังจากออกจากสนามบิน เลขาหลี่ที่มารับเครื่องบินก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาเห็นเวินลั่วฉิง ครั้งเมื่อประธานมาที่นี่เพื่อทำงานนอกสถานที่ ปกติเขาจะไม่พาเลขาหลิวมาด้วยซ้ำ ทุกครั้งมักจะมาคนเดียว แต่ครั้งนี้เขากลับพาผู้หญิงมาด้วย?

ผู้หญิงคนนี้สถานะคืออะไร?

ถึงได้ตามมากับประธานได้? หรือถูกประธานพามาทำงานด้วย? เลขาหลี่คาดเดาว่าตัวตนของผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เพราะเขาอยากรู้อยากเห็นมากเกินไป เขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เวินลั่วฉิงมากขึ้น

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเวินลั่วฉิง เป็นผู้ช่วยของประธานเย่” เวินลั่วฉิงรู้ได้เลยว่าเลขาหลี่มองมาที่เธอ ไม่ต้องรอให้เย่ซือเฉินเปิดปาก เธอก็แนะนำตัวเอง

ในตอนนี้เวินลั่วฉิงอารมณ์ไม่ค่อยดี ก่อนหน้านี้เย่ซือเฉินบังคับให้เธอมาทำงานนอกสถานที่กับเขา ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถไปหาลูกน้อยทั้งสองได้

หลังจากนั้น เย่ซือเฉินก็ปฏิเสธที่จะให้เธอไปรำลึกความหลังกับเพื่อนสนิทของเธอ และแยกเธอกับหลิวหยิงออกทันที

เธอเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นมาโดยตลอด ดังนั้นแค้นนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที สายตาของเวินลั่วฉิงซ่อนรอยยิ้มแปลก ๆ เอาไว้

คุณชายสามเย่ได้ยินการแนะนำตัวของเธอ ดวงตาก็ดูหนักอึ้งขึ้นทันที แต่ก็คิดได้ว่าเธอไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขา เพียงแค่คิดว่าการแนะนำตัวเองครั้งแรกของเธอเป็นเพียงเพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเผยเรื่องแต่งงาน

คุณชายสามเย่แม้จะไม่ยินดี แต่ก็ไม่คิดมาก แน่นอนว่าเขาไม่เห็นสายตาของเวินลั่วฉิงและรอยยิ้มแปลกๆ ของเธอ

เลขาหลี่ได้ยินการแนะนำตัวเองของเวินลั่วฉิง สายตาเป็นประกาย ในใจกลับรู้สึกกลุ้มใจท่านประธานเดินทางมาทำงานนอกสถานที่เคยพาผู้ช่วยมาด้วยเหรอ?

“ที่แท้ก็เป็นผู้ช่วยเวิน สวัสดี สวัสดีครับ” แม้ว่าเลขาหลี่จะอึดอัดใจ แต่เขาก็ยังทักทายกลับด้วยความยินดี พร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือกับเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงเพียงจะเอื้อมมือออกไป คุณชายสามเย่กลับโยนเสื้อโค้ตของเขาให้เธอ ขวางไม่ให้เธอจับมือกับเลขาหลี่

ตาของเวินลั่วฉิงกะพริบเบาๆ เสื้อตัวเดียวเขาถือด้วยตัวเองไม่ได้หรือ? แต่กลับโยนให้เธอ?

ผู้ชายคนนี้ยิ่งไร้เหตุผลมากขึ้นทุกวัน

เลขาหลี่ตกตะลึง เขารู้สึกว่าเมื่อสักครู่ท่านประธานกำลังขัดขวางไม่ให้จับมือกับผู้ช่วยเวิน?

ไม่ เป็นไม่ได้ เขาต้องคิดผิดแน่ๆ

“ท่านประธาน ผมจะส่งคุณไปที่คฤหาสน์ก่อน?” หลังจากขึ้นรถ เลขาหลี่ก็ถามอย่างไม่แน่ใจ ท่านประธานมีคฤหาสน์ของตัวเองที่นี่ ทุกครั้งที่มาท่านประธานมักจะอาศัยอยู่ที่นั่นเสมอ

คุณชายสามเย่ไม่ตอบ

เลขาหลี่เข้าใจว่าเขากำลังจะไปที่คฤหาสน์

“แล้วผู้ช่วยเวินล่ะครับ?” เลขาหลี่นึกถึงตัวตนของเวินลั่วฉิงและอดไม่ได้ที่จะถามอะไรเพิ่มเติม