ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 893

ถังหยุนเฉิงคงจะพิจารณาได้ถึงจุดนี้เช่นกัน ดังนั้นจึงไม่ได้หาถังหลินแต่มาหาเธอแทน

แต่ตอนนี้เธออยู่ที่ประเทศM หลังจากนี้ใครๆก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ดังนั้น เธอจำเป็นที่จะต้องป้องกันเอาไว้ก่อนที่เรื่องร้ายๆจะเกิดขึ้น

เวินลั่วฉิงหาเบอร์ของเย่ซือเฉิน กำลังจะกดโทรหาเขา

เธอยังไม่ทันได้กดโทรออกนั้น เย่ซือเฉินก็เป็นฝ่ายโทรหาเธอเสียก่อน มุมปากของเวินลั่วฉิงยกขึ้นเล็กน้อย นี่พวกเขานับว่าใจตรงกันเลยใช่ไหม?

“คุณอยู่ไหน?” เมื่อรับสายแล้ว เสียงของเย่ซือเฉินก็ดังขึ้นมา น้ำเสียงทุ้มต่ำ ถึงแม้ว่าจะฟังไม่ออกถึงความรู้สึกได้มากเท่าไหร่นัก แต่เวินลั่วฉิงก็ยังคงรู้สึกได้ว่าเขากำลังเก็บกดเอาไว้อยู่

เวินลั่วฉิงเลิกคิ้วขึ้น วันนี้แต่ละคนเป็นอะไรกันไปหมด?

“ฉันอยู่ที่ประเทศMค่ะ เพิ่งจะออกมาจากสนามบิน” เวินลั่วฉิงไม่ได้ปิดบัง ตอนที่เธอมานั้นเธอส่งข้อความบอกเขาแล้ว เขาจะต้องรู้อย่างแน่นอน

“รอก่อนครับ” น้ำเสียงของเย่ซือเฉินนั้นยังคงดูสะกดอารมณ์เอาไว้เช่นเดิม แต่เวินลั่วฉิงกลับได้ยินถึงความโมโห ความโมโหที่สะกดเอาไว้

คุณชายสามเย่โมโหแล้ว!

เพียงแต่ เขาบอกให้เธอรอก่อนหมายความว่าอะไรกัน?

โกรธที่เธอมาประเทศอเมริกาคนเดียว? ให้เธอรอ รอให้เธอกลับไปแล้วค่อยคิดบัญชีกับเธออย่างนั้นหรือ?

มุมปากของเวินลั่วฉิงยื่นเล็กน้อย เธอพบว่าผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะยิ่งขี้เหนียวมากขึ้นทุกทีๆ ทั้งๆที่เธอก็อธิบายกับเขาไปแล้ว

“ฉันส่งข้อความหาคุณแล้วนะคะ” เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเธอยังจะต้องอธิบายเสียหน่อย พูดตามความจริงแล้วถ้าคุณชายสามเย่โมโหขึ้นมา บางครั้งก็รับมือได้ยากจริงๆ

“อืม” เย่ซือเฉินไม่ได้อธิบายอะไรมาก เพียงแค่ตอบรับออกมาอย่างเย็นชา ข้อความเพียงข้อความเดียวก็นับว่าเป็นการอธิบายแล้วอย่างนั้นหรือ?

ถ้าหากเธอเห็นเขาเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ ก็ควรจะโทรหาเขาโดยตรง ให้เขามาด้วยกันกับเธอ

แต่เธอนี่สิ กลางดึกแล้วถึงส่งข้อความมาให้เขาก็ถือว่าเสร็จเรื่องแล้วสินะ

กลางดึก ใครจะไปอ่านข้อความกัน?

เวินลั่วฉิงแอบสูดหายใจเข้าเงียบๆ ได้ยินน้ำเสียงที่ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจของคุณชายสามเย่แล้วคงจะโกรธจริงๆ แต่เวินลั่วฉิงคิดว่าพวกเขาที่ตอนนี้คนหนึ่งอยู่ที่เมืองA และอีกคนอยู่ที่ประเทศMนั้น ต่อให้คุณชายสามเย่จะมาหาเธอแล้วคิดบัญชีกับเธอก็คงทำไม่ได้เป็นการชั่วคราว

“โกรธหรือคะ?” แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่เวินลั่วฉิงจะมาหาเรื่องเขาในเวลานี้ สถานการณ์เช่นนี้ไปตามเขาก็คงจะดีกว่า

แน่นอนว่าในขณะที่เวินลั่วฉิงคุยโทรศัพท์กับเย่ซือเฉินอยู่นั้น เท้าที่ก้าวเดินไปนั้นก็ไม่ได้หยุดลง เธอรีบเดินออกไปทางด้านนอกสนามบินอย่างรวดเร็ว

“คุณก็รู้นี่ครับว่าผมจะโกรธ?” คำพูดของเย่ซือเฉินนั้นดังขึ้นมาทีละคำๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นความรู้สึกกัดฟันด้วยความโกรธอยู่นั่นเอง

“อย่าโกรธไปเลยนะคะ ฉันกลับไปแล้วค่อยอธิบายให้คุณฟังอีกที” เวินลั่วฉิงรู้ว่าทำไมเย่ซือเฉินถึงโกรธ แต่ก็เป็นเพราะเธอมีธุระไม่ไปหาเขา เพียงแต่เธอทำอะไรคนเดียวเสียจนชินแล้ว และมีความเคยชินที่ว่าเวลาเกิดเรื่องขึ้นสิ่งแรกก็ต้องการคิดหาวิธีแก้ปัญหาก่อน ไม่มีวิธีจริงๆแล้วค่อยไปขอพึ่งคนอื่น

“เพียงแค่อธิบายก็พอแล้วหรือ?” เย่ซือเฉินรู้สึกพอใจกับท่าทางที่ยอมอ่อนให้อย่างเห็นได้ชัดนี้ของเธอมาก เพียงแต่เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เธอแค่จะอธิบายกับเขาแค่นั้นเองหรือ?

“แล้วคุณอยากจะทำยังไงคะ?” เวินลั่วฉิงเบะปากอีกครั้ง ทำไมเธอรู้สึกว่านับวันเย่ซือเฉินจะยิ่งได้คืบจะเอาศอกแบบนี้กัน

“ผมอยากจะทำยังไงก็ทำได้ใช่ไหม?” ดวงตาของเย่ซือเฉินเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย มุมปากปรากฏรอยยิ้มบางๆออกมา

“อืม อืม” เวินลั่วฉิงนิ่งอึ้งไป จากนั้นก็ตอบรับติดๆกันไป เธออยากจะให้เย่ซือเฉินได้รับรู้ถึงความจริงใจของเธอ

เวลานี้เวินลั่วฉิงตอบรับไปอย่างรวดเร็ว แต่เธอนึกถึงว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างกันเป็นหมื่นๆกิโลแบบนี้ ต่อให้เย่ซือเฉินจะโกรธก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

ตอนนี้เธอยอมอ่อนให้ รอให้เธอกลับไปแล้วความโมโหของเขาก็จะหายไป ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว