The Novel’s Extra นิยาย บท 399

[ชั้น 27 – หอคอยราชาปีศาจชั้น 1]

อากาศโดยรอบกำลังแปรปวน ผมถูกส่งไปยังโลกที่แตกต่างกันโดย

สิ้นเชิง การส่งผ่านนั้นกระทันหันและรุนแรง ร่างกายของผมพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและตกลงไปที่พื้น ผมคลื่นไส้แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดมาก

ผมคืนความสงบของไม่ช้าผมก็เปิดตาของผม

“…เราอยู่ข้างในหอคอย”

ผมสามารถบอกได้เลยจากเสื้อผ้าของผมตอนนี้เป็นเสื้อคลุมที่ผมใส่ก่อนที่ผมจะออกไปนอกหอคอย เพราะเมื่อกี้ผมใส่ชุดนอนบนโลก

โอ้ยยยยยยยยยยยยยย…

ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญจากด้านหลัง ผมเหลือบกลับไปหาจินซาฮยอค มันไม่ยากเกินไปที่จะเข้าใจสถานการณ์ จินซาฮยอค อาจถูกลากเข้าสู่การอัญเชิญที่ไม่แน่นอนของสปาร์ตันและทำหน้าที่เป็นเบาะรองนั่งให้ผมนั้นเอง

“…..อะแฮ่ม”

ผมปล่อยให้เธอนอนอยู่แบบนี้ไม่ได้เลยลุกขึ้นมา

มันมืดไปหมดแต่ผมบอกได้เลยว่าฉันอยู่ในถ้ำมืดบางแห่ง

‘เราอยู่ที่ไหน?’ ผมคิดและได้ยินเสียงร้องของสปาร์ตัน

– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ

สปาร์ตันบินไปบนไหล่ของผม

“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับแกถึงได้เรียกฉันมาแบบนี้”

– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ

ไม่ต้องตอบคำถามของผม สปาร์ตันถูหัวของมันกับตัวผม ผมคิดอย่างจริงจังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ปกติมันมักจะเย็นชา

“อะไร เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ

“โอเค โอเค อธิบายมา แกต้องอธิบายก่อน “

สปาร์ตันถูฉันอีกสองครั้งก่อนที่เขาจะตัดสินใจแบ่งปันวิสัยทัศน์ของเขา เกิดอะไรขึ้นกับปาร์ตี้ของไอลีนคลี่ต่อหน้าต่อตาฉัน

ด้วยคิ้วที่ขมวดคิ้วฉันดูทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบจากนั้นก็ถาม

“…พวกเขาถูกขังอยู่ในคุกเหรอ?”

– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ

สปาร์ตันพยักหน้านี่คือสิ่งที่มันคิด

พรรคพวกของไอลีนแพ้ปีศาจและถูกคุมขังเอาไว้ มันเป็นส่วนหนึ่งของแผนการอันยิ่งใหญ่ที่คิดค้นโดย ‘แม่มด’ ซึ่งทำหน้าที่เป็นหนึ่งในที่ปรึกษาที่ใกล้ชิดที่สุดกับราชาปีศาจ สปาร์ตันพยายามติดต่อผมก่อนที่พวกเขาจะถูกจับตัวไปแต่การเชื่อมต่อของพวกเราถูกตัดขาดจากกัน

สปาร์ตันสามารถนึกได้เพียงเหตุผลเดียวว่าเกิดอะไรขึ้นนั้นคือ

เจ้านายของมันเสียชีวิตลงแล้วนั้นเอง

มันพยายามปฏิเสธแต่ก็ก็ไม่มีคำอธิบายอย่างอื่น สปาร์ตันร้องไห้ด้วยความเศร้าจนน้ำตาของมันแห้ง อย่างไรก็ตามหลังจากที่ร้องไห้ออกมาสปาร์ตันก็ตระหนักว่าการเชื่อมต่อกลับมาแล้ว มันจึงพาผมมาที่นี่ทันทีที่เขามันรู้สึกตัว

“…แกเสียใจจริงๆเหรอ?”

เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…

หลังจากที่เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดดวงตาของพวกเราก็สบกัน ผมรู้สึกได้ถึงสิ่งที่สปาร์ตันรู้สึกตอนนี้ ดวงตาที่เปล่งประกายของมันดูน่ารักเป็นพิเศษในวันนี้ เป็นครั้งแรกที่ผมกอดสปาร์ตัน มันกอดผมด้วยปีกของมัน

การเจอกันที่น่าประทับใจของพวกเราจะคงอยู่ไปอีกนานหากไม่ใช่เพราะมีคนขัดขึ้นมา

“….นาย”

ผู้หญิงที่มีทำท่าทางหงุดหงิดลุกขึ้นยืน แน่นอนว่าเป็น จินซาฮยอค

“อ๊ะ แต่ทำไมพาเธอมาที่นี่ด้วยละ”

– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…

‘มันเป็นความผิดพลาด ผมดึงเธอเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจและลงเอยด้วยการใช้พลังเวทมนต์มากเกินไป’ สปาร์ตันตอบ

“ชื่อราชวงศ์…นายรู้ได้ยังไง…”

จินซาฮยอคยังคงครอบงำ พัลซาร์

“อ๊ะ ไอ้เจ้านั่น คิม คิมซูโฮ คงบอกนายสินะเจ้าคนชั้นต่ำนั้น….”

ผมมองดู จินซาฮยอค พึมพำกับตัวเองจู่ๆ วิงค์—Smart Watch ของผมก็สั่น ผมจ้องมองที่หน้าจอ

[พบปัญหา – จินซาฮยอคมีทั้งความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีในฐานะสมาชิกของราชวงศ์ อย่างไรก็ตามการกระทำและความคิดของเธอตามที่อธิบายไว้ในเนื้อเรื่องต้นฉบับนั้นไร้ความคิดและไร้วุฒิภาวะ]

[การเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่อง – เป็นกลไกการป้องกัน จินซาฮยอค เลือกที่จะปิดผนึกความภาคภูมิใจของเธอในฐานะราชวงศ์ อาจบอกได้ว่าเธอมี ‘บุคลิกภาพที่แยกออกจากัน’]

เพราะ…ผมพูดถึง พัลซาร์ ด้วยหรือเปล่า? อย่างไรก็ตามเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย ผมถอนหายใจแล้วมองจินซาฮยอค

“ฉันไม่ได้รู้จากคิมซูโฮ”

“…อะไรนะ? แล้วนายรู้จักชื่อนี้ได้ยังไง”

ตอนนี้เธอเริ่มพูดเหมือนบอส ผมยักไหล่แล้วตอบ

“ฉันบอกเธอเอง แต่หลังจากที่เจอกับทีหลัง”

โศกนาฏกรรมของพระราชวงศ์ พัลซาร์ ที่ครั้งหนึ่งเคยปกครองทวีปพร้อมความยากลำบากของเจ้าชายอายุ 9 ขวบ

– ไม่สิผมหมายถึงเจ้าหญิง –

เธอต้องเผชิญหน้ากับอาณาจักรของเธอที่ถูกรุกรานโดยปีศาจ และนั้นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปหาที่หลบภัยใน

ต่างโลก

เนื้อเรื่องเบื้องหลัง ของ ‘เจ้าหญิงคนสุดท้ายที่กำลังเติบโต’ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จริงๆแล้วผมใช้ความพยายามอย่างมากในการสร้างเธอมากกว่าที่ผมสร้าง คิมซูโฮ ซะอีกแม้ว่าผลลัพธ์ที่ได้จะไม่ได้ขึ้นอยู่กับความพยายามของผมก็ตาม

“ดังนั้นรอหน่อยเถอะ อย่าลืมสิฉันรู้ว่าเธอไม่รู้อะไร”

ไม่ว่ายังไงผมเก็บเรื่องทั้งหมดนี้ไว้เป็นความลับจากเธอจนถึงตอนนี้ก็เพราะฉันคิดว่าเวลาแบบนี้อาจมาถึง ผมต้องโจมตีทางจิตวิทยา สุดท้ายแล้วการใช้คำพูดเพื่อลดความอ่อนแอของจอมวายร้ายนั้นได้ผลดีที่สุด

“นาย…-“

‘Impudent-! อาจเป็นคำต่อไปของเธอ

ฉันเข้าหา จินซาฮยอค ทันที ระยะทางระหว่างเราสั้นลงในทันที

ผมจ้องตาของเธอจนจมูกของพวกเราเกือบจะสัมผัสกัน จินซาฮยอค

นอกจากนี้ผมยังใส่ชุดของดอกบัวดำ เสื้อคลุมสีดำเหมือนนักฆ่าหน้ากากและคอนแทคเลนส์สีแดง

“อะ….อา…..อืมม…โอเค…แจ่มไปเลยแฮะ”

คุณสมบัติการปรับแต่งเสียงของหน้ากากนั้นไร้ที่ติ หลังจากนั้นผมก็ได้รวบรวมพลังเวทมนต์ไว้รอบดวงตาของผม วิสัยทัศน์ของผมยืดออกไปไกลและผมสามารถมองเห็นทั้งชั้น 27 ได้อย่างง่ายดาย

– แม่งเอ้ย น่ารำคาญจริงๆ

คนแรกที่ผมเจอคือไอลีน เธออยู่ในห้องที่ดูครึ่งหนึ่งเป็นคุกและอีกครึ่งไม่ใช่ครึ่งคุก – ห้องพักถูกล้อมรอบไปด้วยบาร์เหล็กทั้ง 4 ทิศมีเตียงและอ่างล้างจาน มีแม้แต่ฝักบัว

“เฮ้อออออออออออ”

พวกเขาถูกขังอยู่ในโคลีเซียม สังคมของปีศาจที่อยู่ในหอคอย

โคลอสเซียมเป็นกีฬาที่ราชาปีศาจคิดค้นเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับ

ผู้อยู่อาศัยในหอคอย

– เราไม่สามารถวิ่งหนีไปได้เพราะคนอื่นๆ

ไอลีน เดินอย่างไร้จุดหมายใน ‘ห้องนักรบ’ พร้อมพึมพำกับตัวเอง ผมเองก็มองหาคนอื่นไปด้วย

– เราจะทำให้สมาชิกคนอื่นๆตกอยู่ในอันตรายหากเราหนีไป…ก่อนอื่นเราต้องหาวิธีการติดต่อกับพวกเขาก่อน

นี่คือความคิดของ จินเซยอน

– เราต้องการวิธี, วิธีที่จะหลบหนีไปด้วยกันกับทุกคน….

และนี่คือ คิมซูโฮ

– เฮ้ออออ~ ฉันคิดถึงภรรยาสุดที่รักจังเลยยย

…นี่คือความเศร้าโศกของอียองอา

พวกเขาต่างก็คิดในสิ่งเดียวกัน เนื่องจากพวกเขากังวลเกี่ยวกับอีกฝ่ายพวกเขาจึงตัดสินใจชะลอการหลบหนีออกจากคุก

– แม้พวกเขาจะคิดผิดเพราะว่าพวกเขาสามารถแยกกันหนีออกมาได้อย่างง่ายดาย

“สิ่งต่างๆอาจจะแย่กว่านี้อีก”

โชคดีที่ผมค่อนข้างคุ้นเคยกับโคลีเซียม ผมรู้วิธีกวาดล้างมันด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นผมก็นึกถึงบอส

เธออาจจะไม่สบายได้เลยถ้าผมหายตัวไป….แต่สปาร์ตันเหนื่อยเกินกว่าที่จะเดินทางกลับสู่โลกได้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขที่จะใช้ เทเลพอร์ต ได้อีกครั้ง แต่ถ้าผมใช้ตั๋วเพื่อออกไปนั้นผมจะต้องหาทางกลับไปที่ หอคอยปีศาจ นี้ตั้งแต่เริ่มต้น

“สปาร์ตัน?”

สำหรับสปาร์ตันที่เหนื่อยล้า ผมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาและเขียนข้อความสั้น ๆ

[บอสผมจะอยู่ใน Tower of Wish สักพักไม่ต้องเป็นห่วง.]

“ส่งจดหมายนี้ไปยังที่ที่ฉันมา นายสามารถทำได้ใช่ไหม?”

– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…

สปาร์ตัน พยักหน้าอย่างขะมักเขม้น

*************************************************************************