The Novel’s Extra นิยาย บท 565
บทที่ 565 เส้นทางใหม่ (6)
“…คิมฮาจิน”
“…หา?”
ดวงตาผมเบิกกว้างผมมองไปที่ใต้เสื้อคลุมนักฆ่าผู้หญิงที่อยู่ใต้เสื้อคลุมซึ่งมีดวงตาที่เปล่งประกายราวกับอัญมณีเธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากบอส
“บอส?”
“ชะ-ใช่! ฉันเอง!”
เธอพยักหน้าอย่างเร่งรีบและ 1 ก้าว 2 ก้าว 3 ก้าว เธอเดิน…เข้าหาผมอย่างช้าๆ นักฆ่าคนอื่นๆดูสับสน แน่นอนพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อบอสเข้ามาใกล้พอผมก็กระซิบข้างหูเธอ
– คุณมาทำอะไรที่นี่?
– …ฉันไม่รู้ ฉันอยู่กับพวกเขาเมื่อฉันตื่นขึ้นมา
– จริงเหรอ?
บอสอาจกลายเป็นนักฆ่าเหมือนที่ผมเป็นนักแม่นปืนระดับ F ผมมองไปที่มือสังหารผ่านไหล่ของบอส พวกเขายังคงรู้สึกสับสน
“เกิดอะไรขึ้น? นายทำงานกับพวกเขามาตลอดเลยงั้นเหรอ?” ฮารินตะโกนด้วยความตกใจ
“ฮะ? ไม่แน่นอนฉันอยู่เคียงข้างเธอ”
ผมส่ายหัวและดึงบอสเข้าหาผม การต่อสู้เริ่มขึ้นจาก 2-6 เป็น 3-5 ทำให้ตอนนี้ทุกอย่างรู้สึกสมดุลมากขึ้น
“… บอส?”
“อืม?”
ผมกระซิบ “คุณช่วยจัดการพวกเขาหน่อยได้ไหม”
บอสพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ได้แน่นอน.”
“ความสามารถของคุณพื้นฟูมาได้มากแค่ไหนแล้ว?”
“ฉันยังมีหนทางอื่นอีกน่า แต่….”
ทันใดนั้นเงาดำก็ลุกขึ้นจากด้านหลังบอส เงาเปลี่ยนเป็นใบมีดที่มีลักษณะคล้ายกับขาของแมงมุม
“ฉันสามารถจัดการพวกเขาได้อย่างแน่นอน”
ดาบเงาพุ่งไปทางนักฆ่าคนอื่นๆพวกมันก้าวกลับมาด้วยความสับสน
มีเพียงหัวหน้าของมือสังหารเท่านั้นที่ออกมา
“…แก ไอเคน! แกกำลังทำอะไรอยู่”
“ฉันไม่ได้ชื่อไอเคน”
อย่างไรก็ตามบอสไม่มีความตั้งใจที่จะฟังเขา
ฉับ! เธอใช้เงาของเธอพุ่งทะลุนักฆ่าอย่างรวดเร็ว
ฉับ!… เลือดสีแดงสาดบนหิมะ
ฮาริน ลดดาบของเธอลงโดยไม่ได้ตั้งใจ
*************************************************************************
ที่ตั้งแคมป์บน โปลรีอุน ซึ่งสูงจากระดับน้ำทะเล 1300 เมตร พวกเราตัดสินใจหยุดพักก่อนที่จะไปยังภูเขาลูกที่ 2 ‘โลกิโอะ’ เต็นท์ถูกเก็บไว้ในกระเป๋าอวกาศของ ฮาริน และผมต้องรับผิดชอบในการติดตั้ง
“…พวกนาย 2 คนรู้จักกันได้ยังไง นายเรียกเธอว่า ‘บอส’ นายเป็นสมาชิกของทีมเดียวกันงั้นเหรอ?”
ในเต็นท์ที่แสนสบาย ฮาริน มองมาที่ผมและบอสตามลำดับ ผมทำได้แค่ยักไหล่กับคำถามของเธอ
“เธอเป็นเพื่อนของฉันที่มาจากบ้าน ไม่ต้องกังวลเธอจะเป็นกำลังเสริมที่ยอดเยี่ยมให้กับทีมของพวกเรา”
แม้คำพูดของฉันดูดีแต่ ฮาริน ก็ยังดูไม่สบายใจ ผมเหลือบไปมองบอสและเธอวางมือบนไหล่ของ ฮาริน
“ไม่ต้องกังวล ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
“…”
ทำไมเธอพูดอย่างนั้น? ผมระงับเสียงหัวเราะของผมเอาไว้ ฮารินยังคงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็พยักหน้าด้วยการถอนหายใจ
“ฉันไม่มีทางเลือกนี้นะ….ฉันเหนื่อยมากแล้ว. มาพักผ่อนกันเถอะ”
ฮาริน พูดอย่างขมขื่นและนอนลงบนพื้นเต็นท์
บอสชี้ไปที่ฮารินและถามคำถามเงียบ ๆ
– ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra