The Novel’s Extra นิยาย บท 536
บทที่ 536 พื้นที่ไร้กฎหมาย (6)
– มนุษย์ไม่มีทางรู้จักฉัน ที่นี่ไม่ใช่อาณาจักรอสูร
ต๊อกๆๆ เลราจ พิมพ์บนแป้นพิมพ์โฮโลแกรมขณะที่เธอมองไปรอบๆ
– เขารู้จักชื่อจริงของฉันด้วย
“…มันเป็นไปได้ยังไง?”
– แน่นอนฉันไม่ได้โกหก
เลราจ หาวออกมาเพราะการสืบเชื้อสายของเธอยังไม่สมบูรณ์ เลราจ มีผลข้างเคียงคือต้องนอนหลับบ่อยๆ
– ฉันง่วงแล้ว
– ก่อนฉันตื่นขึ้นก่อน จัดการเรื่องปีศาจเหล่านั้นที่มาติดต่อพวกเราด้วย
– ไปสืบเรื่องมนุษย์ที่จำฉันได้ด้วยละ
– เขาน่าสนใจจริงๆ
เป็น 4 ข้อความสุดท้ายก่อน เลราจ จะหลับไป คอร์เต้ จ้องที่ร่างของ
เลราจ แล้วเผชิญหน้ากับ เดสทรอย ถัดจากเขา
“เดสทรอย.”
“ครับ ท่านเทพ”
“…ทำตามที่ท่านลอร์ดพูด มีมนุษย์คนหนึ่งที่ท่านให้ความสนใจและเจ้าจะต้องนำ [Dimensional Entropy] กลับมาด้วย”
“… ?”
เดสทรอยดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ยิ้มกว้าง นี่คือสิ่งที่เขาอยากจะทำ
จากสิ่งที่เขาเรียนรู้เมื่อเร็วๆนี้มนุษย์ที่รับ [Dimensional Entropy] นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูกสาวของ ยูจินวอง
“เข้าใจแล้วปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”
เดสทรอยตอบและหัวเราะอย่างมีความสุข
*************************************************************************
[เอเชียกลาง]
ผมอยากขับรถต่อ แม้มันจะสามารถซ่อมแซมได้ มันก็พังรุ่งริ่งในสถานะปัจจุบันมีความเสี่ยงสูงที่จะถูกโจมตีอีกครั้ง ผมเรียก ซันนูรี่ ซึ่งฉันเปลี่ยนเป็นการ์ดแล้ววิ่งไปกับ ยูยอนฮา ซันนูรี่ ได้รับภาระจาก [Dimensional Entropy] ที่ผมถืออยู่ แต่เธอก็ยังคงเร็วเหมือนเดิม
ฮี่ๆๆๆ
เมื่อ ซันนูรี่ เร่งไปข้างหน้าผมตรวจสอบสภาพของ ยูยอนฮา เธอตัวสั่นเป็นระยะๆร่างกายของเธอเย็นจัดและลมหายใจของเธอก็เต้นแรงเหมือนนกที่เปียกโชกท่ามกลางสายฝนร่างกายอ่อนแอของเธอดูไร้พลัง
ยูยอนฮา ต้องการเวลาพักผ่อน
ผมเห็นถ้ำตามธรรมชาติที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้เขียวขจีจากดวงตาพันไมล์ของผมและผมนำ ซันนูรี่ ไปที่นั้น
“ลงมาก่อน.”
“… .”
ยูยอนฮาลงมาจากหลังของซันนูรี่โดยไม่พูดอะไรเธอเดินโซเซแต่ยอมแพ้เธอนั่งลงกับผนังถ้ำแล้วจ้องมองที่ผม ผมใช้เวลานี้ส่งข้อความถึง
จินเซยอน
“จินเซยอน คุณโอเคไหม”
– …
ดิ้งๆๆๆ เสียงรบกวนดังขึ้น 2-3 ครั้งก่อนที่เธอจะตอบกลับ
– ใช่ พวกเราจัดการอีกฝ่ายไปแล้วแต่รถก็พังไปด้วย พวกเราหนีมาได้ ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน?
อย่างที่คาดไว้ ฮีโร่ระดับปรมจารย์ ไม่ถูกฆ่าโดยง่ายดูเหมือนว่าเธอจะปกป้อง จินเซชาน เอาไว้ด้วยซ้ำ
“ฉันจะส่งพิกัดให้คุณ บอกฉันถ้าพวกคุณอยู่ไม่ไกล”
ผมส่งตำแหน่งปัจจุบันของเราให้เธอ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเสียงก็ดังขึ้น
– พวกเราอยู่ห่างประมาณ 2 วันถ้าเดินไป พวกเราอยู่ทิศทางที่แตกต่างกันมาก..
“งั้นส่งตำแหน่งของคุณมาให้ฉัน ฉันจะไปรับคุณเอง”
– รับฉันงั้นเหรอ?
ผมมอง ซันนูรี่ เธอเข้าใจความตั้งใจของผมและร้องอย่างไม่มีความสุข
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra