ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 361

บทที่ 361 เธอแสดงความสามารถออกมาให้เห็น สร้างความตกใจให้กับทุกคน (2)

“หรือว่าเธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง?”

เด็กโตหลายคนพากันคุยแข่งกันเธอพูดคำหนึ่งฉันพูดคำหนึ่ง ยิ่งพูดก็ยิ่งฟังดูมากเกินไป

เวลานี้สีหน้าของคุณปู่เย่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่น่าดู รู้อย่างนี้ไม่พาผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว

สีหน้าของคุณย่าเย่ก็ไม่น่าดูมากเช่นกัน ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าไปถึงไหนก็สร้างความอับอายจริงๆ เธอตัดสินใจแล้วถึงแม้เวินลั่วฉิงจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเว้ยคัง เธอก็จะให้เฉินเฉินหย่ากับเวินลั่วฉิงโดยเร็วที่สุดให้ได้

เวลานี้จางเย่วผิงก็ยืนอยู่ตรงนี้ จางเย่วผิงได้ยินสิ่งที่เด็กๆพูดอย่างชัดเจน แต่ว่ากลับไม่มีความคิดที่จะห้ามปรามเลย

สีหน้าท่าทางของเวินลั่วฉิงในตอนนี้ยังคงเรียบเฉยจนดูไม่ออกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ และไม่มีการตอบสนองใดๆ

“ดูสิ ดูสิ เธอไม่เข้าใจที่เราพูดจริงๆด้วย คนโง่คนนี้จะโง่เกินไปแล้ว แม้แต่คำพูดของเราก็ยังฟังไม่เข้าใจ”

“ใช่ ใช่ เธอไม่เข้าใจที่เราพูดจริงๆ เหอะๆ น่าตลกจริงๆ”

“เราไปกันเถอะ” คุณย่าเย่ทนขายหน้าอยู่ที่นี่กับเวินลั่วฉิงอีกไม่ได้จริงๆ

ถึงแม้เมื่อกี้คุณปู่เย่จะไม่ได้พูดถึงฐานะของเวินลั่วฉิงให้ชัดเจน บอกแต่เพียงว่าเป็นผู้ดูแลที่จ้างมา แต่ว่าถึงจะเป็นอย่างนั้น เธอก็รู้สึกว่าถูกเวินลั่วฉิงทำให้อับอายขายหน้าหมดแล้วเหมือนกัน

“น้าหยุน เด็กๆเขาพูดเล่นกัน น้าอย่าไปถือสาพวกเขาเลย พวกเขาเป็นแค่เด็กทั้งนั้น หรือว่าคุณผู้ดูแลคนนี้จะโกรธ......” จางเย่วผิงเห็นว่าคุณย่าเย่กำลังจะไป สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอเองก็รู้ว่าเมื่อกี้พวกเด็กๆพูดกันเกินไปจริงๆ

แต่ว่า เธอเห็นท่าทางของเวินลั่วฉิงแล้ว สีหน้าเยาะเย้ยบนใบหน้ากลับซ่อนอย่างไรก็ซ่อนเอาไว้ไม่อยู่

งานเลี้ยงตระกูลกู้ของพวกเขาไม่ใช่ว่าใครที่ไหนนึกจะมาก็มาได้

ตอนนี้ เธอก็ไม่สามารถพูดว่าคุณย่าเย่ได้ เลยคิดจะลงดาบไปที่เวินลั่วฉิงก่อน

“โกรธ?” เวินลั่วฉิงขมวดมุมคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ระหว่างคิ้วดูเหมือนจะมีความสงสัยและไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย

โกรธ? ตอนนี้ขอแค่คนที่มีลูกตา ตาไม่บอด ต่างก็ดูออกทั้งนั้นว่าเวินลั่วฉิงไม่ได้โกรธ ไม่มีความโกรธเลยสักนิด

จางเย่วผิงมองไปที่เวินลั่วเฉิง ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย ถูกคนด่าถึงขนาดนี้ กลับไม่โกรธเลยสักนิด ต้องโง่จริงๆแน่?

แต่ว่า ในเวลานี้สายตาของเวินลั่วฉิงหันออกไปเล็กน้อย มองไปทางจางเย่วผิง จู่ๆก็ถามออกมาว่า “คุณหญิงกู้เข้าใจในสิ่งที่พวกเขาพูดหรือเปล่า?”

จางเย่วผิงอึ้งไป อ้ามุมปากขึ้นเล็กน้อย ชั่วขณะหนึ่งกลับไม่รู้ว่าจะต้องตอบอย่างไร สิ่งที่เด็กๆพูดเมื่อกี้ชัดเจนขนาดนั้น ชัดเจนขนาดนั้น เธอไม่ได้โง่ซะหน่อย จะฟังไม่เข้าใจได้อย่างไร

ถ้าหากพูดตรงๆว่าฟังเข้าใจแล้ว สิ่งที่เด็กๆพูดคือการด่าคนอย่างเห็นได้ชัด เธอกลับไม่ได้ห้ามปราม เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสม

จางเย่วผิงเลือกวิธีที่คิดเองว่าชาญฉลาดทางหนึ่ง ตัดสินใจเงียบและไม่ตอบ

เวินลั่วฉิงมองไปที่จางเย่วผิง จู่ๆก็ยิ้มออกมา เวลานี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเวินลั่วฉิงเบามาก บางเบามากๆ แต่กลับมีบางอย่างที่ดูเหมือนจะสามารถตรงเข้าไปในใจของผู้คนได้ ทำให้คนไม่สามารถที่จะซ่อนจิตใจส่วนลึกของความเฉียบคมที่ชั่วร้ายและน่ากลัวเอาไว้ได้

จิตใจของจางเย่วผิงสั่นไหว จู่ๆก็เกิดความรู้สึกสยดสยองสุดที่จะพรรณนาออกมาได้กะทันหัน ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างภายในส่วนลึกของจิตใจถูกขุดออกมาจนหมด วางเอาไว้ตรงหน้าเธอ ให้เธอวิพากษ์วิจารณ์ไปเรื่อยๆได้ตามใจชอบ

“คุณอย่าโกรธไปเลย คำพูดไร้สาระของเด็กๆทั้งนั้น......” นาทีนั้น จางเย่วผิงกลับเงียบต่อไปไม่ได้อีกต่อไป แต่ว่าเธอก็ยังคิดอยากจะพูดจาคลุมเครือให้มันผ่านไป

“ที่แท้คุณหญิงกู้ฟังเข้าใจแล้ว แต่ว่า ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ดิฉันฟังเข้าใจแค่คำพูดของมนุษย์เท่านั้น”

เวินลั่วฉิงเหลือบมองไปที่จางเย่วผิงเบาๆ จู่ๆก็พูดออกมากะทันหัน ขัดจังหวะการพูดของจางเย่วผิงไปเลยโดยตรง คำพูดนี้ของเวินลั่วฉิงมีนัยยะนอกเหนือคำพูดแฝงอยู่ —— คำพูดที่พูดออกมาเมื่อกี้ล้วนแต่ไม่ใช่คำพูดมนุษย์ทั้งนั้น และก็คือการด่าคนที่พูดเมื่อกี้ว่าไม่ใช่มนุษย์โดยตรง

ตอนนี้ เวินลั่วฉิงกำลังมองไปที่จางเย่วผิง พูดอยู่กับจางเย่วผิง แล้วก็รับเอาคำพูดของจางเย่วผิงมาพูดต่อโดยตรง เอาคำพูดหน้าหลังมาเชื่อมต่อกัน ก็คือการด่าจางเย่วผิง

และจางเย่วผิงคือคนที่ถูกด่าเจ็บที่สุด