The Novel’s Extra นิยาย บท 537

เลือดปกคลุมทั่วร่างกายของเธอพร้อมกับเนื้อหนึบๆและหัวกะโหลกแข็ง ของเหลวในกะโหลกกระเด็นเข้าตาเธอและสมองก็ลอยเข้าไปในปากของเธอเหตุการณ์เมื่อ 2-3 ชั่วโมงที่ผ่านมากำลังเล่นอีกครั้งในหัวของ

ยูยอนฮา

เพี้ยววววว!

ลูกศรพุ่งเข้าไปในรถก่อนใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หัวของคนขับระเบิดเหมือนลูกโป้ง กลิ่นเหม็นที่น่าสะอิดสะเอียนเนื้อเหนียวเลือดและเนื้อ…เธอรู้สึกรังเกียจทุกอย่าง แม้เธอจะอ้วกออกมาจนหมดท้องของเธอแต่เธอก็ไมได้ดีขึ้นเลย ความตายติดกับตัวเธอเหมือนปลิงจนเธอไม่สามารถป้องกันมันได้เลย

“…!”

หลังจากพลิกจากฝันร้าย ยูยอนฮา ก็ลืมตาในความมืดเธอรู้สึกคลื่นไส้

ยูยอนฮา ลุกเดินโซเซเธอแทบจะยืนไม่นิ่งๆ

“…..อ่า.”

ยูยอนฮา เอนตัวพิงกำแพงและล้มลงกับพื้นจากความเหนื่อยล้าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เธอเจ็บปวด ความตายนั้นน่ากลัวกว่าที่เธอคิดไว้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันอยู่ใกล้ๆเธอ เธอคิดว่าเธอไม่เคยสนใจเรื่องนี้มาก่อน เธอเชื่อว่าเธอแข็งแกร่ง แต่มันก็ยัง…

‘เป็นเพราะเราขาดการต่อสู้ที่แท้จริงนานเกินไปเหรอหรือเป็นเพราะฉันยังเด็กเกินไป?’

ยูยอนฮา กัดฟันของเธอและโทษตัวเอง เธอจำได้ว่า ลิโครส เธอเลือกเขาเป็นตัวแทนของ บุษพาร่วงโรย ชาวเม็กซิกันผู้กล้าหาญซึ่งอาสาเป็นสายลับเขาเป็นทั้งสามีและเป็นพ่อที่ดี แต่วันนี้เขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ยูยอนฮา เป็นคนที่เผาร่างของเขา

“…ฉันขอโทษ.”

ความเห็นแก่ตัวของเธอเป็นสาเหตุของการตายของเขา ยูยอนฮา ฝังลึกอยู่ในความเศร้าโศกและสาบานที่จะจดจำเขาตลอดไปเธอพร้อมที่จะช่วยเหลือครอบครัวของเขา

เธอเช็ดน้ำตาแล้วมองไปรอบ ๆ

คิมฮาจิน หายไปแต่เธอจำได้ว่าเขาอยู่ข้างๆเธอตอนที่เธอหลับ

“เขาไปไหนแล้ว…?”

ความกลัวเข้าโจมตี ยูยอนฮา และเธอจับ Smart Watch ของเธอโดยสัญชาตญาณ

[ตู๊ดดดดดดด – หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ -]

แต่ Smart Watch ของเธอก็ไม่ทำงาน เธอไม่มีทางเลือกอื่น ยูยอนฮา เดินไปที่ปากถ้ำ เธอไม่อยากอยู่คนเดียวข้างในนี้

“…เฮ้อออ.”

ยูยอนฮาออกจากถ้ำอย่างระมัดระวังจากนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกคิมฮาจินนั่งอยู่ตรงทางเข้าถ้ำเขาคงมายืนเฝ้าแต่สุดท้ายก็หลับไป

ยูยอนฮา ยิ้มและเธอก็มองคิมฮาจิน

“… .”

เมื่อเห็นเขาหลับทำให้เธอจำความฝันอันน่ากลัวได้อีกครั้ง คิมฮาจิน

ถือธนูและลูกศรของดอกบัวดำ

เธอพึมพำอย่างน่าสงสาร “นายมันบ้า….”

เขาต้องแบกรับอะไรเอาไว้? ยูยอนฮา ไม่สามารถแม้แต่จะจินตนาการถึงความเจ็บปวดและแรงกดดันที่เขาต้องแบกรับ แม้ว่าคิมฮาจินจะไม่ยอมแสดงให้ใครเห็นแต่เธอก็มั่นใจว่าเขาไปเป็นสมาชิกของ Chameleon Troupe เพื่อแก้แค้นอีกฝ่ายคิมฮาจินเดินเข้าไปในปากของมอนสเตอร์เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจและทำให้ดีที่สุดแม้ว่าเขาจะต้องมือสกปรกขนาดไหนก็ตาม

“คนที่ต่อสู้กับมอนสเตอร์และต้องระวังไม่ใช่เขาแต่เป็นมอนสเตอร์”

‘ถ้าคุณจ้องมองลึกลงไปในเหวลึกเหวมันก็จะจ้องมองกลับมาที่คุณ….’

ยูยอนฮา จำคำพูดที่โด่งดังของ ฟรีดริช นีทเชอ ได้ มันทำให้ใจเธอหนัก

ยูยอนฮา เหยียดแขนของเธอและปัดผมของ คิมฮาจิน เขาดูเหมือนเด็กที่กำลังหลับไหลซึ่งทำให้เขาดูน่าสงสารยิ่งขึ้น

‘คนเดียวทำอะไรได้ไม่มากหรอกนะ นายสามารถขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของนายได้แล้วทำไมนายไม่ลอง ‘

“ ….” ยูยอนฮา นั่งถัดจากคิมฮาจินอย่างเงียบๆ เป็นเพราะความร้อนจากเสื้อผ้าของ คิมฮาจิน หรือเปล่า? พื้นและอากาศรอบตัวเขาอบอุ่น

“…เฮ้อออออออ~”

ความอบอุ่นทำให้เธอรู้สึกง่วงนอนอีกครั้ง คราวนี้เธอคิดบวกเธอคงไม่มีฝันร้าย

“อืม …หาววววว… .”

ยูยอนฮา นอนหลับอย่างช้าๆเธองอพิงไหล่ของคิมฮาจิน ไหล่ที่มั่นคงของเขาคือหมอนที่ทำหน้าเป็นประตูสู่ความฝันที่น่ารื่นรมย์

… 5 นาทีต่อมา

ดวงจันทร์ส่องเข้าไปในถ้ำที่เต็มไปด้วยความเงียบและสายลม ภายใต้แสงจันทร์สลัว คิมฮาจิน ก็ตื่นตัวเขาจ้องมองไปที่ยูยอนฮาผู้พิงไหล่ของเขา

“ทำไมเธอมักจะเข้าใจผิดอยู่บ่อยๆนะ” คิมฮาจินบ่น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าใบหน้าที่หลับไหลของเธอนั้นน่ารักดีทีเดียว

เขาคลุมตัว ยูยอนฮา ด้วยผ้าห่มที่ทำจาก เอเธอร์ ห่อด้วยความอบอุ่น

ยูยอนฮา จมลงในการนอนหลับลึก เมื่อออกจากฝันร้ายเธอก็ยิ้ม

*************************************************************************