ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 61

ตอนที่ 61 ลูกรักกลับมาแล้ว

เวินลั่วฉิงออกมาจากสถานีตำรวจได้ไม่นานก็ลงจากรถ ถึงแม้จะรู้ว่าคุณชายห้าฉิงช่วยเธอสกัดกั้นเย่ซือเฉินไว้แล้ว แต่ก็กันไว้ดีกว่าแก้ เธอรอบคอบไว้หน่อยก็ดี

ยิ่งไปกว่านั้น เธอมีอีกหลายเรื่องที่จะต้องทำ คงจะให้รถตำรวจไปส่งไม่ได้ ถ้าหากให้รถตำรวจส่งเธอกลับไปจริง ๆ เกรงว่าหลาย ๆ เรื่องไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกเปิดโปงแน่นอน

เวินลั่วฉิงเรียกแท็กซี่ไปยังโรงแรม เธอจะกลับไปทั้งสภาพนี้ไม่ได้ ของของเธออยู่ที่โรงแรมทั้งหมด

เมื่อมาถึงโรงแรม เวินลั่วฉิงรีบลบการแต่งหน้าเข้ม ๆ ออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็อาบน้ำล้างกลิ่นทั้งหมดให้ออกไปจากตัว โดยเฉพาะเส้นผม เธอล้างอย่างพิถีพิถัน เกรงว่าจะเหลือร่องรอยที่ไม่ควรเหลือไว้ ในเมื่อวันนี้เย่ซือเฉินไปดักเธอที่สถานีตำรวจ เธอจะไม่ระวังตัวไม่ได้

เมื่ออาบน้ำเสร็จ ก็เป่าผมจนแห้ง จากเดิมทีผมที่เป็นลอนก็เปลี่ยนเป็นผมตรง เธอแต้มกระบนใบหน้าให้เหมือนเดิมทุกประการเหมือนเวลาปกติ ใส่แว่นแก่ ๆ แล้วเปลี่ยนชุด

เวินลั่วฉิงกำลังจะออกไป จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพอดี เธอมองดูเบอร์โทรที่แสดงขึ้น เวินลั่วฉิงรับสายอย่างรวดเร็ว “รุ่นพี่คะ เรื่องคดีไม่มีปัญหาอะไรค่ะ”

เวินลั่วฉิงนึกว่ารุ่นพี่โทรมาเวลานี้เพื่อถามถึงเรื่องคดี

“ฉิงฉิง ฉันโทรหาเธอไม่ใช่เรื่องคดี” อีกฝ่ายนึงของโทรศัพท์ น้ำเสียงของชายหนุ่มดูจริงจัง

“ไม่ใช่เรื่องคดี?” ถึงแม้ว่าจะแค่คุยผ่านโทรศัพท์ แต่เวินลั่วฉิงก็สามารถฟังน้ำเสียงที่แปลก ๆ ของรุ่นพี่ออก “รุ่นพี่คะ เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“จื่อโม่กับจื่อซีอาจจะไปหาเธอแล้ว” ชายหนุ่มเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดขึ้นอย่างช้า ๆ

“หมายความว่ายังไงคะ?” เวินลั่วฉิงตกตะลึง จากที่เธอเป็นคนฉลาด กลับรู้สึกตามไม่ทันไปชั่วขณะ

“ก่อนหน้านี้ฉันมีภารกิจจึงออกไปข้างนอก จื่อโม่ฉวยโอกาสตอนคุณน้าออกไปซื้อกับข้าว ทิ้งโน้ตไว้ จากนั้นก็พาจื่อซีออกไป บนโน้ตเขียนว่าจะไปหาเธอ ฉันเช็คเที่ยวบินเรียบร้อยแล้ว พวกเขาขึ้นเครื่องบินที่จะไปเมือง A จริง ๆ เดาว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงแล้ว”

เวินลั่วฉิงสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงิจื่อโม่ถึงแม้ว่าจะฉลาดตั้งแต่เด็ก ๆ แต่เขาเพิ่งจะแค่สี่ขวบ เด็กที่มีอายุแค่สี่ขวบคาดไม่ถึงว่าจะบินจากประเทศ M มาที่เมือง A ด้วยตัวเอง? แถมยังพาน้องสาวน่ารักมาด้วยอีกคน!

เด็กคนนี้ใจกล้ามากเกินไปแล้ว ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น......

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นั้น เวินลั่วฉิงรู้สึกได้ว่าตนเองจู่ ๆ ก็เหงื่อแตกทั้งตัว เรื่องแบบนั้นเธอไม่กล้าคิดด้วยซ้ำ

“เธอไม่ต้องเป็นกังวลไป ฉันได้ติดต่อกับเจ้าหน้าที่บนเครื่องบินแล้ว เด็กสองคนนั้นอยู่บนเครื่องบินอย่างดี ประมาณห้าโมงเย็นสิบห้านาทีถึงสนามบิน เธออย่าลืมไปรับพวกเขา” ถึงแม้เวินลั่วฉิงจะไม่ได้พูดอะไร เขาก็รู้สึกได้ถึงความกลัวของเธอในเวลานั้น เขารู้ว่าเธอต้องเป็นกังวลอย่างแน่ แต่ว่าเด็ก ๆ ต้องให้ผู้ใหญ่ไปรับ เขาไม่บอกเธอไม่ได้

“อ้อ ค่ะ” เวลานี้เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าร่างกายอ่อนแอ โชคดี โชคดีที่เด็ก ๆ ไม่เป็นอะไร

เวินลั่วฉิงด้านนี้เพิ่งจะวางสายไป สายของเห่อถงถงก็โทรเข้ามาพอดี

“ฉิงฉิง จื่อโม่ส่งข้อความมาหาฉัน ฉันเพิ่งทำธุระเสร็จ เพิ่งจะเห็นข้อความ เขาให้ฉันไปรับที่สนามบินตอนห้าโมง มันเรื่องอะไรกัน?” เมื่อรับสาย เสียงของเห่อถงถงก็ดังขึ้น

“เขาให้เธอไปรับ?” เวินลั่วฉิงแอบสูดหายใจเข้า ความคิดของเด็กคนนี้ช่างกล้าจริงๆ ไม่บอกเธอล่วงหน้าสักคำ แล้วก็ส่งข้อความให้ถงถงไปรับ

“ใช่ ส่งข้อความหาฉัน ฉันเพิ่งจะเห็น โชคดีที่ยังทันเวลา ไม่ล่าช้าแน่นอน แต่ว่าจื่อโม่ทำไมจู่ ๆ ถึงมาเมือง A? แถมยังส่งข้อความให้ฉันไปรับ?” เรื่องของเวินลั่วฉิง ถงถงรู้ดีที่สุดแล้ว ตามหลักแล้ว เวลานี้ไม่ควรรจะให้ลูกรักทั้งสองมาที่นี่