ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 75

ตอนที่75เธอนั้นบริสุทธิ์

“ไม่มีอะไรจะพูดหรอ？”เย่ซือเฉินพูดขึ้นอีกครั้ง เสียงของเขายังคงเบาและเชื่องช้า เสียงที่เบาและเชื่องช้านี้เหมือนต้นหลิวที่ผูกรัดหน้าอกเอาไว้ เสียงที่ดูแข็งกร้าวเมื่อกี้ก็ไม่มีอีกแล้ว แต่มันก็ทำให้รู้สึกทรมานเป็นพิเศษ

เวินลั่วฉิงตัวแข็งทื่อไปหมด เธอเม้มปากไว้ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เรื่องของเด็กๆทั้งสองคนนั้นจะพูดออกมาไม่ได้ แต่เวินลั่วฉิงก็ไม่อยากมี่จะโกหกเขา เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอเลยเลือกที่จะเงียบ

“ไปไหนมา？”ในตอนนี้ เย่ซือเฉินมีความอดทนสูงมาก พอเธอไม่พูดอะไรออกมา เขาก็ได้ถามขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งเสียงได้ดังขึ้นกว่าเมื่อกี้เล็กน้อย

เวินลั่วฉิงใจสั่นขึ้นมาทันที เธอรู้ดีว่าวันนี้เย่ซือเฉินคงไม่ปล่อยวางไปแน่ แต่เธอก็ไม่อยากที่จะโกหกเขาจริงๆ เธอจึงไม่ปริปากพูดออกมา

“เธอจะพูดออกมาดีๆ？หรือจะให้ฉันไปสืบเอง？”เย่ซือเฉินยกมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย แล้วค่อยๆหมุนแก้วไวน์ในมือไปมา ในน้ำเสียงที่เชื่องช้าและทุ้มต่ำนี้ไม่ได้แสดงออกถึงการข่มขู่เลย แต่บรรยากาศที่สุดแสนจะอันตรายนี้ทำให้ขนลุกไปทั้งตัว

“ฉันคิดว่า ระหว่างพวกเราควรจะมีอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวของตัวเองบ้าง”เวินลั่วฉิงค่อยๆสูดลมหายใจเข้า เธอค่อยพูดออกมาอย่างกลัวๆ เธอนั้นกลัวจริงๆ กลัวว่าเย่ซือเฉินจะสืบเรื่องของเธอ

ถ้าเขาไปประเทศM เธอกลับไม่ได้รู้สึกกลัว เพราะว่ามีรุ่นพี่อยู่ เขาคงจะสืบเรื่องต่างๆไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

แต่ว่า ตอนนี้เด็กๆทั้งสองคนก็มาที่เมืองAแล้ว เธอกลัวว่าเย่ซือเฉินจะสืบถึงตัวเด็กๆได้

เด็กๆทั้งสองคนเป็นจุดอ่อนของเธอ

เธอจะให้เด็กๆทั้งสองคนมีอันตรายไม่ได้เด็ดขาด

“เรื่องส่วนตัว？”เย่ซือเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วจ้องมองไปที่เธอ：“เธอพูดเรื่องส่วนตัวกับฉันงั้นหรอ？เรื่องส่วนตัวของเธอคือแกล้งทำเป็นนอนหลับในตอนเช้า พอฉันออกจากบ้านไปไม่เท่าไหร่ เธอก็ออกตามหลังฉันติดๆเนี่ยนะ？”

“เรื่องส่วนตัวของเธอคือ โทรถามฉันทุกวันว่าเมื่อไหร่จะกลับ ก็เพื่อที่จะรีบกลับมาให้ทันก่อนฉันจะถึงบ้านครึ่งชั่วโมงงั้นหรอ？”ตอนนั้น น้ำเสียงของเย่ซือเฉินแฝงไปด้วยความโกรธ ที่รอมาสามชั่วโมงกว่า เขาได้ข่มความโกรธของตัวเองเอาไว้ แต่เพราะคำพูดของเธอประโยคเดียว ทำให้ความโกรธนั้นพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง

ตอนนี้เขาเข้าใจชัดเจนเรื่องหนึ่งแล้ว ที่เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ก็เพื่อมาทำให้ตัวเองโกรธนี่เอง

ความผิดที่เขาไล่ออกมานั้น ทำให้เวินลั่วฉิงไม่มีทางที่จะโต้แย้งกลับได้เลย เพราะมันคือความจริงทั้งหมด

“บอกเหตุผลฉันมาสักข้อซิ”เย่ซือเฉินเสียงค่อยๆทุ้มต่ำลง เขาพยายามระงับความโกรธเอาไว้ เขาอยากจะรู้ว่า ทำไมเธอถึงทำแบบนี้？

“เรื่องนี้ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรที่จะโกหกนาย ฉัน……”เวินลั่วฉิงรู้ดีว่าเรื่องนี้เธอทำไม่ถูก ในเมื่อทำผิดแล้ว เธอก็เป็นฝ่ายที่จะยอมรับผิดก่อน

“ฉันต้องการฟังเหตุผล”แต่เย่ซือเฉินจู่ๆกลับพูดตัดบทเธอ ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เธอ เห็นได้ชัดว่ามันช่างเย็นชามาก เขาอยากรู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงทำอย่างนี้

ในมือของเขาที่ถือแก้วไวน์อยู่นั้นจู่ๆเขาก็วางลงบนโต๊ะ ตัวของเขาก็เอียงๆเล็กน้อย

เวินลั่วฉิงที่เห็นท่าทางของเขาแบบนี้ ก็นึกว่าเขาจะลุกขึ้น เธอเลยคิดจะถอยหลังไปโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ข้างหลังของเธอก็เป็นโซฟา เพียงแค่เธอถอยหลังไปก้าวเดียว เธอก็นั่งลงไปบนโซฟาแล้ว

ถึงแม้จะพูดไม่ได้เต็มปากว่าเวินลั่วฉิงไม่กลัวอะไรหน้าไหนทั้งนั้น แต่เวลาเธอจัดการเรื่องราวก็นับว่าใจเย็นมากๆ และเวลาเสี่ยงเป็นเสียงตายเธอก็จัดการมันได้ดี แต่ในขณะที่เย่ซือเฉินวางแก้วไวน์ลง เพียงแค่การเคลื่อนไหวเล็กๆนั้นกลับทำให้เธอกลัวจนล้มนั่งลงบนโซฟาได้

ปฏิกิริยาแรกของเวินลั่วฉิงคือรีบลุกขึ้นให้เร็วที่สุด แต่เย่ซือเฉินที่เร็วกว่านั้นได้ดึงตัวเธอเอาไว้ แล้วจู่ๆเขาก็เอียงตัวไปทางที่นั่งอยู่

เวินลั่วฉิงขยับนี้โดยที่ไม่รู้ตัว ในตอนนั้นเธอนั่งอยู่บนโซฟา และยังถูกเย่ซือเฉินดึงตัวเอาไว้อีก เธอนั้นหลีกหนีไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยแรงของเขาทำให้เธอถูกกดลงกับโซฟา