ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 391

บทที่391 บิดาผู้ให้กำเนิดของเด็ก（1）

“อืม เดินไปดูกัน”ดวงตาของเย่ซือเฉินกะพริบ และในขณะนี้เขาก็สงบลงมากแล้ว และเสียงของเขาก็กลับมาเย็นชาตามปกติ ทำให้คนที่ฟังนั้นไม่สามารถฟังอะไรที่ผิดปกติออกมาได้

จางผิงเดินตามข้างหลังเขามา และเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของเย่ซือเฉิน จากนั้นก็ค่อยๆเคลื่อนสายตาออกไป

ฉากของเย่ซือเฉินนั้นไม่ใหญ่มากนัก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รีบวิ่งไป และฐานของถังไป๋เชียนที่อยู่ทางเหนือสุดนั้นค่อนข้างเปลี่ยว พวกเขาทั้งหมดเดินทางไปโดยการขับรถยนต์ และหลังจากผ่านไปสองชั่วโมงพวกเขาก็มาถึงที่หมาย

“พวกคุณรอฉันอยู่ที่นี่”เย่ซือเฉินลงจากรถโดยลำพัง ซึ่งเขานั้นมาหาภรรยาของเขา ไม่ได้มาเพื่อต่อสู้ ดังนั้นเขาเข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว

“พี่ใหญ่ ผมเข้าไปกับพี่” จางผิงกะพริบตา และความกังวลเล็กน้อยก็ปรากฏอยู่ในส่วนลึกของดวงตาเขา แต่ว่าไม่ได้ชัดเจนมากนัก

“ไม่ต้อง”เย่ซือเฉินปฏิเสธ แล้วเขาก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ โดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองจางผิง

เย่ซือเฉินค่อยๆเดินก้าวไปข้างหน้า เดินไม่เร็วมากนัก และการแสดงออกของเขานั้นสงบมาก

แต่ว่า เมื่อเย่ซือเฉินเดินเข้าไปถึงใกล้ๆที่ฐาน ดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย สถานที่แห่งนี้เงียบมาก เงียบจนเหมือนว่าจะไม่มีคนอยู่

ฐานลับทั่วไปอาจจะเงียบมาก แต่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเงียบจนถึงขั้นนี้

แม้ว่าเย่ซือเฉินจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้หยุดเดิน คนของเขาบอกว่าถังไป๋เชียนพาภรรยาของเขามาที่นี่ และในขณะนี้ หากว่าที่นี่เป็นถ้ำเสือหรือสถานที่อันตราย เขาก็จะบุกเข้าไป

เพื่อที่จะหาเธอให้เจอ เย่ซือเฉินสามารถทำได้ทุกอย่างในขณะนี้！

เย่ซือเฉินเดินไปที่หน้าประตู แล้วผลักประตูออกอย่างเต็มแรง และประตูก็ถูกเปิดออก ดวงตาของเย่ซือเฉินจมลงอย่างเห็นได้ชัด

นอกจากนี้ยังมีจางผิงที่อยู่ทางด้านหลังที่ห่างออกไปเล็กน้อยมีความกังวลเล็กน้อยปรากฏขึ้นในสายตาของเขา

“พี่ใหญ่ ระหว่างมีกับดักนะครับ”ในที่สุดจางผิงก็อดไม่ไหว แล้วกล่าวตักเตือนเย่ซือเฉินขึ้น

แต่ว่าเย่ซือเฉินนั้นไม่ได้หยุด เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปโดยตรง

หลังจากที่เย่ซือเฉินเข้าไปแล้วเขาพบว่าด้านในนั้นว่างเปล่า และไม่มีใครเลยสักคนหนึ่ง เย่ซือเฉินเดินวนไปหนึ่งรอบ ในนี้อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่สิ่งมีชีวิตก็ไม่มี

เห็นได้ชัดว่าถังไป๋เชียนไม่ได้อยู่ที่นี่ และเวินลั่วฉิงก็ไม่ได้อยู่ที่นี่

ใบหน้าของเย่ซือเฉินนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เพียงแต่ว่าดวงตาทั้งคู่ของเขานั้นยิ่งเย็นชาลงเล็กน้อย

แม้ว่าตอนที่เย่ซือเฉินมานั้นจะตั้งความหวังไว้ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ตั้งความหวังไว้สูงมากนัก เพราะเขาเข้าใจความสามารถของถังไป๋เชียน และเขายิ่งรู้ดีถึงความคิดของถังไป๋เชียน ดังนั้นเขาคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าถังไป๋เชียนนั้นไม่ยอมให้เขาหาเจอเวินลั่วฉิงง่ายๆ

แต่ถ้าหากว่า เขาได้ข่าวตั้งแต่เมื่อคืนนี้ และรีบเดินทางมาที่นี่โดยตรงล่ะก็ แน่นอนว่าถังไป๋เชียนนั้นไม่มีโอกาสซ่อนตัวของเวินลั่วฉิงไว้แน่นอน

และถ้าเขาสามารถเดินทางมาตั้งแต่เมื่อวาน เขาก็จะไม่ปล่อยให้ถังไป๋เชียนได้พบเจอกับเวินลั่วฉิงแน่นอน

เขาเข้าใจดีว่าหากปล่อยให้ถังไป๋เชียนรับเวินลั่วฉิงไปแล้ว เรื่องราวทั้งหมดจะกลายเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากแน่นอน

เพื่อเธอแล้ว ถังไป๋เชียนสามารถหลบซ่อนตัวอยู่ในเมือง Aได้นานขนาดนั้น เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นแล้วว่าการเคลื่อนไหวของถังไป๋เชียนนั้นไม่บริสุทธิ์

จะว่าไปแล้ว สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่พลาดโอกาสที่ดีที่สุดไป

มุมริมฝีปากของเย่ซือเฉินเม้มขึ้นอย่างเย็นชาเล็กน้อย ถังไป๋เชียนอยากจะห้ามเขา แต่เกรงว่าฝ่ายนั้นคงจะไม่มีปัญญานั้น และในเมื่อถังไป๋เชียนอยากเล่น ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะเล่นสนุกกับถังไป๋เชียนสักหน่อย

หวังว่าถังไป๋เชียนนั้นจะสามารถทนและรับมือเขาได้

“พี่ใหญ่ เหตุการณ์ด้านในเป็นอย่างไรบ้าง？”เมื่อเห็นเย่ซือเฉินออกมา จางผิงก็รีบถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีคน พวกเขาอพยพออกไปแล้ว”เย่ซือเฉินมองไปที่เขา แล้วตอบกลับเขา น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเขานั้นทำให้คนที่ฟังฟังอารมณ์ของเขาไม่ออก