ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 452

บทที่ 452 อาการหึงหวงคุณชายสามเย่กำเริบ (2)

เวินลั่วฉิงจำเรื่องพวกนี้ได้ดี ตอนนั้นเธอกับคุณแม่ใช้ชีวิตอยู่ที่หมูบ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ไป๋ยี่รุ่ยแค่กลับมาเฉพาะเวลาปิดเทอม ตอนนั้น……

เด็กคนอื่นต่างรังเกียจที่เธอมีหน้าตาขี้เหร่ จึงไม่เล่นกับเธอ แต่ทว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่รังเกียจ กลับเล่นเป็นเพื่อนเธอเสมอ

จากนั้นเธอก็จะติดอยู่กับไป๋ยี่รุ่ย อันที่จริงไป๋ยี่รุ่ยโตกว่าเธอหกปี ตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยอายุสิบสองปีแล้ว ถ้าพูดตามหลัก ด้วยวัยที่ห่างกันเช่นนี้ พวกเขาไม่น่าจะเล่นเข้ากันได้ แต่ทว่าไป๋ยี่รุ่ยกับเล่นซุกซนเป็นเพื่อนเธอตลอด

ตอนนั้นเธอยังไม่ได้กลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลเวิน ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลเวิน

ตอนนั้นบริษัทของบ้านตระกูลไป๋ยังไม่ได้เกิดเรื่องขึ้น ยังไม่ถูกเวินจีหยันใช้วิธีสกปรกเข้าโจมตี

“ฉิงฉิง คำบางคำ ตอนนี้ผมพูดออกมาคุณก็อาจจะไม่เชื่อ แต่ผมก็ยังอยากจะพูดอยู่ดี อันที่จริงตอนผมไปสอนที่โรงเรียนของพวกคุณ ผมไม่รู้ว่าคุณเรียนอยู่ที่นั่นเลยและไม่รู้ว่าคุณกลับไปที่บ้านตระกูลเวินแล้วด้วย ตอนนั้นผมเดินเข้าห้องเรียน เมื่อเห็นหน้าคุณผมก็จำคุณได้ทันที……”ไป๋ยี่รุ่ยนึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันนั้น รู้สึกว่าบุพเพสันนิวาสนั้นช่างอัศจรรย์จริงๆ ตอนนั้นเธอก็ยังคงเกเรซุกซนเหมือนเดิม เวลาเรียนก็ไม่ตั้งใจเรียนดีๆเลย

ผลการเรียนตกต่ำอย่างย่อยยับ

จุดนี้เวินลั่วฉิงไม่ได้สงสัยเลย เพราะด้วยกระบนใบหน้าของเธอ ทำให้จำได้ง่าย แต่ทว่าตอนนั้นเธอจำไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้ เพราะเวลาที่ผ่านไปนานสิบสองปี ไป๋ยี่รุ่ยจึงเปลี่ยนเปลงไปมาก

ปีนั้นเธออายุสิบแปดปี ไป๋ยี่รุ่ยยี่สิบสี่ปี เขาเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยก็มาเข้าสอนที่โรงเรียนของพวกเธอ จากนั้นไป๋ยี่รุ่ยก็ของคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว เธอถึงรู้ว่าเขาก็คือไป๋ยี่รุ่ย

ตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยบอกว่าจะติวให้เธอตัวต่อตัว เพื่อจะได้ช่วยให้เกรดของเธอดีขึ้นมา

เดิมทีเธอก็แกล้งโง่อยู่แล้ว ฉะนั้นเธอจึงไม่อยากเรียนพิเศษ แต่ทว่าไป๋ยี่รุ่ยก็ยังคงยืนกรานให้เธอเรียนเสริมอยู่ดี

ต่อมา หลังจากเลิกเรียนทุกวันไป๋ยี่รุ่ยก็จะสอนพิเศษให้เธอ อันที่จริงเธอเป็นทุกอย่างเลย แต่ทว่าเวลาสอบเธอจงใจแกล้งทำผิดทุกวิชา

เธอยังจำได้ว่าหลังจากไป๋ยี่รุ่ยสอนพิเศษให้เธอเป็นเวลาสองเดือน เขาดูผลสอบของเธอแล้วก็หน้ามืดครึ้มราวกับสามารถหยดน้ำฝนออกมาได้ยังไงอย่างนั้น

ตอนนั้นเธออยากหัวเราะออกมา เธอคิดว่าไป๋ยี่รุ่ยจะล้มเลิกความตั้งใจทิ้ง แต่เธอคาดไม่ถึงว่าไป๋ยี่รุ่ยยิ่งให้เธอเรียนพิเศษหนักกว่าเดิม จนไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นเลย

แน่นอน ภายหลังไป๋ยี่รุ่ยก็พบว่าเธอจงใจทำข้อสอบผิด จงใจแกล้งโง่

แต่ทว่า ถึงแม้ไป๋ยี่รุ่ยจะรู้ว่าเธอจงใจแกล้งโง่ แต่เขาก็ยังคงสอนพิเศษให้เธอต่อ ต่อมา ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอค่อยๆคุ้นชินกับวิธีใช้ชีวิตอยู่กับเขาเช่นนี้

จนวันหนึ่งไป๋ยี่รุ่ยบอกว่าชอบเธอ ถามเธอว่าจะเป็นแฟนสาวของเขาไหม？

เธอรู้สึกว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว ฉะนั้นจึงรับปากอย่างว่าง่าย

เพราะไป๋ยี่รุ่ยไม่เคยรังเกียจความขี้เหร่ของตนมาตั้งแต่เด็ก และไม่เคยรังเกียจในความโง่เขลาของตนด้วย ฉะนั้นตอนที่ไป๋ยี่รุ่ยบอกว่าชอบตน เธอจึงไม่ได้สงสัยและไม่ได้คิดมากเลยสักนิดเดียว

เธอก็รู้ว่าตนตกหลุมรักไป๋ยี่รุ่ยโดยไม่รู้ตัวเข้าแล้ว

ตอนนั้นเธอมีอายุแค่สิบแปดปี ซึ่งเป็นวัยสาวที่ไร้เดียงสาและโลกสวย แต่ทว่าความรักกลับเป็นช่วงที่บริสุทธิ์ที่สุดและจริงใจที่สุด

ตอนนั้นเธอทุ่มสุดใจเพื่อความรักครั้งนี้ ตอนนั้นเธอคิดว่าหากเรียนจบเมื่อไหร่ เธอจะแต่งงานกับไป๋ยี่รุ่ย พอถึงเวลานั้นเธอจะลบสิ่งเติมแต่งเพื่ออำพรางใบหน้าที่แท้จริงทิ้ง และจะให้ไป๋ยี่รุ่ยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของตน

แต่ทว่าเธอคาดไม่ถึงเลย ยังไม่ทันเรียนจบ ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนแปลงไปกะทันหัน

เวินลั่วฉิงกำลังคิดถึงเรื่องในอดีต ไป๋ยี่รุ่ยก็กำลังระลึกเรื่องในอดีตอยู่เช่นกัน เขาเอาของขวัญทุกชิ้นที่เธอมอบให้ระหว่างที่คบหาดูใจกันออกมาวางไว้บนโต๊ะ