ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 454

บทที่ 454 อาการหึงหวงคุณชายสามเย่กำเริบ (4)

“ค่ะ”สถานการณ์เช่นนี้ เวินลั่วฉิงได้แต่พยักหน้ารับปาก ถึงแม้จะเป็นคนแปลกหน้า เธอก็ไม่อาจละเลยความเป็นตายร้ายดีของคนอื่นได้

ไป๋ยี่รุ่ยยังไม่ฟื้น แต่เขากลับจับมือเธอไว้ไม่ปล่อย

เวินลั่วฉิงนั่งอยู่อย่างนี้เป็นเวลาหลายชั่วโมง

ระหว่างนั้นเวินลั่วฉิงโทรศัพท์หาคุณปู่ เธอไม่ได้บอกเรื่องไป๋ยี่รุ่ยได้รับบาดเจ็บ บอกเพียงว่าเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ทำให้เธอกลับไปไม่ได้ชั่วคราว

คุณปู่นึกว่าเธอคืนดีกับไป๋ยี่รุ่ยกันแล้ว จึงมีเรื่องต้องคุยกันมากมาย ฉะนั้นจึงไม่ได้ซักไซ้อะไรให้มากความนัก

ตอนกลางคืน เย่ซือเฉินไปที่โรงพยาบาล ตอนที่เธอจากไปในตอนเช้า เขาบอกว่าจะไปรับเธอที่โรงพยาบาล บอกให้เธอรอเขา

เขาคิดว่าตอนนี้เธอต้องอยู่ที่โรงพยาบาลที่คุณปู่เวินรักษาแน่ๆ

เพราะตอนนี้คุณปู่เวินยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้ว่าแล้วผู้ชายที่เธอได้เสียกันในห้าปีก่อนเป็นเขา เธอต้องรู้สึกผิดและเชื่อฟังเป็นพิเศษแน่ๆ

ขณะที่เย่ซือเฉินเดินเข้าโรงพยาบาล อดยกมุมปากขึ้นมายิ้มไม่ได้

เย่ซือเฉินเดินไปยังห้องคนไข้ของคุณปู่เวินโดยตรง จากนั้นมองผ่านหน้าต่างบานเล็กตรงประตูไปยังด้านในห้องคนไข้ แต่ทว่าก็ไม่พบเห็นเงาของเธอแต่อย่างใด

เย่ซือเฉินกำลังคิดว่า เธออาจจะมีธุระออกไปด้านนอก เขาจึงรอเธออยู่ตรงนี้อย่างไม่เร่งรีบ

เขาทราบดี เธอไม่อยากให้คุณปู่เวินรู้เรื่องราวของพวกเขา ฉะนั้นเย่ซือเฉินจึงไม่ไปปรากฏตัวต่อหน้าคุณปู่เวินเป็นการชั่วคราวก่อน

เขาไม่อยากบีบคั้นเธอมากเกินไป บางครั้งจำเป็นต้องค่อยเป็นค่อยๆไป

เรื่องนี้ต่างจากเรื่องในห้าปีก่อน

“คุณปู่เวินค่ะ ญาติของคนล่ะคะ？ดิฉันมีเรื่องต้องกำชับญาติของคุณค่ะ”ด้านในห้องคนไข้ พยาบาลกำลังตรวจร่างกายของคุณปู่เวินอยู่

“ภรรยาของผมออกไปซื้อของแล้วครับ”ขณะที่คุณปู่เวินพูดถึงภรรยาของตนอยู่นั้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“แล้วหลานสาวของท่านล่ะคะ？ช่วงนี้ คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินมาอยู่เฝ้าไข้ท่านทุกวันเลยไม่ใช่เหรอคะ？ทำไมวันนี้ไม่เห็นหน้าเธอทั้งวันเลยคะ？”ด้านในห้องคนไข้ พยาบาลน้อยถามต่ออีกหนึ่งประโยค

พอได้ยินคำพูดของพยาบาล สีหน้าของเย่ซือเฉินก็เคร่งขรึม ไม่เห็นหน้าเธอมาทั้งวัน？

หมายความว่าอะไร？หรือตลอดทั้งวันนี้เธอไม่ได้มาที่โรงพยาบาลเลย？

“ฉิงฉิงเคยมาตอนเช้า จากนั้นก็มีธุระออกไปด้านนอก”เวินลั่วฉิงไม่อาจทนให้คนอื่นเข้าใจในตัวเวินลั่วฉิงผิดไม่ได้ ฉะนั้นจึงรีบอธิบาย

ได้ฟังคำพูดของคุณปู่เวิน สีหน้าของเย่ซือเฉินเคร่งขรึมเพิ่มขึ้นหลายส่วน ตอนเช้าเคยเข้ามา จากนั้นมีธุระออกไป？แล้วก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย？！

เธอพูดเองว่าจะมาดูแลคุณปู่ แต่ทว่าเธอแค่โผล่หน้ามาตอนเช้า จากนั้นก็หายตัวไปเลย

แล้ววันนี้ทั้งวันเธอไปไหนแล้ว？

ยัยบ้านี่สมควรตายจริงๆ เคยบอกว่าอย่าหายตัว แต่ผู้หญิงคนนี้ยังกล้าหายตัวเฉยซะงั้น

เย่ซือเฉินรีบนำมือถือออกมาโทร

อีกฝั่งหนึ่ง ด้านในห้องคนไข้ไป๋ยี่รุ่ย มือถือของเวินลั่วฉิงดังขึ้นมากะทันหันจนทำให้เธอสะดุ้งตกใจ เพราะมือขวากำลังจับมือของไป๋ยี่รุ่ยเอาไว้ เธอจึงจำเป็นต้องใช้มือซ้ายในการเอามือถือออกมา ซึ่งมันไม่สะดวกเอาซะเลย จึงมีความเชื่องช้าเล็กน้อย

กว่าจะเอามือถือออกมาได้นั้นไม่ง่ายเลย เธอเห็นรายชื่อผู้โทรเข้าในหน้าจอมือถือก็ตกใจจนหัวใจเต้นแรงตุกๆทันที

เวินลั่วฉิงนึกถึงเรื่องในเมื่อเช้า ตอนที่เธอออกมา เย่ซือเฉินบอกว่าจะมารับตอนกลางคืน หากไม่เจอตัว ให้ตนรับผิดชอบเอาเอง……

ดวงตาของเวินลั่วฉิงกะพริบเบาๆ ตอนนี้เธอนึกขึ้นมาได้ว่าผู้ชายในห้าปีก่อนเป็นเขา เธอก็รู้สึกผิดในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จนมาจนปู่นี้แล้ว เธอยังไม่เคยรู้สึกผิดในใจเท่านี้มาก่อนเลย