The Novel’s Extra นิยาย บท 485
บทที่ 485 เริ่มต้น (7)
ราชวังของ ออร์เดน ดูหรูหรามากด้านนอก ผมไม่รู้ว่า ออร์เดน เรียนรู้ที่จะสร้างอาคารแบบนี้ได้อย่างไร แต่ผมก็รู้สึกประทับใจ
– นายจะทำยังไงต่อ?
เสียงกังวลไหลออกมาจากวิทยุขณะที่ผมตรวจสอบราชวัง
“ของง่ายๆ”
ผมเปิดใช้งาน [การเร่งความเร็วระดับเกิดขีดจำกัด] ที่ติดกับชุดของผม
“… !”
ร่างกายผมเคลื่อนไหวเร็วกว่าที่คาดไว้มากด้วยความเร็วที่เหนือเสียงทำให้ผมรู้ว่าผมไม่สามารถควบคุมความเร็วนี้ได้เหมือนปกติ ดังนั้นผมจึงเปิดใช้งาน [bullet time] ทันใดนั้นโลกรอบตัวผมก็ชะลอตัวลง
ผมเคลื่อนไหวเหมือนสายลมและทำให้ภายในราชวังเล็กลงไปในทันที
– …ยืนยันการแทรกซึมประสบความสำเร็จ
‘ว้าว น่าประหลาดใจมาก เป็นความเร็วที่บ้าคลั่งจริงๆ’
ผมพยายามใจเย็นและมองไปรอบๆกำแพงโปร่งใสผม เห็นราชวังทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว จำนวนมนุษย์ในอาคารนี้คือ…33 ทั้งหมดรวมทั้ง ปาร์คฮันโฮ อดีตสมาชิกของ วิหารแห่งความยุติธรรม และลูกสาวที่ฟื้นขึ้นมา ปาร์คฮันโฮอ่านหนังสือกับลูกสาว มันเป็นฉากที่เงียบสงบและน่าประหลาดใจซึ่งเป็นเรื่องแปลกที่จะพูดว่าว่าทั้ง 2 ยังคงเป็นมนุษย์
‘ที่สำคัญกว่านั้นคือสายลับอยู่ที่ไหน?’
ผมหันหัวของผมช้าๆเพื่อค้นหาสายลับ เมื่อผมตรวจสอบห้องไปเรื่อยๆผมก็พบคนที่น่าจะเป็นสายลับในห้องพักบนชั้น 5
เป็นผู้หญิง ดวงตาของเธอก็ยังคงกระวนกระวาย มีเครื่องจักรที่ใช้ส่งรหัสมอร์สที่ปลายเตียงของเธอ
“ฉันคิดว่าฉันเจอสายลับแล้ว กรุณายืนยัน.”
ผมใช้ [การเร่งความเร็วระดับเกินขีดจำกัด] อีกครั้ง แต่ละชั้นผ่านเหล่า มอนสเตอร์มากมาย แต่ผมมั่นใจก็ว่าพวกเขาจะจำผมไม่ได้แม้ในขณะที่ผมเดินผ่านพวกเขาเช่นเดียวกับที่ผมไม่รู้ว่ามีคุรุคุรุอยู่ในอดีต
– เพี้ยวววววววว
ผมมาถึงห้องพักแขกบนชั้น 5 ด้วยความเร็วแสง ผมดูเหมือนสายลมเลยทีเดียว
“…อา!”
ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นผมที่ทางเข้าผมสีบลอนด์ และแขน ขา ยาวอันโดดเด่น เธอกลืนน้ำลายเมื่อเธอมองมาที่ผม
“… .”
ผมรอรับการยืนยันอย่างเงียบๆ
– ใช่ เธอเป็นหนึ่งในนั้น
“…สวัสดี.”
ในขณะนั้นเองผู้หญิงคนนั้นก็พูดขึ้นมา
“ฉันชื่อรูมิ”
เธอดูเหมือนจะใจเย็นลงแล้ว เธอก็ยื่นมือให้ ผมตรวจสอบผู้หญิงคนนี้
เหมือนไม่รู้ทำไมผมรู้สึกเหมือนผมเห็นเธอมาก่อน….
– คุณสามารถใช้ [ม้วนคัมภีร์ ย้อนกลับ] ให้เธอได้เลย
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่คิดเรื่องนั้น
“คุณมีข้าวของอะไรบ้าง”
รูมิพยักหน้า
“ฉันเตรียมตัวฉันแล้ว ฉันเอา ‘คลังของฉัน’ มาจากหอคอย”
“ถ้าคุณว่างั้น.”
ผมนำ [ม้วนคัมภีร์ ย้อนกลับ] ออกมา
จากนั้นขณะที่ผมกำลังจะฉีกมัน…
“สวัสดี~”
ทันใดนั้นเสียงเยือกเย็นที่ไม่คุ้นเคยก็ลอยมาหาผมเหมือนใบมีด
ผมฉีกม้วนกระดาษโดยไม่ได้มองไปข้างหลัง
แกว้ก!
เสียงแหลมของกระดาษฉีกขาดดังขึ้น
“หุหุ คุณคิดว่าคุณกำลังจะไปที่ไหน”
อย่างไรก็ตามการฉีกคัมภีร์ล้มเหลวเนื่องจากพลังเวทมนต์ขัดขวาง
ผมหันกลับมาพร้อมกับถอนหายใจ มอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนนกยูงยักษ์ยืนอยู่ต่อหน้าต่อตาผม
“จากลางสังหรณ์ของฉัน~♪ ฉันรู้ว่านายเป็นคนทรยศ~♪”
จากรูปลักษณ์ของเธอและน้ำเสียง ผมบอกได้เลยว่ามอนสเตอร์ตัวนี้เป็นผู้หญิง
ผมขมวดคิ้ว
“…เธอคือใคร?”
“อืม….…นั่นไม่ใช่ธุรกิจของนายเลย~”
ทันใดนั้นมอนสเตอร์ร่างมนุษย์ก็เริ่มร้องเพลง
“นี่คือความลึกลับที่หลบหนีไม่พ้น….”
เสียงของเธอชวนให้หลงใหลและจังหวะของเธอสมบูรณ์แบบ เพลงของเธอกระจายพลังเวทมนต์ที่ผิดปกติไปรอบๆ พลังเวทมนต์ละลายห้องและเปลี่ยนสภาพแวดล้อมของพวกเราเป็นสิ่งที่ดูเหมือนคอนเสิร์ต
ทุกอย่างมืดมนและเงียบสงบ เวทีและที่นั่งแยกออกจากกันและลำแสงสปอตไลท์สีส้มส่องไปที่กลางเวที ผมรู้สึกราวกับว่าดนตรีคลาสสิกจะเริ่มเล่น ผมมองไปรอบๆ พื้นที่แปลกๆไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra