The Novel’s Extra นิยาย บท 587

สรุปบท บทที่ 587 10 วัน (6): The Novel’s Extra

บทที่ 587 10 วัน (6) – ตอนที่ต้องอ่านของ The Novel’s Extra

ตอนนี้ของ The Novel’s Extra โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายActionทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 587 10 วัน (6) จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

The Novel’s Extra – บทที่ 587 10 วัน (6)
บทที่ 587 10 วัน (6)

**

ยามดึก
ผมกลับไปที่การประชุมเชิงปฏิบัติการของชิมูรินหลังจากทำงานมาทั้งวัน บอสและชิมูรินกำลังรอผมอยู่ที่โต๊ะในครัว

“นายมาสาย”

บอสพูดก่อน จากนั้นชิมูรินก็ทุบกำปั้นของเธอลงบนโต๊ะ

“ใช่ นายสายเกินไป เราเกือบเสียชีวิตจากความหิวแล้วรู้ไหม”

“…แล้วทำไมคุณไม่กินล่ะ (- -)?”

“อะไรนะ?”

ใบหน้าของชิมูรินบิดเบี้ยวอย่างชั่วร้าย

“นี่เป็นความผิดของนาย เพราะนายทำอาหารเก่งเกินไป ทุกอย่างมีรสชาติที่น่ากลัว ดังนั้น-“

“เคๆ เดี๋ยวผมไปทำให้”

ผมหัวเราะเบาๆ และเดินไปที่ห้องครัว ชิมูรินยิ้มอย่างพึงพอใจและไหล่ของบอสก็เต้นเช่นกัน

อาหารวันนี้เป็นเค้กข้าวรสเผ็ด เกี๊ยวและเทมปุระ

หลังจากที่ผมปรุงอาหารเสร็จในเวลา 15 นาที ชิมูรินก็วางหนึ่งในสามของจานและลงไปชั้นล่าง เธอต้องการที่จะทำการวิจัยเวทมนต์ของเธอต่อไปขณะที่กิน

บอสนั่งอยู่บนโต๊ะในครัวและกินเค้กข้าวรสเผ็ดพร้อมตะเกียบ ผมนั่งถัดจากเธอ เมื่อผมจ้องที่เธอ เธอก็เริ่มมองผมอย่างประหลาด ตะเกียบของเธอช้าลงและการเคี้ยวของเธอกลายเป็นตุ่มเล็กๆ ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถยับยั้งความอยากรู้อยากเห็นของเธอและถาม

“นายมีอะไรจะพูดไหม?”

“ …พูดอะไรนะหรอ?”

“ใช่”

ผมมีสิ่งที่ผมอยากจะพูด
ผมอยากถามว่าเธอจะทำอะไรถ้าเธอรู้ว่าอียอนจุง คนที่เธอไว้ใจมากที่สุดคือคนที่ยุ่งกับชีวิตของเธอ

“… บอส”

และผมอยากรู้ว่าเธอจะคิดอย่างไรถ้าผมฆ่าชายคนนั้น

“มันเป็นแค่นะ แต่….”

ผมพยายามที่จะพูดอ้อมๆ

“คุณจะทำยังไงถ้าคนที่คุณไว้วางใจทำให้คุณผิดหวังมากที่สุด?”

คำถามนี้มีความหมายสองข้อ หนึ่งคือบอสค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอียอนจุนที่แท้จริง อีกอย่างคือเธอพบว่าผมได้ทรยศเธอโดยการฆ่าเขา

“…ผิดหวัง?”

การแสดงออกของบอสเย็นลง ดูเหมือนว่าเธอจะหมดความกระหาย เธอวางตะเกียบแล้วจ้องมองมาที่ผม

“อืม…ผมไม่คิดว่านายจะทำให้ฉันผิดหวังน่ะ”

“โอ้ ผมเป็นคนที่คุณเชื่อใจมากที่สุดหรอ?”

“….”

การแสดงออกที่แช่แข็งของบอสอ่อนลง เธอไออย่างอายและเปลี่ยนหัวข้อไป

“จะมีบางอย่างเกิดขึ้นหรอ? ทำไมนายถึงถามฉันแบบนั้นล่ะ?”

“…ไม่มีเหตุผลอะ”

ผมคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำ ถ้าผมบอกบอสถึงความจริงเกี่ยวกับอียอนจุน…เธอคงพยายามฆ่าเขาเอง และถ้าเธอทำ เธออาจจะตกอยู่ในความเศร้า เสียใจและโกรธ

“ผมก็แค่อยากรู้”

นี่คือหน้าที่ของผม การบอกความจริงกับบอสอาจต้องรอจนกว่าผมจะฆ่าอียอนจุน

“ผมถามเพราะผมชอบคุณ นั่นคือความจริงที่จริงใจ”

“…!”

เคร้ง! ในขณะนั้นตะเกียบในมือของบอสก็ตก เธอจ้องมาที่ผมด้วยมือที่ค้างท่าจับตะเกียบ ดวงตาของเธอเบิกกว้างเหมือนตัวการ์ตูน

5 วันจนกระทั่งการประชุมสันติภาพข้ามชาติ
ในพื้นที่ฝึกฝนเวทมนต์ในสถาบันลับ ฮารินสอนเราถึงวิธีการตามล่าปีศาจ

การยืมพลังแห่งการขับไล่ผีนั้นง่ายอย่างน่าประหลาดใจ เราแค่ต้องเติมพลังเวทย์มนตร์ของเราลงในเลือดและปล่อยให้ทั้งสองผสมกัน
คิมโฮรอกและอียอนฮานมีปัญหากับกระบวนการนี้ แต่ยุนซึงอา, เรเชล และ อิลลีน สามารถทำให้สำเร็จได้อย่างง่ายดาย

[เลือดของตระกูลนักล่าปีศาจ ดูดกลืนบางส่วนในตัวคุณ]
[ผู้มีอำนาจของคุณ ‘นักล่าปีศาจ’ แข็งแกร่งขึ้น!]
[การเบี่ยงเบนบางส่วน – แขนปีศาจแข็งแกร่งขึ้น!]
[โชคมากขึ้น! โดยการดูดซับพลังของเลือดหมอผี คุณจะได้รับส่วนหนึ่งของยีนพวกเขา!]
[คุณได้รับของขวัญใหม่ ‘หมอผีที่แท้จริง’! เหตุการณ์ที่เป็นมงคลอาจเกิดขึ้นกับโอกาสต่ำทางดาราศาสตร์!]

เลือดของฮารินและพลังเวทย์ของรอยสักที่หลอมรวมเข้ากับมัน
อำนาจของผม ‘นักล่าปีศาจ’ ซึ่งเป็นผลมาจากความแข็งแกร่ง

“อืม คุณฮาริน?”

ขณะที่ผมเรียกฮาริน…ครืดดด- ลูกบอลคริสตัลในกระเป๋าของฉันก็สั่น

“อะแฮ่ม โปรดปิดลูกบอลคริสตัลของคุณในระหว่างการเรียนด้วย”

ฮารินจ้องมาที่ผม

“…อ๊ะ โทษที”

ผมหยิบลูกบอลคริสตัลออกมาด้วยรอยยิ้มคร่ำครึ มันเป็นสิ่งที่ผมได้รับจากจินซาฮยอค เมื่อฉันไปที่อรันเฮลล์

“รอเดี๋ยวน่ะ”

ผมออกจากพื้นที่และรับสาย

“ต้องการอะไร?”

เมื่อผมกระซิบ จินซาฮยอคก็พูดอะไรแปลกๆ

-นี่เรื่องสำคัญ มีสิ่งที่เราจำเป็นต้องตั้งถิ่นฐานและสิ่งที่เราต้องยืนยัน ดังนั้นมาพบฉันตอนตี 1 พรุ่งนี้
– อย่ามาสายและอย่าแม้แต่คิดที่จะไม่ปรากฏตัว

กึก-

“…เชี้ยไรว่ะ?”

จินซาฮยอควางสายโดยไม่รอคำตอบของผม ผมขมวดคิ้วและจ้องไปที่ลูกบอลคริสตัล

“ฮาจิน คุณกำลังทำอะไรอยู่หรอคะ?”

“ฮาจิน นายเป็นคนที่บอกว่าเราไม่มีเวลามากน่ะ”

เรเชลและยุนซึงอาเปล่งเสียงเรียก

“อืม โทษทีน่ะ พอฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการนะ”

ผมเกาหัวและวิ่งกลับไปหาพวกเขา