ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 พูดอีกทีซิว่าต้องการฉัน?

พอคุณป้าหลี่ได้กลับไปแล้ว เย่ซือเฉินก็ดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงสิบนาที เขาหรี่ตาลง ก่อนหน้านี้เขาบอกเธอว่าวันนี้จะกลับมาตอนสี่ทุ่ม ถ้าฟังตามที่คุณป้าหลี่บอกมาแล้วละก็ สามทุ่มเธอถึงจะกลับ

เย่ซือเฉินยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา เขาหยิบไวน์ขึ้นมาหนึ่งขวด แล้วนั่งลงบนโซฟาห้องรับแขก เขากลับอยากรู้ว่า ที่สุดแล้วเธอจะกลับมากี่ทุ่มกันแน่？

จะเป็นอย่างที่คุณป้าหลี่บอกไว้ไหมนะ กลับมาตรงเวลาพอดี？

เป็นเวลาหกโมงกว่าแล้ว ท้องฟ้าก็ยังไม่มืด เย่ซือเฉินไม่ได้เปิดไฟไว้ เขานั่งลงบนโซฟา แล้วรินไวน์มาหนึ่งแก้ว วันนี้เขายังไม่ได้ทานข้าวเย็น ท้องว่างแล้วมาดื่มไวน์แบบนี้จะไม่สบายเอาได้ แต่เขาก็ยังคงทำแบบนี้

เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ในห้องก็มืดและมองสิ่งของได้ไม่ชัดเจนแล้ว เขาได้ดื่มไวน์ที่อยู่บนโต๊ะไปแล้วครึ่งขวด

เวินลั่วฉิงยังไม่กลับมา เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของเขาดูอึมครึมเศร้าหมอง เขาถือแก้วไวน์ไว้ในมือไว้แน่นมาก และเขาก็ยังคงไม่เปิดไฟ

เวลาก็ผ่านไปช้าๆ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ เงาต่างๆในห้องก็เริ่มที่จะมองไม่เห็นแล้ว เย่ซือเฉินที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ค่อยๆกลืนหายไปในความมืด

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แสงจากโทรศัพท์ของเขาสะท้อนให้เห็นแก้วไวน์อันว่างเปล่าที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ ใกล้จะสองทุ่มแล้ว แต่กลับยังไม่เห็นเงาของเธอเลย

ขณะนั้น ในความมืดนี้ทำให้มองเห็นสีหน้าของเย่ซือเฉินไม่ชัดเจน แต่อุณหภูมิทั้งห้องโถงราวกับว่าลดลงไปหลายองศาเลยทีเดียว

และในเวลาเดียวกันนี้ เวินลั่วฉิงก็กำลังกอดเด็กซีเอาไว้ และร้องเพลงกล่อมเธอเข้านอน

“คุณแม่คะ พรุ่งนี้หนูกับพี่จะต้องไปโรงเรียนแล้ว คุณแม่จะมาส่งพวกหนูไหมคะ？” ถังจื่อซีที่อยู่ในอ้อมกอดของเวินลั่วฉิงนั้น ท่าทางดูออดอ้อนมาก เธอรู้ว่า พอเธอหลับ คุณแม่ก็จะกลับไป ในข้อนี้เธอนั้นชินไปแล้ว

พี่ได้บอกไว้แล้วว่า คุณแม่เป็นคนของสามีไปแล้ว เพราะฉะนั้นตอนกลางคืนคุณแม่ก็ต้องกลับบ้านไปอยู่กับสามีของคุณแม่

“ถ้าไม่มีอะไรฉุกเฉินแม่ก็จะไปส่งแน่นอน แต่ถ้ามีเรื่องฉุกเฉิน แล้วแม่มาไม่ทัน คุณแม่ถงก็จะเป็นคนไปส่งที่โรงเรียนเองนะ พวกหนูต้องเชื่อฟังคุณแม่ถงนะรู้ไหม”เวินลั่วฉิงไปกล้ารับประกันเธอร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอกลัวว่ารับปากไปแล้วจะทำตามสัญญาไว้ไม่ได้ เธอกลัวจะทำให้เด็กๆผิดหวัง

“เด็กซีรู้ค่ะ เรื่องฉุกเฉินของคุณแม่ก็คือสามีของคุณแม่” ถังจื่อซีเงยใบหน้าเล็กที่ขาวนวลขึ้นมา สีหน้าดูตั้งใจมาก

เวินลั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เด็กคนนี้นี่ช่างรู้มากเสียจริง

“คุณแม่คะ สามีของคุณแม่ดุไหมคะ？” ถังจื่อซีกระพริบตาปริบๆ เสียงของเธอฟังดูน่ากังวล

“ไม่ดุจ้ะ”เวินลั่วฉิงอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย

เย่ซือเฉินนั้นไม่ได้ดูใจร้าย ตั้งแต่รู้จักเขามา ก็ยังไม่เคยเห็นเขาดุหรือโมโหเลยสักครั้ง แต่ไม่ดุก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่อันตราย ในทางกลับกัน ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ดูน่ากลัว

พอกล่อมถังจื่อซีนอนเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าๆแล้ว เวินลั่วฉิงค่อยๆลุกออกไป หลังจากนั้นเธอก็พูดคุยกับเห่อถงถงเล็กน้อย ก่อนจะนั่งรถกลับไปที่คฤหาสน์ของเย่ซือเฉิน

เวินลั่วฉิงที่รีบกลับไปคฤหาสน์ก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว พอเห็นคฤหาสน์ที่มืดมิด เธอก็ตกใจทันที หรือว่าคุณป้าหลี่จะไม่อยู่บ้านนะ？

ปกติแล้วทุกครั้งที่เธอถึงบ้าน คุณป้าหลี่ที่ได้ยินเสียง ก็จะออกมาเปิดประตูให้เธอ

หรือว่าวันนี้คุณป้าหลี่มีธุระออกไปข้างนอกแล้ว？

เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอกดรหัส แล้วเปิดประตูเข้าไป

พอได้ยินเสียง เย่ซือเฉินก็ยกมุมปากขึ้นทันที บรรยากาศอันแสนเยือกเย็นนี้ทำให้รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาทันที ตรงเวลาดีจริงๆ พอเขาบอกว่าจะกลับสี่ทุ่ม เธอก็กลับมาสามทุ่มครึ่งจริงๆ

ตรงเวลาพอดีเลยจริงๆ

เวินลั่วฉิงเปิดไปและเปลี่ยนรองเท้าแล้วก็เดินไปที่ห้องโถง ตอนนั้นเองเธอก็ได้เจอเย่ซือเฉินที่นั่งอยู่ที่โซฟา