The Novel’s Extra นิยาย บท 374

บทที่ 374 ระยะเวลาการเตรียมการ (4)

…หลังจากความพ่ายแพ้ของวันนั้น ฉันก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความมืดมิดและความเงียบงัน ความเชื่อมั่นของฉันก็พังทลายลงและความอัปยศอดสูฝังอยู่ในร่างกายทุกนิ้ว

ความเจ็บปวดในวันนั้นยังคงตามหลอกหลอนฉันทุกคืน ฉันขอร้องเขาให้ไว้ชีวิตของฉัน มันไม่สามารถลบออกไปได้

ทุกวันเขาปรากฏตัวในฝันร้ายของฉัน ต่อหน้าดวงตาที่เยือกเย็นของเขาสิ่งที่ฉันทำได้คือสั่นด้วยความกลัวเหมือนกระต่าย

ฉันรู้สึกว่าพื้นฐานของตัวเองพังทลายลงจากการบาดเจ็บครั้งนี้ ความรู้สึกที่ไร้พลัง ไร้อำนาจปกคลุมทั่วร่างกายของฉัน ตอนนี้ชีวิตของฉันถูกความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ 2-3 วันหลังจากเหตุการณ์นั้นฉันใช้เวลาส่วนใหญ่นอนอยู่บนเตียง

มันสายเกินไปกว่าที่จะรู้ความจริงเรื่องนี้ ฉันไม่เคยพ่ายแพ้อย่างน่าอัปยศขนาดนี้ ปกติฉันมีข้อแก้ตัวสำหรับความพ่ายแพ้และพยายามหาเหตุผลที่ทำให้ฉันรู้สึกว่ายังมีความหวัง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ฉันจึงกลายเป็นผู้แพ้ที่ทนไม่ใช่

ฉันเริ่มทำสิ่งที่ตัวฉันต้องทำทีละน้อย ฉันเริ่มใช้ความพยายาม

ฉันใช้ความพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจเพื่อเรียนรู้ความหมายของ ‘ความพยายาม’ เป็นครั้งแรก มันอาจเป็นเพราะความพยายามที่ฉันใส่ลงไปนับตั้งแต่วันที่พ่ายแพ้

วันที่ฉันรู้สึกว่าประสบความสำเร็จมากขึ้น แม้ว่าร่างกายของฉันจะ

สั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงวันที่แสนเจ็บปวด …ในที่สุดฉันก็ได้รับโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่หลังจากล้มลงไปที่ขอบหน้าผา

[2 สัปดาห์ต่อมา ชั้น 15 – เรือของ Genkelope]

บนดาดฟ้าของยานอวกาศที่เต็มไปด้วยผู้เล่นหลายคน เบลล์

จินซาฮยอค และรุมิกำลังรอที่จะได้รับการอนุมัติให้เข้าไป

“ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง” เบลล์ถาม

จินซาฮยอค ได้แต่พยัคหน้าเบลล์ชอบการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางนี้ จินซาฮยอค เป็นคนประเภทที่มักจะพูดคุยด้วยการกระทำมากกว่า

คำพูด แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นคนเงียบๆและรอบคอบมากขึ้น เท่าที่เขาคิดมาตลอดเรื่องนี้เหมาะกับอนาคตที่เธอจะ ‘แข็งแกร่งที่สุดในโลก’

– แขกใหม่

สุดท้าย…ใครจะคิดว่า จินซายอคจะมีความอดทนรอเข้าแถว นี่คือการเปลี่ยนแปลงที่เรียบง่าย แต่สำคัญมาก

“ถึงตาพวกเราแล้ว ไปกันเถอะ.”

“ฉันจะไปก่อน”

‘รูมิ’ เป็นคนแรกที่เข้าไป ภายในเวลาไม่ถึง 10 วินาทีเธอก็ลงเรือ

ถัดไปคือ จินซาฮยอค เธอเดินไปที่การรักษาความปลอดภัยอย่าง

ไร้อารมณ์ แต่มีบางอย่างผิดปกติ พนักงานที่เห็นใบหน้าของ

จินซาฮยอค สั่นไหวจากนั้นรีบเอามือไปวางไว้ใต้โต๊ะ

“มีอะไรผิดปกติ”

– โปรดรอสักครู่.

“เพื่ออะไร?”

– โปรดรอสักครู่…

“อะไรกัน?”

จินซาฮยอค ขมวดคิ้วเพราะการเลือกปฏิบัติที่แตกต่างขนาดนี้และแล้ว

วิ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!

ทันใดนั้นก็มีทหารติดอาวุธ 8 นายปรากฏตัวและล้อมเธอเอาไว้

“นี่มันอะไรน่ะ?”

ระบบแจ้งเตือนก็โผล่ขึ้นมา

[คุณถูกทำเครื่องหมายว่าเป็นอาชญากรชั้นของ 15 ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 70%]

“…อะไรนะ? อาชญากร? ฉัน….ฉันเพิ่งมาถึงที่นี่! ฉันไม่…”

– จับเธอเอาไว้!

ก่อนที่เธอจะส่งเสียงร้องเรียนทหารก็พุ่งเข้าหาเธอ เมื่อค่าสถานะของเธอลดลงจินซาฮยอค ก็ต่อต้านพวกเขาไม่ได้ เธอทำได้เพียงแค่จ้องมองอย่างไม่เต็มใจในขณะที่ร่างของเธอถูกจับเอาไว้

“ทำไมต้องเป็นฉัน!? ทำไมต้องเป็นฉัน!? ทำไมต้องเป็นฉัน!?”

– คุณถูกจับกุม

“อะไร? ทำไมฉันถึงถูกจับ? เฮ้! ปล่อยฉันไป!”

– คุณถูกจับกุม

“แล้วมันเพราะอะไรละ! ฉันไม่เคยมาที่นี่มาก่อนเลย! ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกนายจับผิดคน!”

– คุณถูกจับกุม

“แก-แกก ไอ้พวกบ้า…! เฮ้ เบลล์! ทำอะไรกับพวกเขาบ้างสิ…?”

อย่างไรก็ตาม จินซาฮยอค เห็นเบลล์พูดกับคนที่อยู่ข้างหลังเขาเหมือนว่าพยายามที่จะไม่เกี่ยวข้องด้วยมันเป็นภาพที่คุ้นเคยของจินซาฮยอคและแล้วเธอก็เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร

“เบลล์อย่าบอกนะ… นี่นายจะทำอะไรน่ะ!?”

– พวกเราจะให้คุณหมดสติลงถ้าคุณไม่เงียบ

“พวกแก ควรจะปล่อยฉัน!”

จินซาฮยอค พยายามที่จะได้รับฟรี แต่ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้กับค่าสถานะของเธอที่ถูกจำกัดเธอ ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องใส่กุญแจมือเธอด้วยไอเท็มจำกัดเวทย์มนตร์ด้วยซ้ำ

“เบลล์ แกไอ้ลูกหมา!”

เมื่อได้เห็นการกรี้ดร้องของจินซาฮยอค เบลล์ก็คิดว่า

‘เธอเหมือนสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ’

“เบลล์! เบลล์-! เบลล์l-!”

จินซาฮยอค ถูกลากออกไปขณะที่เธอยังคงตะโกนอยู่ เบลล์มองหน้าเธอและพูดออกมา

[ไม่ใช่ฉัน.]

“แกหมายความว่ายังไงถ้าไม่ใช่แก! ถ้านั่นเป็นเรื่องจริงก็มาช่วยฉันเร็ว!”

เบลล์ไม่สนใจ จินซาฮยอค และกลับไปคุยกับคนที่อยู่ข้างหลังเขา

มันจะเป็นอันตรายหากเกิดสิ่งเดียวกันขึ้นกับเขา

“กรี้ดดดดดดดดดดดด-! ทำไมแกถึงทำกับฉันแบบนี้!?”

จินซาฮยอค ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ความโกรธและความรู้สึกของการถูกทอดทิ้งเพิ่มขึ้นภายในจิตใจของเธอจนถึงจุดน้ำตาแตก