The Novel’s Extra นิยาย บท 427
บทที่ 427 การเริ่มต้นใหม่ (5)
ยูยอนฮา หมดสติเมื่อเธอเห็นคิมฮาจิน แน่นอนว่าคิมฮาจินไม่รู้ว่าทำไมและเขารวบรวมพลังเวทมนต์ของรอยสักใส่ในตัว ยูยอนฮา อีกครั้ง
ยูยอนฮาตื่นขึ้นมาเห็นคิมฮาจินจากนั้นก็หมดสติอีกครั้ง คิมฮาจินก็เติมพลังเวทมนต์ของรอยสักทำให้ตื่นขึ้นมาเธออีกครั้ง….
หลังจากทำซ้ำไปซ้ำมาประมาณ 5 ครั้ง
“… .”
ในที่สุด ยูยอนฮา ก็ตื่นขึ้นมา เธอยังคงงงงวย แต่เธอก็ไม่หมดสติลงเมื่อเธอเห็นคิมฮาจิน ‘ฉันน่าจะคุยกับเธอได้แล้วตอนนี้’ คิมฮาจินคิด
“เกิดอะไรขึ้นกันเธอ?”
“… .”
อย่างไรก็ตาม ยูยอนฮา ไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงนิ่งเงียบและมองที่เขาด้วยสายตาที่เปียกคราบน้ำตา
“…ว่าไง?”
หลังจากนิ่งอยู่นาน ยูยอนฮา ก็เธอพุ่งเข้าใส่อ้อมกอดของคิมฮาจิน
“เฮ้ เฮ้ เธอเป็นอะไรไปน่ะ”
แขนของเธอบีบ คิมฮาจินและใบหน้าของเธอฝังอยู่ในหน้าอกของเขา เธอช่างดูน่าสงสารพลังทำลายของมันมากพอที่จะทำลายโลกทั้งใบ
“ฉันขอโทษ……ฉันขอโทษ….”
ในขณะที่คิมฮาจินยืนเฉยๆ ยูยอนฮา เอาแต่ขอโทษเขาเธอยังคงคิดว่าเธอกำลังฝัน คิมฮาจินเป็นเพียงภาพหลอนและเธอถูกหลอกหลอนด้วยความรู้สึกผิด
“ใจเย็นๆ เธอจะขอโทษอะไรเหรอ?”
“ฉัน…ฉัน….”
ยูยอนฮา อยากสารภาพทุกอย่างแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ในฝันของเธอ แม้ว่ามันจะสายเกินไป แม้ว่าเขาจะไม่สามารถให้อภัยเธอได้อีกต่อไป แต่เธอก็อยากจะบอกทุกอย่างกับคิมฮาจิน นั่นคือสิ่งที่เธอต้องทำ
สิ่งที่เธอซ่อนไว้จากเขา มันเจ็บปวดกับเธอมากแค่ไหนและเธอเสียใจมากแค่ไหน ทุกอย่างมันน่าเจ็บปวดเกินไป
“ขอโทษนะ มันเป็นความผิดของฉันเอง….”
ยูยอนฮา พูดขณะที่เธอสะอื้น
“ดังนั้นคุณสามารถออกจากตอนนี้ ฉันจะจำคุณได้ตลอดชีวิตของฉัน”
“….”
คิมฮาจินจ้องมองที่เธออย่างว่างเปล่า เขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ที่ตลกขบขันนี้ ดังนั้นเขาจึงมอง ยูยอนฮา ทำแปลกๆเป็นเวลา 2~3 นาทีจากนั้น …
– เพี๊ยบ
เขาตบแก้มเธอเบาๆ
“โอ้ย อะไรน่ะ”
ยูยอนฮา พูดออกมา 2-3 คำหลังจากถูกตบ เมื่อพิจารณาว่าเธอกำลังถามว่าทำไมเธอก็ถูกตบอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เป็นบ้าไปอย่างสมบูรณ์สินะ
“นายทำอะไร?”
“…ไม่เป็นไรแล้วหรอ?”
“ฉันพูดแล้วนายน่ะกำลังทำอะไรอยู่”
“… .”
ตอนนั้นเองในที่สุด ยูยอนฮา ก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอยังคงนิ่งเฉยและพยายามคำนวณวิธีแก้ปัญหาที่เป็นไปได้ทั้งหมดแล้ว…ก็
เพี๊ยบ เธอตบหน้าเธอเองอย่างรุนแรง
เธอมีความแข็งแรงพอที่จะเขย่าทั้งห้องคิ้วเธอกระตุกด้วยความเจ็บปวด
“อาาาาาาา มันเจ็บ….”
เมื่อเห็นอย่างนี้คิมฮาจินก็พูดออกมาอย่างชัดเจน
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันยังไม่ตาย”
“… .”
“แต่ขอบคุณที่บอกให้ฉันรู้”
นั่นคือการระเบิดครั้งสุดท้าย
ใบหน้าของ ยูยอนฮา เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม
*************************************************************************
2 ชั่วโมงต่อมา
ผมนั่งคุยกับยูยอนฮา ใบหน้าของเธอยังแดงช่าด้วยความอับอาย
ผมน่าจะทอดไข่บนใบหน้าของเธอได้เลย…
อึกอึก –
ยูยอนฮา กลืนน้ำลงไปถึง 1 แก้วได้แล้วก็เปิดปากของเธอขึ้นมา
“นะ-นาย นายมีทักษะแบบนั้นด้วยเหรอ….”
“ในทางเทคนิคฉันตายไปแล้ว มันเจ็บมาก”
“…ฮะ, ตะ-แต่…นายยังมีชีวิตอยู่”
หลังจากพูดอย่างนั้น ยูยอนฮา ก็กระแทกหัวเธอลงบนโต๊ะ ไอน้ำสีขาวลอยขึ้นมาจากหัวของเธอ ผมไม่ได้พูดเกินจริง มันเป็นไอน้ำจริงๆพิสูจน์ได้ว่า ยูยอนฮา ใช้ทักษะอยุ่
“แล้วแบบนี้ ฉันจะบอกอะไรกับนายอน….”
“ …โอ้ ใช่เกิดอะไรขึ้นกับแชนายอน”
ก่อนที่ผมจะสังเกต แชนายอนก็ค้นพบความจริง ผมเป็นห่วงจิตใจที่เปราะบางของเธอ
ยูยอนฮา ลุกขึ้นมาและส่งสายตาที่แวววาวมาให้ผม
“นายอน…กลับไปที่เทือกเขาหิมาลัย”
“ทำไม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra