The Novel’s Extra นิยาย บท 576

บทที่ 576 การประชุมสันติภาพข้ามชาติ (3)

[เมืองเมก้า,ลีคอร์]

ใน เมืองเมก้า นี้เรียกได้ว่าเป็นเมืองหลวงที่สองของเมืองลีโอเรส

ยูยอนฮา ใช้ประโยชน์จากทักษะของเธออย่างเต็มที่

[กลุ่มพ่อค้า – ดอกบัว]

ในกลุ่มพ่อค้า ยูยอนฮา เป็นเจ้าของร้านดอกบัว ในเวลาเพียง 1 เดือน

ยูยอนฮา ได้เปลี่ยนกลุ่มพ่อค้ารายย่อยนี้ให้กลายเป็นกลุ่มที่โด่งดังที่สุดในพื้นที่ ผู้คนรอบตัวเธอมีความสำคัญอย่างยิ่งในการช่วยให้เธอบรรลุเป้าหมายนี้

อันดับแรกคือเรเชล เธอเป็นทาสของ ยูยอนฮา…หรือคนรับใช้ในทางเทคนิค พลังของธาตุของเธอเพิ่มขึ้นในโลกใบนี้เนื่องจากธรรมชาติและพลังเวทมนต์ของโลกนั้นสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าโลกเดิม ธาตุของ เรเชล มีประโยชน์หลายอย่างเช่นเร่งรถเข็น ชะลอสิ่งของที่เน่าเปื่อยและเก็บรักษาสมุนไพรโดยอัตโนมัติ

ต่อไปคือยีจินยูน เธอเป็นลูกสาวของตระกูล สปริง ตระกูลที่มีชื่อเสียงในพื้นที่ แม้ว่าระบบวรรณะได้ถูกยกเลิกในสาธารณรัฐ ลีโอเรส แต่

ตระกูล สปริง ก็ได้รับการยอมรับจากประชาชนว่าเป็น ‘ขุนนาง’

ยีจินยูน ลงทุนเงินตระกูลของเธอให้กับกลุ่มพ่อค้าของ ยูยอนฮา และปล่อยให้เธอยืมชื่อตระกูลในขณะที่ ตระกูลสปริง มีชื่อเสียงที่ไร้ที่ติในกลุ่มการค้าของ ยูยอนฮา จึงไม่มีปัญหาที่จะได้รับความไว้วางใจจากคนอื่นๆ

“ว้าว กำไรมากกว่าที่ฉันคิดเลยนะ….”

ในสำนักงานของกลุ่มพ่อค้าดอกบัว ยีจินยูน พูดพึมพำด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอจ้องมองดูงบการเงินของกลุ่ม

“เธอจะทำอะไรกับเงินทั้งหมดนี้”

เมื่อได้ยินคำถามของ ยีจินยูน ยูยอนฮา ก็ยักไหล่

“ก่อนอื่นจงสร้างอำนาจ พวกเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้”

เธอไม่ลืมว่าเธออยู่ในประตูปีศาจ เธอวางแผนที่จะมีทุกอย่างพร้อมสำหรับอนาคตไม่ว่าจะเป็นกองกำลังทหารหรือเงิน

“หัวหน้าเจ้าหน้าที่ของพวกเราแน่ใจว่ามัน น่าทึ่ง~”

ยีจินยูน ตอบโต้กับ ยูยอนฮา และชมเธอ

ต๊อก ต๊อก— ในขณะนั้นก็มีคนมาเคาะประตู

“อะแฮ่ม” ยีจินยูนปล่อยอาการไอแห้งๆและใบหน้าจริงจัง

ยูยอนฮายิ้มเยาะและพูดพึมพำว่า “เข้ามา”

ประตูเปิดออก แขกคือเรเชลผู้ถือวัตถุคล้ายคันยาวในผ้าคลุมสีแดง

“โอ้ มาแล้วเหรอเรเชล?” ยูยอนฮาต้อนรับเธอและเรเชลก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและวางสิ่งของที่เธอนำมา

“นั่นเป็นไอ้นั้นงั้นเหรอ”

ยูยอนฮา ถอดมันออกโดยไม่ลังเล ข้างในนั้นเป็นดาบประดับเปล่งแสงออร่าที่ชัดเจน

“นี่คืออะไรเหรอ?” ยีจินยูนถาม

ยูยอนฮา หยิบดาบขึ้นมา คมดาบเป็นสีน้ำเงินทั้งหมด ดาบนี้เป็นสมบัติที่ ยูยอนฮา ซื้อให้เรเชล

“…นี่เอาไป” ยูยอนฮา มอบดาบให้เรเชล

เรเชลที่ยืนนิ่งเงียบเบิกตาอย่างประหลาดใจ

“… ?”

“มันเป็นดาบที่ยกระดับพลังธาตุ โลกของพวกเราไม่มีขุมทรัพย์เช่นนี้เนื่องจากผู้ใช้พลังธาตุมีน้อยมาก แต่โลกนี้มีมากมาย ดาบนี้ชื่อวิช”

ยูยอนฮาวางดาบไว้ในมือของเรเชล เมื่อได้รับของขวัญที่คาดไม่ถึงเรเชลก็ก้มศีรษะด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

“ขอบคุณ.”

และแล้ว ปัง-! ประตูสำนักงานเปิดออกและยามตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เขาตะโกนว่า “มอนสเตอร์! มอนสเตอร์ปรากฏตัวแล้ว!”

“… !”

เมื่อกลุ่มได้ยินข้อความพวกเขาก็วิ่งออกจากสำนักงานพวกเขาออกมาจากอาคารกลุ่มพ่อค้าและมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจของพวกเขาเมืองนั้นสงบสุขเกินกว่าที่มอนสเตอร์จะบุกเข้ามาได้

“ปีศาจอยู่ที่ไหน”

“ฉัน…ไม่รู้”

“ดูเหมือนเขาจะโกหก….”

ยูยอนฮา, เรเชล และ ยีจินยูน ต่างก็พึมพำ ในขณะที่ทั้ง 3 กำลังเอียงหัวของพวกเธออย่างสงสัยคนสวมเสื้อคลุมก็เข้าหามาพวกเธอ

“มอนสเตอร์เหรอ~?”

เสียงที่คุ้นเคยของชายที่ยืนอยู่ข้างๆยูยอนฮา

ยูยอนฮา ขมวดคิ้วและจ้องมองที่ชายคนนั้น

“นายเป็นใคร?”

“พวกเธออยู่ที่นี่ แต่ไม่ใช่อีกต่อไป”

“…อะไรนะ?”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ยูยอนฮา ก็ก้มลงเล็กน้อยแล้วมองใต้ฮูดของชายคนนั้น

“…อา!”

ยูยอนฮาชี้นิ้วไปที่ชายคนนั้นแล้วตะโกนว่า “นาย!”

คิมฮาจิน เขายิ้มเบาๆ

“โย่ ไม่ได้เจอกันซักพักเลยนะ”

“หา? ทำไมคิมฮาจินถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ฮา….ฮาจินสิ”

ยีจินยูน และ เรเชล ก็ตกใจและจ้องมองที่ คิมฮาจิน ด้วยความงุนงง

“ฉันเองก็มาอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน ~”

เด็กตัวเล็กโผล่ออกมาจากหลังของคิมฮาจิน แน่นอนว่าเด็กตัวเล็กๆคือปรมจารย์แห่งวทจาสิทธิ์ ไอลีน

*************************************************************************

[ปราสาท ตระกูลสปริง]

ลูกชายคนโตของ ตระกูลสปริง, ชินจงฮัก กำลังนอนอยู่บนเตียงของเขาและถอนหายใจ

“ไอ้นั่น….”

คำพูดของเจ้าชายยังคงอยู่ในหัวของเขา

“เขารู้อะไรเกี่ยวกับปู่งั้นเหรอ….แต่แล้วมันยังไง?”

ความกังวลและความอยากรู้อยากเห็นปะปนกันก่อให้เกิดความสับสนวุ่นวาย

ต๊อก ต๊อก—

ในขณะที่ชินจงฮักกำลังร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดก็มีใครบางคนเคาะประตูของเขา ชินจงฮักไม่อยากให้ใครเห็นเขาในตอนนี้ แต่การเคาะเป็นเพียงพิธีการเพราะผู้หญิงคนนั้นเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา

“เฮ้ ชินจงฮัก”

ตามที่คาดไว้เป็น แชนายอน

“…ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

ชินจงฮักถอนหายใจอย่างหนักและจ้องมองที่แชนายอน

ปัจจุบันแชนายอนมีเสาอากาศอยู่บนหัวของเธอ ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอพึมพำ ‘สิ่งนี้จะทำให้การสื่อสารเร็วขึ้นใช่มั้ย~’ และเธอทรงผมแบบ

ฟูๆทุกครั้งที่เธอต้องการใช้การสื่อสารแบบไร้ขีดจำกัด

“นายเคยได้ยินเรื่องการประชุมสันติภาพข้ามชาติไหม”

“…การประชุมสันติภาพข้ามชาติ?”

ชินจงฮักขมวดคิ้วด้วยคำถามอย่างฉับพลัน

“อา.”

“…ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน มันเป็นเรื่องที่ใครก็น่าจะเคยได้ยิน”

“เมื่อไร”

“เดือนหน้า. ทำไมละ?”

“อา~ คิมซูโฮ บอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นในวันนั้น เขาบอกให้พวกเราต้องเพิ่มระดับความแข็งแกร่งของพวกเราให้เร็วที่สุด”

แชนายอน นั่งที่มุมเตียงขณะที่ ชินจงฮัก จ้องมองเธออย่างมั่นคง

“…คิมซูโฮพูดอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่….ฉันควรติดต่อเขาอีกครั้งไหม”

แชนายอน หลับตาแล้วเริ่มตัวสั่น

กระตุก— กระตุก— กระตุก—

ท่าทางแปลกๆของเธอในสายตาของชินจงฮักมันน่ารักมากๆในสายตาของชินจองฮัก

“ฮ่าๆ……..”

ไม่มีเหตุผลพิเศษที่ชินจงฮักชอบชานายอน แค่มองเธอมันก็ทำให้เขาสบายใจแล้วแบบนี้เขาจะไม่ตกหลุมรักเธอได้ยังไง?

“แชนายอน”

“…ฮะ?”

แชนายอน ลืมตาขึ้นและจ้องมองเขา

ชินจงฮักจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอและถามถึงสิ่งที่รบกวนจิตใจของเขาอยู่

“เธอคิดอย่างไรเกี่ยวกับ ผู้หวนคืน”

“…ผู้หวนคืน?”

“ใช่.”

แชนายอน ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ทำไมนายถึงถามเกี่ยวกับเรื่องนั้นละ”

“อืม…คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณปู่ของฉันว่าเขาเป็นผู้หวนคืน จริงมั้ย”

อันที่จริงชินมยองชุลเป็นผู้หวนคืนเป็นข่าวลือที่ชินจงฮักไม่อยากยอมรับ ในจิตใจของเขามันลดความสำเร็จและความเสียสละของปู่เขาลงไป

“อืม….”

————————————-2———————————–