ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 316

บทที่ 316 คุณชายสามเย่ทำทุกวิธีการจริงๆ

“ดังนั้นท่านประธานให้ผู้ช่วยเวินกลับห้องไปพักผ่อนเถอะครับ” อย่างไรก็ตามแต่เลขาหลี่ก็ยังคงพูดคำพูดของตกเองจนจบ

ไม่ใช่ว่าเลขาหลี่เป็นคนกล้าหาญ ไม่เกรงกลัวสิ่งใดๆ แต่ในขณะนี้เลขาหลี่ตกใจจนสมองหยุดทำงานและหยุดคิดไปชั่วขณะ และนั่นคือสิ่งที่เขาพูดโดยไม่รู้ตัว

จู่ๆ เวินลั่วฉิงก็อยากจะหัวเราะ แต่เธอรู้สึกว่าตอนนี้เลขาหลี่เป็น “ผู้เสียสละอันใหญ่หลวง” ของเธอ ถ้าเธอหัวเราะตอนนี้ ก็คงเป็นการเนรคุณจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเธอหัวเราะในเวลานี้ ก็จะถูกเปิดเผย และการแสดงนี้ก็คงจะดำเนินต่อไปไม่ได้

เลขาหลี่คนนี้ช่างสมกับที่เธอรู้สึกตั้งแต่แรกเห็น มีความยุติธรรมเป็นอย่างมากและยังยึดมั่นถือมั่นมากและเด็ดเดี่ยวสุดๆ

สายตาของเย่ซือเฉินหันไปเล็กน้อย พร้อมกับมองไปที่เวินลั่วฉิง เมื่อเห็นเวินลั่วฉิงเป็นเช่นนั้น ดวงตาครึ่งหนึ่งกรอกกลับไปกลับมาในใจของเธอคิดอะไรทำไมเขาจะไม่รู้

เธอจงใจขอให้เลขาหลี่ช่วยเหลือ

บังเอิญเลขาหลี่เป็นคนดื้อรั้น

เมื่อสักครู่เลขาหลี่ไม่ได้จากไป ตอนนี้เห็นเธอ “กลัว” และ “ไม่กล้าโกรธและไม่กล้าพูด” แบบนี้ ยิ่งไม่ไปอย่างแน่นอน

ด้วยความดื้อรั้นของเลขาหลี่ทำให้ไม่มีผลกับเรื่องนี้ เลขาหลี่ก็คงจะไม่ไปจริงๆ

เธอคงเห็นสิ่งนี้ในเลขาหลี่ตั้งแต่ตอนแรก ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

สายตาของเย่ซือเฉินมองตรงไป คมเหมือนกับใบมีด ไม่มีใครสามารถเพิกเฉยได้

ร่างของเวินลั่วฉิงหดเล็กลงและเอนไปทางด้านเลขาหลี่ ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะกลัวเกินกว่าจะหายใจได้

“ท่านประธาน ถ้าไม่อย่างนั้นให้ผมไปส่งผู้ช่วยเวินที่ห้องอื่นเถอะครับ”

เลขาหลี่เห็นท่าทางของเวินลั่วฉิง ตนนั้นไม่สามารถที่จะทนต่อไปได้ ดังนั้นจึงเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อพูดประโยคนั้นออกมา

เวินลั่วฉิงรู้สึกซาบซึ้งใจในการ"ปกป้องจนตัวตาย" ที่เลขาหลี่ทำ เธอสาบานว่าจะปกป้องเลขาหลี่อย่างเต็มที่ หากเย่ซือเฉินจะคิดแก้แค้นในภายหลัง

“คุณไปเอากระเป๋าเดินทางของผมมา” เย่ซือเฉินเข้าใจนิสัยของเลขาหลี่ จึงไม่แปลกใจมากนัก

“ท่านประธานต้องการอยู่ที่ห้องนี้? ได้ครับ ผมจะไปเอาเดี๋ยวนี้”

เลขาหลี่แอบสูดลมหายใจลึกๆ แต่เขาก็ยังไม่เขาจึงกล่าวเสริมว่า “งั้นผมพาผู้ช่วยเวินไปด้วยนะครับ”

ต้องบอกว่าเลขาหลี่นั้นเป็นคนที่มีความยุติธรรมเป็นอย่างมาก

“เธอต้องอยู่นี้” ตอนที่เย่ซือเฉินมองไปที่เวินลั่วฉิง ภายในดวงตาดูเหมือนจะซ่อนรอยยิ้มไว้เล็กน้อย รอยยิ้มที่แปลกประหลาดและคาดเดาไม่ได้

เวินลั่วฉิงรู้สึกไม่ดี เธอรู้สึกว่าเย่ซือเฉินนั้นดูเหมือนกำลังจะคิดอะไรบางอย่างอยู่ และดูเหมือนว่าจะสามารถหาวิธีพลิกแพลงสถานการณ์ทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์

เขาเสแสร้งหรือเขามีจริง?

ถ้ามีจริง แล้วอะไรที่ทำให้เขาไม่แยแสและมั่นใจได้ขนาดนี้?

“ท่านประธาน ผู้ช่วยเวินเธอ ...” เลขาหลี่หันมาสบตากับเวินลั่วฉิง เมื่อเห็นท่าทางที่ “ประหม่า” ของเวินลั่วฉิง ก็ไม่อาจไว้วางใจได้

“คุณเพิ่งบอกไปเองว่า สามีของเธอใจแคบ โหดร้ายและมีแนวโน้มจะเป็นหัวรุนแรง คุณไม่กลัวเหรอ?”

คุณชายสามเย่ออกมือเอง เลขาหลี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้จริงๆ แต่ประโยคนี้ก็ปิดกั้นเลขาหลี่จนพูดไม่ออก

มุมริมฝีปากของเวินลั่วฉิงกระตุกอย่างรุนแรง เป็นครั้งแรกที่เห็นด่าคนของตัวเอง แถมยังด่าได้อย่างสบายใจไม่มีอะไร

“งั้นรอผมนำกระเป๋าเดินทางของท่านประธานกลับมา ผู้ช่วยเวินค่อยกลับเข้าไป” เลขาหลี่มองไปที่เวินลั่วฉิงอย่างไม่สบายใจอีกครั้ง นี่เป็นคำพูดที่กล่าวกับเย่ซือเฉิน และยังกล่าวถึงเวินลั่วฉิงอีกด้วย