The Novel’s Extra นิยาย บท 371

บทที่ 371 ระยะเวลาการเตรียมการ (1)

[ชั้น 20 สถานีแห่งจุดจบ]

“พวกเราไปคุยกับแบบส่วนตัวได้มั้ย?”

ผมพูดกับบอสเพราะไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป บอสเงยหน้าของเธอด้วยใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็น

“เกี่ยวกับอะไรเหรอ?”

“… .”

ผมไม่ตอบ แต่บอสก็พยักหน้า

“โอเคพูดมาได้เลย”

“ไม่ใช่ที่นี่ มากับผมสักแปบ”

“หืม? ทำไมละ…?”

ผมจับข้อมือของเธอก่อนที่เธอได้ทำอะไร ดวงตาของบอสเบิกกว้างขณะที่เธอจ้องมองข้อมือที่ถูกจับผมดึงเธอไปที่ ‘คาเฟ่’ ทันที

“เดี๋ยวก่อน นาย….”

ความสงสัยภายในใจของบอสได้ถูกพูดออกมา

“ฉันไม่ใช่ ด็อปเปิลแกงเกอร์”

“… .”

ไม่ว่ายังไงผมก็มาถึงร้านกาแฟใกล้ๆกับบอส พวกเราจ่ายค่าที่นั่งและ

นั่งลงที่โต๊ะแล้วหันหน้าเข้าหากัน ในที่สุดพวกเราก็อยู่กับแบบ 2 ต่อ 2 ในร้านกาแฟ แต่บอสก็เงียบงัน ผมเองก็ไม่สามารถพูดเองออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ผมไม่อยากหยุดไว้แบบนี้ความสงสัยของผมจะทวีคูณเหมือนเซลล์มะเร็งเพราะงั้นผมต้องทำให้มันถูกต้อง….

“…บอสคุณอยากได้การกาแฟไหม”

…แบบนี้ได้ไหมนะ.

สถานการณ์ไม่ถูกต้อง เวลาก็ไม่ดีเช่นกัน ผมต้องสร้างการสนทนาที่ดีเพื่อโน้มน้าวบอสให้ตอบกลับ ไม่มีใครในโลกที่จะตอบคำถามด้วยความจริงตั้งแต่แรก?

“กาแฟ…?”

“ใช่ เอาอะไรมั้ย”

ผมบังคับตัวเองให้ยิ้มออกมาและเสยผมซึ่งเปียกจากเหงื่อของผมเอง

“ฉันอยากได้อเมริกาโน่”

“โอเค ผมจะสั่งให้นะ”

ผมดึงหน้าต่างคำสั่งอัตโนมัติขึ้นที่โต๊ะและสั่งอเมริกาโน่ จากนั้นผมก็ดำเนินการต่อทันที

“อ่า ใช่แล้ว บอสคุณได้รับรางวัลอะไรบ้างจากการเอาชนะ

ด็อปเปิลแกงเกอร์?”

บอสมองมาที่ผมอย่างสงสัยและตอบสั้น ๆ

“…ลูกแก้วแห่งความคิด”

“โอ้ จริงเหรอ? มันทำอะไรได้บ้างละ?”

“ฉันบอกไม่ได้”

“ฮะ? ทำไม?”

“เพราะ…..นายจะขอมันไปจากฉันแน่ๆ”

“อืม……..ผมเคยทำแบบนั้น..เมื่อ…อะแฮ่ม”

ผมได้รับรางวัลทั้งหมดที่เธอได้รับจากทัวร์นาเมนท์แห่งการต่อสู้ทำให้ผมได้รับ ‘ยาพิษแห่งอารมณ์’ ซึ่งเป็นไอเท็มที่บอสไม่ต้องการจะมอบให้ผม ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง…อย่างไรก็ตามในอีก 45 นาทีข้างหน้าผมยังคงพูดคุยเรื่องไร้สาระไปเรื่อยและไม่เคยพูดถึง ‘เรื่องนั้น’ พร้อมได้แต่หวังว่าสักวันคงมีโอกาส

ผมมันเป็นคนงี่เง่าแบบนี้ละ

*************************************************************************

[ชั้น 8-3 กำแพงด้านตะวันออกของ Crevon]

หลังจากที่ประตูขึ้นสู่ชั้นที่ 9 เปิดขึ้นฝูงมอนสเตอร์จำนวนมากก็หลั่งไหลเข้าสู่ Crevon ทุกวัน ผู้เล่นสามารถหยุดพวกมันไว้ได้จนถึงขณะนี้

แต่เมื่อสงครามยืดเยื้อผู้คนจำนวนมากก็เริ่มจาก Crevon เพื่อปีนหอคอย

เป็นผลให้ระดับบนของราชวงศ์ Crevon อยู่ในความทุกข์จากสถานะที่อ่อนแอของกองกำลังของพวกเขา แต่ในการต่อสู้ป้องกันของวันนี้

มือใหม่ก็เข้ามามีชื่อเสียง เธอมีทักษะอย่างมากจนถึงจุดที่คำว่า

‘มือใหม่’ ไม่เหมาะกับเธอ

“คุณจะรักษาคำสั่งของคุณได้อีกนานแค่ไหน?”

คำถามนี้มาจากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมของ Crevon เขาชี้ไปที่สิ่งมีชีวิตที่ยืนอย่างมั่นคงเหนือกำแพงปราสาท มอนสเตอร์อัญเชิญซึ่งมีลักษณะคล้ายเต่ายืนเหมือนภูเขาและผิวหนังสีเทาที่แข็งแก่รงของมันนั้นแข็งเหมือนก้อนหิน

ตอนนี้การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ในระหว่างการต่อสู้มันมีความว่องไวกว่าตัวอื่นๆ บางครั้งมันจะจัดการกับศัตรูด้วยร่างกายอันมหึมาของมันและทำลายกลุ่มที่รวมตัวกันอยู่ บางครั้งมันก็อ้าปากกว้างแล้วปล่อย

‘ลมหายใจเยือกแข็ง’ ซึ่งจะทำให้ศัตรูทั้งหมดไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ออกมา

“การอัญเชิญที่ทรงพลังนั้นยากที่จะรักษาสภาพเอาไว้ได้นาน”

“…หากตรงตามเงื่อนไขบางประการ มันสามารถอยู่ได้อย่างถาวร”

อาแฮอิน ตอบเบาๆเพราะความพยายามอย่างต่อเนื่อง

– การฝึกอบรมและการทำสมาธิ – เธอฟื้นฟูความสามารถของเธอได้

ครึ่งหนึ่งแล้วและสามารถอัญเชิญก็กลัยมาสู่ระดับสูงแล้ว

“ถาวร…?”

แต่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมไม่กล้าเชื่อคำพูดของเธออย่างง่ายดาย Crevon มี ‘โรงเรียนจอมเวทย์’ 7 ที่ทำหน้าที่คล้ายกับหอคอยเวทมนต์ของโลก – มีผู้เล่นเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เก่งกว่าพวกเขา

– และเขารู้ว่า ‘การอัญเชิญ’ เป็นสนามแห่งเวทมนตร์ที่ล้าหลังใน

ยุคปัจจุบัน

“สิ่งที่ฉันหมายถึงคือถ้าคุณสามารถวางหินมาน่าใกล้กับเต่าสีดำที่ฉันเรียกออกมา ฉันสามารถเรียกเขาได้ตลอดทั้งวัน”

เต่าคะนอง เช่นเดียวกับ มังกรฟ้า 1/4 ผู้พิทักษ์ Crevon จากเทพนิยายตะวันออกและสิ่งมีชีวิตในตำนานเป็นสัตว์เทพท่ามกลางสัตว์ที่ถูกอัญเชิญระดับสูง แม้ว่ามันเป็นสมาชิกที่อ่อนแอที่สุดของผู้พิทักษ์ทั้ง 4 แต่ก็เป็นเพื่อนสนิทของ อาแฮอิน นับตั้งแต่ที่เธอเรียกเขาออกมาได้เป็นครั้งแรกในช่วงต้นยุค 2000 ของเธอ

“โอ้! นั่นมันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ใช่เลย”

“อืม ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว.”

ยูยอนฮา ถอยกลับโดยไม่ลังเล แต่ อาแฮอิน ยังคงจ้องมองที่ ยูยอนฮา เธอดูค่อนข้างไม่พอใจและ ยูยอนฮา ตระหนักว่าเป็นเพราะเธอไม่ได้ถามว่า ‘ทำไม’

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันจะถามคุณว่าทำไม”

“เฮ้ออออออออออ….”

เธอถอนหายใจด้วยการแกล้งทำและมองดูออกไปไกลๆ

“ฉันเคยมีลูกศิษย์”

ดวงตาของเธอระลึกถึงอดีตเมื่อ 10 ปีที่แล้วเมื่อเธอยังดูอ่อนวัย เมื่อก่อนเธอมีลูกศิษย์

“ศิษย์นั่นเป็นปีศาจในตอนนี้”

“………”

ยูยอนยอนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม มันเกิดขึ้นบ่อยครั้ง จอมเวทย์ที่หมกมุ่นอยู่กับการศึกษาและการวิจัยได้สัมผัสกับการล่อลวงของปีศาจได้อย่างง่ายดาย ด้วยเหตุนี้กฎหมายจึงกำหนดให้มี

‘อุปกรณ์ตรวจจับพลังงานปีศาจ’ ในหอคอยเวทมนต์ทุกแห่งและในบ้านของจอมเวทย์ระดับ 5 ดาวขึ้นไป

“ฉันขอโทษ. ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น”

“…ไม่มีปัญหา. แต่จอมเวทย์คนนี้มีความสามารถขนาดไหนกันถึงทำให้เธอขอให้ฉันสอนเขา”

“ก็ดี จากที่ฉันรู้…จอมเวทย์คนนี้จะขึ้นไปแข่งขันกับคุณได้ภายใน 5 ปี”

แน่นอนว่าคิมฮาจินไม่ได้พูดอะไรแบบนั้น ยูยอนฮา แค่คิดว่าถึงเวลาที่สมควรแล้วอยากยั่วยุเธอซะหน่อย

“ช่างชั่วร้ายเหลือเกินนะเธอ”

แต่ อาแฮอิน ทำรอยยิ้มเหมือนผู้ใหญ่

“ใช่แล้วมันฟังดูค่อนข้างไร้สาระ”

‘ตอนแรกก็คิดว่ามันไม่ได้ผลกับ อาแฮอิน จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่เหนือระดับ 7 ดาว แต่เหยื่อก็ติดกับแล้วสิ…’ …รถม้ายังคงนิ่งสงบต่ออีก 5 นาที

“เพื่อนของเธอชื่ออะไร”

ทันใดนั้น อาแฮอิน ก็พูดขึ้นมาเหมือนแกล้งถาม ยูยอนฮา ระงับรอยยิ้มเอาไว้และตอบเธอ

“โอ้ ขออภัย? นั่นเป็นความลับ เขามีสิทธิ์ที่จะได้รับความเป็นส่วนตัวของตัวเอง”

“…………”

อาแฮอิน พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร จอมเวทย์ระดับ 8 ดาวผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นจอมเวทย์ 9 ดาว พักคางของเธอไว้บนมือราวกับคิดคำพูดของ ยูยอนฮา

“อืมมมมม 5 ปี งั้นเหรอ?”

จากนั้นเธอก็เยาะเย้ยและบ่น

“5 ปี….ที่น่าสนใจ”

“…เฮ้ออออออออออออออออ”

ถัดจากเธอ ยูยอนฮา ยิ้มอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าเธอจะประสบความสำเร็จในการอนุญาตคำขอของเขาอีกครั้ง

***********************************2*************************************