The Novel’s Extra นิยาย บท 397

เธอเช็ดน้ำตาของเธอและความเย็นยะเยือกก็แพร่กระจายผ่านปลายนิ้วของเธอ น้ำตาทพให้เธอสับสน เธอเห็นคิมฮาจินขยับมือ เขาตายไปแล้ว เพราะมันเกิดขึ้นอย่างฉับพลันเธอเลยไม่ได้คิดว่าเป็นความจริง

ความจริงในตอนนี้ไม่ได้ดูเหมือนความเป็นจริง เธอรู้สึกเหมือนจิตใจของเธอลอยอยู่ในหมู่เมฆ อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่านี่คือความจริง เพราะเธอเคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อนเมื่อหัวหน้าของ Chameleon Troupe เสียชีวิต

“… .”

ทันใดนั้นเธอก็ร้องไห้อย่างหนัก

มันไม่จำเป็นต้องเป็นวันนี้ จริงๆพวกเรามาวันพรุ่งนี้หรือวันอื่นก็ได้

แต่ฉันยืนยันว่ามันต้องเป็นวันนี้ ฉันเป็นคนที่ดึงดันพาคิมฮาจินเข้าสู่ Chameleon Troupe ตั้งแต่แรก ฉันคิดว่าคิมฮาจินเป็นเพียงเครื่องมือ เพื่อล้างแค้นให้กับ บอสคนก่อน และนี่คือบทลงโทษของฉันงั้นเหรอ

เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างในตัวเธอพังทลาย ในที่สุดอารมณ์ของเธอก็กลับมาเหมือนเดิม เธอไม่สามารถหยุดกระแสที่รุนแรงนี้ได้อีกต่อไป

เธอฝังใบหน้าของเธอลงในหน้าอกอันเย็นเฉียบของเขา เลือดแห้งๆแตะหน้าผากของเธอ ฉากที่ไม่สามารถย้อนกลับมาได้ปรากฏต่อหน้าต่อตาของเธอ

เวลาที่คิมฮาจินพูดตลกๆกับฉัน คำพูดน่ารักๆและคำพูดตอนที่เขาให้แหวนกับฉัน แหวนที่ช่วยให้สติปัญญาของฉันสูงขึ้น…เขาปกป้องฉัน แต่ฉันไม่สามารถปกป้องเขาได้ ฉัน บอสของเขาทำอะไรไม่ได้เลยเพื่อช่วยเขา

เธอหลับตาลงและร้องไห้ในโลกอันมืดดำแห่งนี้

“…อืมมม.”

ในขณะที่เธอกำลังโศกเศร้าเสียใจและจากการสูญเสียคนที่เธอรักเสียงแปลกๆก็ดังขึ้น

“…บอส?”

มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย แต่เธอไม่มีอะไรอีกต่อไป เสียงของคิมฮาจินเหมือนอาการหลอนประสาท

“ถอยออกไปหน่อยบอส”

ภาพหลอนเริ่มมีความชัดเจนและสมจริงเกินกว่าที่จะเป็นภาพหลอน

“ถอยหน่อยให้ผมได้พูดก่อน”

เมื่อได้ยินเสียงอีกครั้งฉันก็เงยหน้าขึ้น คิมฮาจินอยู่ตรงนั้นพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“อะไรกัน….”

ฉันฝันหรือเปล่า ทั้งหมดนี้เป็นความฝันใช่ไหม ถ้าไม่จริงแล้วทำไม?

ฉันฝันว่าคิมฮาจินตายงั้นเหรอ?

ภายในความสับสนที่เข้าใจยากมีบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น แสงสีทองเริ่มเปล่งประกายออกมาจากร่างของคิมฮาจิน แหล่งกำเนิดแสงที่เธอไม่รู้จักกลืนร่างกายของเขา ฉันถอยหลังไป 1 ก้าวแล้วดูอย่างตั้งใจ

สิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ก็เกิดขึ้น

2 ส่วนที่ขาดออกจากร่างกายของเขากลับมารวมกันกระดูกที่หักของเขาและเนื้อที่ถูกฉีกขาดได้รับการฟื้นฟูและเลือดก็ไหลกลับเข้ามาในเส้นเลือดของเขาอีกครั้ง แม้ฉันจะได้เห็นมันแบบนี้แต่ฉันก็ยังสงสัย

“เอ๊ะ…รู้สึกแปลกแฮะ ที่ต้องใช้ชีวิตที่นี่ คุณโอเคมั้ยบอส?”

คิมฮาจินผู้ฟื้นคืนชีพจ้องมองที่บอสและยิ้ม บอสยืนนิ่งอยู่ในความงุนงง เคียวแมลงในมือขวาของเธอห้อยต่องแต่งจากด้านหนึ่งไปอีกด้าน

“… !”

ไม่ช้าเธอก็โยนเคียวออกไปและกระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของเขา เธอไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้แต่ร่างกายของเธอมันเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง เธอโอบกอดร่างกายของ คิมฮาจิน อย่างแน่นในอ้อมแขนของเธอ เธอรู้สึกถึงการดำรงอยู่ของเขาอย่างชัดเจน หัวใจที่เต้นของเขาบอกเธอว่าเขายังมีชีวิตอยู่

*************************************************************************

[แอฟริกากลางใต้ดิน]

มนุษยชาติสูญเสียดินแดนแอฟริกากลางอันกว้างใหญ่ให้กับสัตว์ประหลาดเมื่อนานมาแล้ว มนุษย์ไม่สามารถอยู่รอดได้ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย มนุษย์ทิ้งดินแดนแอฟริกาส่วนใหญ่และ

สัตว์ประหลาดเข้ามาแทนที่ กฎแห่งป่าซึ่งผู้แข็งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอตามธรรมชาติเป็นนิยามของสถานที่แห่งนี้

ทวีปที่ครั้งหนึ่งเคยมีหลาย 10 ประเทศดูเหมือนจะกลับไปสู่การกำเนิดแบบอนาธิปไตย

“ดังนั้นเจ้าเลยพ่ายแพ้”

อย่างไรก็ตามภาษาของมนุษย์กำลังพูดอยู่ในดินแดนนี้ซึ่งมนุษย์ไม่สามารถอยู่รอดได้ คนที่พูดไม่ใช่มนุษย์ เขาไม่ใช่มนุษย์ แต่เขาดูเหมือน

ชื่อของเขาคือ ออร์เดน

เขาเรียกตัวเองว่า ‘ราชาแห่งสัตว์ประหลาด’ และก่อตั้งประเทศของ

สัตว์ประหลาดในแอฟริกาใต้ดิน เมืองใต้ดินอันกว้างใหญ่แผ่กว้างไกลเหมือนอุโมงค์มดและทำหน้าที่เป็นอาณานิคมยักษ์ ออร์เดนเป็นราชาที่ปกครองที่นี่มายาวนาน ภายใต้การปกครองของเขานั้นสัตว์ประหลาดได้ก่อตัวเป็นลำดับชั้นและจากการวิจัยและการทดลองมากมาย

สัตว์ประหลาดตัวใหม่ก็เกิดขึ้นมา

มนุษย์เรียกพวกเขาว่า ‘สัตว์ประหลาดร่างมนุษย์’ แต่ ออร์เดน เรียกพวกเขาว่า ‘มนุษย์ยุคใหม่’

– คุรุรู, คุรุ….

ด้านหน้าของจักรพรรดิที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ของเขา แมลงที่ดูแปลกๆ พึมพำอย่างอึกทึก แมลงคล้ายกับมนุษย์คุกเข่าลงราวกับว่าเป็นอัศวินที่รับใช้เจ้านายของเขา

“เจ้าเสียแขนขวาไปงั้นเหรอ”

สายตาของกษัตริย์มองไปที่แขนขวาของแมลง แมลงสั่นไหวด้วยความละอาย เนื่องจากเคียวไม่สามารถสร้างได้ง่ายๆแขนของมันจึงไม่สามารถกู้คืนได้