The Novel’s Extra นิยาย บท 555
บทที่ 555 ประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ (2)
[15 นาทีก่อนออกจากระบบ]
ท้องฟ้ามืดครึ้ม ผมกำลังนั่งบนเก้าอี้จ้องมองที่ บยอล ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เธอไม่กินอะไรเลยนอกจากเกี๊ยวเมื่อสัปดาห์ที่แล้วและเริ่มส่งกลิ่นแปลกๆ
“…น่าละอายจริงๆ”
ผมอยู่กับ บยอล เป็นเวลา 1 สัปดาห์ ถึงแม้ ชอคจุนกยอง และ เกอิต้า จะแวะไปพบหน้าเธอ แต่ บยอล ใช้เวลาส่วนใหญ่กับฉัน แต่ 1 สัปดาห์นั้นสั้นเกินไปและเธอไม่เคยแสดงรอยยิ้มให้ผมเห็นอีกเลย
[เหลือเวลาอีก 10 นาทีจะออกจากระบบ ความเป็นจริงเสมือนจะปิดตัวลงใน 10 นาที]
นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมเสียใจ แต่เวลาของผมที่นี่ไม่ได้ไร้ความหมาย สุดท้ายผมก็ได้เรียนรู้อดีตของบอสและรู้ว่าเธอชอบอาหารอะไร
นั่นก็เพียงพอแล้ว
“… บยอล.”
ผมยิ้มและวางมือบนหน้าผากของ บยอล มันไม่เย็นและยังอบอุ่น
[7 นาทีจะออกจากระบบ … ]
ผมปิดการแจ้งเตือนของระบบสักครู่ จากนั้นเวลาที่เหลือผมก็จ้องที่ บยอล
1 นาที 2 นาที 3 นาที…เวลาไหลผ่านโดยไม่หยุด
4 นาที 5 นาที 6 นาที…ผมตัดความขมขื่นจากก้นบึ้งของจิตใจออกไป
จากนั้นในนาทีสุดท้าย …
“…เจอกันพรุ่งนี้นะ.”
ผมก็บอกลาเธอ
[ความจริงเสมือนจะหยุดลง]
[การออกจากระบบจะเริ่มขึ้น]
*************************************************************************
วิ้งงงงงงงงงงงง
แคปซูลเปิดออกและผมก็มองดูนาฬิกาทันที
[9:45 PM]
ประมาณ 3 ชั่วโมงผ่านไปในโลกแห่งความจริง
“อืม.”
มันเป็นประสบการณ์ที่ลึกลับอย่างแท้จริง บางคนใช้เวลา 3 หรือ 4 ปีในโลกเสมือน แต่ผ่านไปเพียง 3 ชั่วโมงในโลกแห่งความจริง
“…เฮ้ออออออ.”
ไม่ว่ายังไงผมก็โยนความรู้สึกสกปรกในจิตใจและออกมาที่ห้องโถงของห้องแคปซูล
วิ้งงงงงงงง— วิ้งงงงงงงง— วิ้งงงงงงงง—
ผมได้ยินเสียงแคปซูลเปิดออกพร้อมกัน ผมรีบเท้าของผมและไปยืนที่ทางออกของ แคปซูลเดอมาร์ส
“นายจะไปแล้วเหรอ”
ขณะที่ผมกำลังจะจับมือลูกบิดประตูแล้วเสียงของ ยูยอนฮา ก็ดังขึ้น ผมหันหน้าไปทางด้านข้างแล้วมองเธอ
“…เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ฉันสงสัยทันทีที่เมื่อเห็นสมาชิก Chameleon Troupe ในโลกเสมือน”
“ฉันเข้าใจแล้ว.”
“ฉันรู้สึกดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น…มันเป็นทริปรักษาจิตใจที่ดีสำหรับพวกเรา”
ยูยอนฮา เหยียดตัวผมมองเธออย่างประหลาดใจ
“..รักษา?”
“อ๋อ สำหรับฉัน ฉันก็ไม่ต้องทำงานตั้ง 2 เดือน สำหรับนายอนก็….”
ยูยอนฮา หยุดและมองไปข้างหลังเธอยังไม่มีใครออกจากห้องแคปซูล
“เธอพบแม่และพี่ชายของเธอที่นั้น”
“… .”
“ทุกอย่างต้องขอบคุณนาย”
ยูยอนฮา พูดเบาๆและวางมือของเธอบนไหล่ของผม
“นายไปได้แล้ว ดูเหมือนว่าคนอื่นไจะออกมาแล้ว”
ยูยอนฮา เปิดประตูให้ผม ผมมองเธอซักพักแล้วจากมา
พลาซ่าในกรุงปารีสเต็มไปด้วยสายตาของผม เทศกาลในปารีสยังไม่จบ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมอยากทำตอนนี้
ผมเปิด Smart Watch แล้วเรียกว่าบอส
– ว่าไง?
บอสรับสายขึ้นมาทันที ผมสงบจิตใจก่อนเปิดปาก
“…บอส คุณอยู่ที่ปารีสด้วยหรือเปล่า”
– อยู่สิ.
“ถ้างั้นรอผมก่อนนะ ผมจะไปหา.”
– ฮืมม? ตอนนี้เหรอ? ทำไม.
ผมวางสายแล้ววาร์ปไปหาเธอ เธอกินเค้กที่แผงลอยริมถนน
ผมวิ่งไปที่ร้านดอกไม้ก่อนและถามเจ้าของว่าเขามีดอกสีเหลืองอ่อนๆ หรือไม่ เจ้าของผงกหัวและชี้ไปที่ช่อดอกไม้ ผมรีบโยนเงินให้เจ้าของและเอาช่อดอกไม้สีเหลืองมาทันที
ในไม่ช้าผมก็มาถึงตรอกที่เต็มไปด้วยแผงลอยริมถนน ผมเห็นบอสเคี้ยวเค้กและเรียกเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“บอสส!”
บอสหันหลังกลับและเอียงศีรษะของเธออย่างอยากรู้อยากเห็น
“อะ-เร็วเกินไปแล้ว”
“… .”
ผมวิ่งไปหาเธอและมอบช่อดอกไม้ให้เธอ ดวงตาของบอสเบิกกว้างและมีเครื่องหมายคำถามโผล่ขึ้นมาเหนือศีรษะของเธอ
“นี่มันอะไรน่ะ?”
“ปัจจุบัน.”
ผมผลักช่อดอกไม้ให้เธอ บอสขมวดคิ้วก่อนที่จะพยักหน้าและมองดอกไม้
“… อ่า.”
ในทันใดนั้นไหล่ของเธอก็สั่นไหวเบาๆผมจ้องที่เธออย่างมั่นคงและพึมพำ
“พวกมันถูกเรียกว่า รุงอรุณ มันเป็นชื่อที่สวยงามใช่มั้ย”
“… .”
บอสมองมาที่ผม เธอมองอย่างเป็นประกายเมื่อมองดูเธอร่างกายของผมก็เคลื่อนไหวไปเอง
ผม…ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของผม
เสื้อคลุมของพวกเราติดกันและหน้าผากของบอสอยู่ที่หน้าอกของผม การไหลของเวลาช้าลงเช่น ผมใช้งาน Bullet Time ทันที
บอสยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ผมฝังใบหน้าลงบนไหล่ของเธอและกระซิบอย่างเงียบๆ
“…ฉันอยากเจอเธอเหลือเกิน”
*************************************************************************
[ฝรั่งเศส – ปารีส]
รอบที่ 3 ของการคัดเลือก ประตูแห่งเกียรติยศ ดำเนินต่อไปโดยไม่มีปัญหาใดๆในการคัดเลือกคนเป็นพันคน เมื่อรอบที่ 4 และรอบสุดท้ายสิ้นสุดลงผู้คน 200 คนจะได้รับการคัดเลือกในหมู่คนนับพันเพื่อเข้าสู่ประตูแห่งเกียรติยศ
“ลาก่อน” เบลล์พูดบนหอไอเฟล
“อา” จินซาฮยอค ตอบขณะที่ลอยอยู่ในอากาศข้างๆเขา
“อย่าปล่อยให้ความรู้สึกส่วนตัวส่งผลต่อการตัดสินใจของคุณ อย่าลังเล อย่าพลาดโอกาส”
ครั้งนี้ จินซาฮยอค ไม่ได้ตอบกลับเบลล์ โดยปกติแล้วเธอจะพูดบางอย่างเช่น ‘ฉันจะฆ่านายก่อนที่นายจะมีโอกาสฟื้นขึ้นมา!’ …แต่ตอนนี้การ ‘ลาจาก’ อยู่ตรงหน้าเธออย่างแท้จริงเธอค่อนข้างขมขื่นและโศกเศร้า
“โน้มน้าวให้รุมิคิดแบบเหมือนกันด้วยละ”
แต่เบลล์เขายังคงใจเย็นเช่นเคย เขาไม่ลังเลและไม่เสียใจ
“… .”
จินซาฮยอค พยักหน้าอย่างเงียบๆ
“ดี. จากนั้นฉันจะไปเจอเธอในสัปดาห์หน้า”
แปะ แปะ เบลล์แตะที่ไหล่ของจินซาฮยอต 2-3 ครั้งก่อนจะกลายเป็นอากาศและหายไป
ด้านบนสุดของ หอไอเฟล เงียบลง มีแต่จินซาฮยอคที่ถอนหายใจอย่างหนัก
“เฮ้ออออออออ… .”
ไม่นานบาอัลก็จะลงมาจากประตูแห่งปีศาจ เธอจะสามารถกลับไปที่ อคทรีน่า ได้ไม่รู้ว่ามันจะเป็นฉากจบที่เธอต้องการหรือไม่?
“…ชิ.”
ความขมขื่นนี้มาจากไหน?
เธอไม่สามารถหาคำตอบได้ จินซาฮยอค ได้แต่สร้างพอร์ทัลและออกมาจากปารีส
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra