ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 896

แต่เห็นได้ชัด ว่าที่เยว่หงหลิงบอกเมื่อครู่นี้ว่าเธอเคยไปในตำแหน่งของคลิปที่สองนั้น แต่หาตัวเยว่หงเจินไม่เจอ ถ้าอย่างนั้นคลิปที่สองนั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

“ฉิงฉิง เธอดูออกไหม?” เยว่หงหลิงไม่ได้สนใจเมิ่งเฉิง แต่กลับมองตรงไปยังเวินลั่วฉิง

“ในคลิปพวกนี้ทั้งหมดนี่มีแต่คำพูดที่ไร้สาระของคนที่สวมหน้ากาก ส่วนอื่นนั้นดูอะไรไม่ออกเลย ถ้าต้องการหาตัวน้องสาวของคุณจากคลิปพวกนี้ล่ะก็? นอกจากเทพแล้วก็คงเป็นพวกที่มีตาทิพย์แล้วล่ะ” เมิ่งเฉิงคิดว่านั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่กดดูคลิปนั่นอีกครั้ง จากนั้นเธอก็หาสามคลิปนั้นเปิดต่อๆกันอีกสองสามครั้ง

“นี่มันดูอะไรไม่ออกอยู่แล้ว จะเปิดดูกี่ครั้งก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ ลูกพี่ ถ้าไม่อย่างนั้นให้คนของพวกเราออกไปหาสิครับ” นิสัยของเมิ่งเฉิงนั้นค่อนข้างใจร้อน เขารู้สึกว่านี่เป็นการเสียเวลาอยู่นั่นเอง

“นายรู้ว่าจะต้องไปหาที่ไหนอย่างนั้นหรือ?” เย่ซือเฉินเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง แววตานั้นนั้นเอ่ยถามและมีการตักเตือนอยู่ด้วยเช่นกัน

“แต่มันก็ดีกว่ามาดูคลิปที่ไม่มีประโยชน์พวกนี้นะครับ” เมิ่งเฉิงยังคงไม่ยอม เขาไม่เชื่อจริงๆว่าจะมองอะไรออกจากคลิปพวกนี้ได้

จู่ๆเวินลั่วแงก็เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังเย่ซือเฉิน แล้วรีบพูดสถานที่หนึ่งออกมา

“อา? หมายความว่าอะไร?” เมิ่งเฉิงอึ้งไป : “พี่สะใภ้ที่พี่บอกมานั่นเป็นสถานที่ที่อยู่ใกล้ๆนี่เอง ทำไมหรือครับ?”

“เธออยู่ที่นั่น.......”เย่ซือเฉินมองไปยังเวินลั่วฉิง ถึงแม้ว่าเป็นประโยคแห่งความสงสัย แต่กลับไม่ได้มีน้ำเสียงที่ดูสงสัยจนมากเกินไป ที่เธอพูดนั้น เขาเชื่อ

“อืม” เวินลั่วฉิงพยักหน้าลงช้าๆ ด้วยความมั่นใจและไม่มีความลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว

“เมิ่งเฉิง ส่งคนไปที่นั่น แล้วช่วยคนออกมาให้ได้” เย่ซือเฉินรีบออกคำสั่งกับเมิ่งเฉิง

“ลูกพี่? ล้อเล่นหรือเปล่า?” เมิ่งเฉิงรู้สึกงง ปกติแล้วเขาจะไม่สงสัยในคำสั่งของเย่ซือเฉินเลย แต่ตอนนี้.....

ตอนนี้เป็นเพราะคำพูดประโยคเดียวของพี่สะใภ้ ? ถ้าหากคำพูดของพี่สะใภ้มีหลักฐานอ้างอิงก็ว่าไปอย่าง แต่นี่พี่สะใภ้ดูคลิปที่ไม่ได้มีประโยชน์พวกนั้นแล้วก็สามารถมองออกว่าคนถูกขังไว้ที่ไหนอย่างนั้นหรือ?

จะเป็นไปได้อย่างไร?

“ยังไม่รีบไปอีก” เย่ซือเฉินเห็นว่าเมิ่งเฉิงยังยืนอยู่ไม่ขยับนั้น ก็มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา : “ถ้าช่วยคนกลับมาไม่ได้ ฉันจะเล่นงานนาย”

“อา ผมไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” เมิ่งเฉิงได้สติกลับมาแล้ว ถึงแม้ว่าในใจจะยังไม่เชื่อ แต่คำสั่งของลูกพี่ เขาเองก็ไม่กล้าที่จะไม่ไปตามนั้น

“ฉันไปด้วย” เยว่หงหลิงเองก็รีบลุกขึ้น เธอรอมาหลายวันแล้ว ตอนนี้ในที่สุดมีข่าวคราว เธอเองก็ไม่สามารถรออยู่ที่นี่ได้เหมือนกัน

“พี่หงหลิง พี่ไม่ต้องไปปรากฏตัวจะดีที่สุดนะคะ ฉันกลัวว่าพอพี่เข้าไปใกล้สถานที่ที่พวกนั้นอยู่ พวกนั้นจะรู้ตัวน่ะค่ะ” เวินลั่วฉิงขวางเยว่หงหลิงเอาไว้

“ถ้าอย่างนั้นผมเองก็ไม่ออกหน้าเหมือนกันนะครับ ที่ประเทศMนี่ผมเองก็เป็นคนที่มีสถานะเหมือนกัน ถ้าหากจู่ๆผมปรากฏตัวขึ้น จะต้องทำให้พวกนั้นตกใจแน่ๆ ผมให้ลู่เหลียงไป ทางนั้นเป็นพื้นที่ที่ลู่เหลียงรับผิดชอบอยู่” เมิ่งเฉิงเองก็หยุดลงเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เชื่อคำพูดของเวินลั่วฉิง ดังนั้นจึงไม่ได้ให้ความสำคัญนัก

“ก็ดีเหมือนกัน” เวินลั่วฉิงตกลงทันที ถ้าหากเธอเดาไม่ผิด สถานที่นั้นคงจะไม่มีคนเฝ้าคุ้มกันไว้มากนัก อยากจะช่วยคนออกมานั้นไม่น่ายาก ให้คนไปจากทางนั้นเลย เพื่อหลีกเลี่ยงเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น นั่นก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยเช่นกัน

“ได้ครับ ผมจะโทรหาลู่เหลียงตอนนี้เลย” เห็นว่าเวินลั่วฉิงตกลง เมิ่งเฉิงก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออก

เห็นได้ชัดว่าทางนั้นก็งงอยู่เช่นกัน แต่ถึงแม้เมิ่งเฉิงจะไม่เชื่อคำพูดของเวินลั่วฉิง แต่อยู่ต่อหน้าเย่ซือเฉินและเวินลั่วฉิง ก็ยังคงพูดออกมาอย่างดูร้ายแรง แล้วกำชับอย่างให้ความสำคัญอย่างจริงจัง