The Novel’s Extra นิยาย บท 554

[Bellflower: นายอน (娜允)]

[Bellflower: มันหมายถึง ‘ความงามที่แท้จริง’ มันโอเคไหม?]

แชนายอน ถอนหายใจอย่างหนัก ความขมขื่นลุกขึ้นจากก้นบึ้งของจิตใจเธอ ความงามที่แท้จริง เธอไม่คิดว่ามันจะเหมาะกับเธอที่ตอนนี้มีแต่เปลือกสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง

[ใช่ มันน่ารักมาก]

แชนายอน ต้องการจบการสนทนา

[Bellfower: ฉันอยากให้ลูกของฉันสวยงามในแบบที่เธอเป็น]

แต่ข้อความของ Bellflower ยังคงดำเนินต่อไป

[Bellflower: เธออาจจะบาดเจ็บหรือพ่ายแพ้แต่ฉันอยากให้เธอเอาชนะทุกอย่างได้ในท้ายที่สุด]

เพียงแค่อ่านข้อความมันก็กระแทกจิตใจของ แชนายอน อย่างรุนแรงแต่เธอก็ไม่สามารถหยุดตัวเองได้เธอปัดผมของเธอและบ่นออกมา

[จะสง่างามได้ยังไง? ในเมื่อเธอแพ้]

[Bellflower: เธอพูดถูก สำหรับฉันแล้วความงามที่แท้จริงนั้นไม่ได้เป็นเพราะอ่อนแอหรือแข็งแกร่ง แต่เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้และมีความอดทนต่อสถานการ์ณต่างๆ]

ในขณะนั้นนิ้วมือของ แชนายอน หยุดนิ่งลงชั่วคราว

[Bellflower: ความเจ็บปวดและความเสียใจไม่ถือว่าผิดแต่ก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดและความโศกเศร้าในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอด้วย]

[Bellflower: ยอมรับตัวเองและยืนขึ้นด้วย 2 เท้าของตนเอง…]

เสียงของแม่เธอเหมือนกับที่เธอจำได้เมื่อหลายปีก่อนมันเหมือนจะไหลผ่านหูของเธอผ่านทางข้อความ

[Bellflower: นั่นคือสิ่งที่ทำให้ นายอน มีความหมายสำหรับฉัน]

“…ฉันไปก่อนนะ”

ชินจงฮักอ่านข้อความแล้วถอยออกมา แชนายอน เช็ดน้ำตาที่เปล่งประกายรอบดวงตาและพิมพ์

[ฉันจะจำเอาไว้]

เธอรู้ว่าเธออยู่ในโลกเสมือน แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะเชื่ออย่างไรก็ตาม เธอตัดสินใจที่จะจำความหมายของชื่อของเธอเอาไว้

[ตลอดไป.]

แน่นอนว่านั่นไม่ได้หมายความว่าทัศนะของเธอต่อชีวิตจะเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน ความทรงจำของเธอเกี่ยวกับคิมฮาจินการตายของแชจินยูน บาปของแชจูชึล…มันยากที่จะยอมรับพวกมันทั้งหมด เธออาจจะต้องกลับไปคิดซ้ำไปซ้ำมาด้วยความชอบธรรมของเธอ

แต่เธอก็จะคิดซ้ำๆเกี่ยวกับความหมายของชื่อที่เธอเรียนรู้ในวันนี้ และในที่สุดวันหนึ่งก่อนที่เธอจะเสียชีวิตมันอาจเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง

[ฉันมีบางที่ต้องไปทำ ขอบคุณมากนะคะ.]

[Bellflower: อ่า โอเค แล้วค่อยคุยกันนะ. ^^]

แชนายอน จบการสนทนาและปิดคอมพิวเตอร์ของเธอจากนั้น

ยูยอนฮา ปรากฏตัวในช่วงเวลาที่เหมาะสม

“เธอคุยจบแล้วเหรอ?”

“…อา.”

แชนายอน ตอบคำถามสั้นๆกับ ยูยอนฮา ตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของ

แชนายอน แล้วยิ้มอย่างสดใส

“ดูเหมือนว่าเธอได้รับคำแนะนำที่ดี”

“ฮะ? อ่า ไม่มันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก”

แชนายอน ส่ายหัวแล้วออกไปที่ห้องนั่งเล่นกับ ยูยอนฮา เพื่อนของเธอถูกรวบรวมไว้ในห้องนั่งเล่นของเพนเฮ้าส์ขนาดใหญ่ล้อมรอบด้วยผนังจากกระจก

“ทำไมพวกเรายังไม่ได้ออกจากระบบ? นายโกหกพวกเราใช่มั้ย!”

ยุนซึงอาบ่นกับเกอิต้าในขณะที่คิมซูโฮทักทาย แชนายอน ด้วยรอยยิ้ม

“ฉันจะอยู่ที่นี่ทำไหมถ้าฉันโกหก? รออีก 10 วัน…”

คิมซูโฮ เดินผ่าน เกอิต้า และ ยุนซึงอา เถียงกัน แชนายอน นั่งลงบนโซฟาสายลมเย็นพัดผ่านจากหน้าต่างที่เปิดอยู่เบาๆจับผมของเธอเบาๆ

แชนายอน รู้สึกถึงบรรยากาศที่สงบสุขจ้องมองสหายของเธอ จากนั้นเธอค่อยๆอ้าปาก

“ทุกคน.”

สายตาของทุกคนหันไปหาแชนายอน แชนายอน ปล่อยลมหายใจเล็กๆ ออกมาราวกับว่าอยู่ในความคิดแล้วในที่สุดก็ยิ้มได้อย่างสวยงามราวกับภาระจำนวนมากได้ถูกยกขึ้นจากไหล่ของเธอ

“ฉันจะไปหาแม่และพี่ชาย”

*************************************************************************

[D-6 จนกระทั่งออกจากระบบ]

ชอคจุนกยองไปทำงานกับโมฮอว์กและผมกระเซิงในตอนเช้าเขาออกจากภูเขาเพราะรู้ว่าภูเขาในยุค 2000 เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญที่ซ่อนเร้น ซึ่งมีต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามที่แข็งแกร่งซ้ำแล้วซ้ำอีก ชอคจุนกยอง กำลังสนุกกับชีวิตประจำวันที่มีความสุขและเป็นหน้าที่ของ โมฮอว์ก และ

ผมกระเซิง ที่เป็นพยานในการต่อสู้ของเขา

ในขณะที่ผมเลือกวิถีชีวิตที่สงบสุขมากขึ้น

“นี่คือดอกไม้ที่เธอชอบเหรอ”

บยอล พยักหน้าในมือของเธอมีดอกไม้สีเหลือง 2 ดอก ผมตรวจสอบชื่อดอกไม้ด้วย การสังเกตและการอ่าน

[กุหลาบแห่งรุ่งอรุณ]

“กุหลาบแห่งรุ่งอรุณงั้นเหรอ”

“…?” แต่ บยอล เงยหน้าของเธอขึ้นมาจากรูปลักษณ์ของมันเธอก็ไม่รู้ชื่อของดอกไม้เช่นกัน

“นั่นคือชื่อของดอกไม้นี้หากเธอไม่เคยรู้จักมาก่อนตอนนี้ก็รู้แล้วนะ”