ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 605

บทที่ 605 คุณท่านทั้งสองของตระกูลเย่ได้พบเจอกับเด็ก ๆ แล้ว (4)

คุณปู่เย่มองจนตาแทบถลนออกมา ใจทั้งดวงก็แทบเต้นจนมาอยู่ถึงคอหอยแล้ว นี่ถ้าเกิดว่าไม่ทันระวังแค่นิดเดียวแล้วรับไม่ได้ งั้นผลก็จะ……

“บรรพบุรุษน้อยจ๋า นี่มันเป็นของที่มูลค่ามหาศาลทั้งนั้นนะ ถึงบ้านหนูไม่ขาดเงิน แต่ว่าถ้าหนูทำมันตกแตก ก็จะหาของที่เหมือนกันอีกไม่ได้แล้วนะ” ท่านย่าถังมองถังจื่อซีแล้วพูดขึ้นติด ๆ

พอคุณปู่เย่ได้ยินคำพูดของท่านย่าถังแล้ว ก็ยิ่งเชื่ออย่างไม่สงสัยเลย หัวใจก็ยิ่งบิดกันยิ่งขึ้นแล้ว

ถังจื่อซีเพื่อนตัวเล็กกลับไม่ได้สนใจอะไรเลย เอาแต่หัวเราะอย่างสนุกสนาน แล้วอาจจะรู้สึกว่าเล่นโยนแผ่นหยกเล่นมันสนุกไม่พอ จากนั้นก็เอาเหรียญหยกในกล่องออกมา แล้วก็มาโยนเล่นด้วยกัน แล้วครั้งนี้ ถังจื่อซียังตั้งใจโยนให้สูงขึ้นไปอีก

ถังจื่อซีเพื่อนตัวเล็กรับแผ่นหยกไว้ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเหรียญหยกนั้นโยนออกไปไกลแล้ว แล้วก็บินไปทางคุณปู่เย่โดยตรงเลย

เหรียญหยกที่ลอยขึ้นมานั้นพุ่งไปทางคุณปู่เย่ก็จริง แต่ว่าก็ยังพอมีระยะห่างกับคุณปู่เย่อยู่ช่วงหนึ่งเหมือนกัน

คุณปู่เย่ฮึดสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง และอดไม่ไหวร้องอย่างตกใจขึ้นมาคำหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนอัตโนมัติ และก้าวเดินไปสองก้าว จากนั้นก็แย่งรับเหรียญหยกชิ้นนั้นมาไว้ในมือได้

คุณปู่เย่คว้าเหรียญหยกมาไว้ได้ แต่พอตั้งสติกลับมาได้ก็สายเกินไปซะแล้ว แล้วเขาหันไปทางท่านปู่ถังและท่านย่าถังอย่างอัตโนมัติ

ท่านปู่ถังและท่านย่าถังต่างก็จ้องมองเขา บนใบหน้าต่างก็มี‘ความตกใจ’อยู่บ้างเล็กน้อย แต่ว่าพวกเขาต่างก็ไม่ได้พูดอะไร

พอผ่านไปครู่หนึ่งแล้วท่านปู่ถังก็ค่อย ๆ หันสายตาไป

“จื่อซี เลิกโยนของไปเรื่อยได้แล้ว” ท่านย่าถังก็รีบเบี่ยงเบนความสนใจไปติด ๆ เหมือนกัน

สถานการณ์แบบนี้มันจะชัดเจนไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ทุกคนต่างก็เห็นชัดเจน และรู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ไม่ได้พูดเปิดโปงออกไป

คุณปู่เย่รู้สึกขวยเขินเล็กน้อย แต่ว่าก็เห็นได้ชัดว่าโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง คุณปู่เย่รู้สึกว่า ในเมื่อทุกคนต่างก็ไม่ได้พูดเปิดโปงเขา งั้นก็คงจะทำเป็นมองไม่เห็นกันแน่เลย

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ คุณปู่เย่จะรีบกลับไปนั่งที่รถเข็นก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ในตอนนี้คนทั้งหมดล้วนมองเห็นแล้ว ถ้าเขายังจะรีบกลับไปนั่งบนรถเข็นก็จะดูยิ่งเขินอายมากขึ้น

ในมือของคุณปู่เย่ถือเหรียญหยกชั้นนั้นเอาไว้ รู้สึกถึงความเนียนเรียบแบบนั้น ก็รู้สึกเสียดายไม่อยากจะปล่อยมือ แต่ว่าพอมองเห็นถังจื่อซีกำลังลืมตาโต ๆ จ้องมองเขาอยู่ เขาจะไม่คืนก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาก็เลยเดินไปข้างหน้าอีกสองก้าว เพื่ออยากจะเอาเหรียญหยกคืนให้กับถังจื่อซี

“ให้หนูเถอะค่ะ” อยู่ ๆ เวินลั่วฉิงก็ลุกยืนขึ้นมา แล้วเดินมาถึงข้างหน้าคุณปู่เย่ จากนั้นก็เอามือยื่นออกไปถึงตรงหน้าคุณปู่เย่

“อ๋อ ได้ ได้” คุณปู่เย่รู้สึกไม่อยากจะปล่อยมือเล็กน้อย แต่ว่าคนอื่นเขามาเอาแล้ว เขาจะไม่ให้ก็ไม่ได้แน่

ในขณะนี้ เขายืนอยู่ตรงหน้าเวินลั่วฉิง

หลังจากที่เวินลั่วฉิงรับเหรียญหยกไปแล้ว ดวงตาทั้งคู่ก็กวาดมองไปที่ขาของเขาทีหนึ่ง “ดูแล้วขาของคุณปู่เย่ก็ใช้การได้คล่องแคล่วดี เดินไม่กี่ก้าวเมื่อกี้ก็เดินได้ราบรื่นดี ดูแล้วมันก็ไม่ได้หัก และไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรด้วย”

คุณปู่เย่อึ้งไปเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าอยู่ ๆ เวินลั่วฉิงจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้ เมื่อกี้ท่านปู่ถังกับท่านย่าถังยังทำเป็นมองไม่เห็น แล้วต่างก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

นี่เวินลั่วฉิงกลับเปิดโปงเขาตรง ๆ อย่างไม่คำนึงถึงอะไรเลยงั้นเหรอ?

นี่เธอหมายความว่ายังไงกันแน่?

สีหน้าของคุณปู่เย่เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ขึ้นมาชั่วพริบตา

“ฉิ้นเอ๋อ อย่าเสียมารยาทขนาดนี้” ท่านย่าถังแสร้งทำเป็นร้องเรียกขึ้นมาคำหนึ่ง