The Novel’s Extra นิยาย บท 622

บทที่ 622 ชิ้น (1)

แม้หลังจากที่อีเรนปฏิญาณว่าจะจงรักภักดีต่อเฟฮี นั้นก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายนัก ตามปกติแล้วอีเรนมีความกระตือรือร้นในการฝึกอบรม และพูฮาเรนยังคงอยู่ในห้องของเขา มีการเปลี่ยนแปลงเพียงครั้งเดียวที่สังเกตได้ : ยาเม็ดเล็กๆ มักจะไปหาอีเรนทุกคืน

เฟฮีติดอยู่กับคำสัญญาของเธอที่จะช่วยอาจารย์ของอีเรน และสั่งให้คนรับใช้ของเธอส่งยาให้อีเรนทุกคืน ซึ่งอีเรนได้ให้ยาแก่อาจารย์ของเขาอย่างสุดซึ้ง

เมื่อผ่านไปแต่ละวัน อาจารย์ของอีเรนฟื้นสุขภาพของเขา และอีเรนก็เติบโตอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เด็กผู้ชายมีทักษะเพียงพอที่จะแข่งขันกับผู้ใหญ่ได้ แม้แน่นอนว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะใช้ดาบไม้ ในขณะที่อีเรนใช้ดาบจริง

นั่นคือวันแห่งความสุข

จากนั้นหนึ่งคืน

อีเรนที่กลับบ้านหลังจากฝึกซ้อมตามปกติ ส่งยาให้อาจารย์ของเขาตามปกติและแบ่งปันการสนทนาที่ค่อนข้างพอใจกับผู้ป่วยที่ฟื้นตัว จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องของเขา

“ฮาาาา…”

อีเรนนั่งบนเก้าอี้และมองออกไปนอกหน้าต่าง ทันใดนั้นความรู้สึกของความสมหวังเริ่มตามทันเขา บางคนจะอธิบายความรู้สึกนี้ว่าเป็นความสุขหรือความปิติยินดี
อีเรนวางมือบนหน้าอกแล้วยิ้ม

“อ่า ใช่”

ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม อีเรนนึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่เขาลืมขึ้นมา…คือแม่ชีที่ดูแลเขา

อีเรนหยิบกระดาษและปากกาออกมาและเริ่มเขียน เขาต้องการให้แม่ชีรู้ว่าเขาทำได้ดีแค่ไหนเพื่อที่พวกเธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องเขา

===
[ไปยังวิหารแห่งเคเทอริน]
สวัสดี นี่คือ อีเรน คุณเป็นยังไงบ้างครับ? อาจารย์และผมสบายดี ราชวังมีขนาดใหญ่และน่าทึ่งมากครับ ผมกินตรงเวลาและทักษะดาบของผมก็พัฒนาขึ้นเช่นกัน ทุกวันเป็นวันที่มีความสุข
แต่บางครั้งมันก็เจ็บเมื่อผมคิดถึงคุณ ผมคิดถึงคุณมาก….
วันนี้ผมได้รับค่าตอบแทน พวกเขามักจะไม่จ่าย แต่ผมคิดว่าผมได้รับเพราะผมทำงานหนัก ผมส่งให้คุณนะครับ เพราะมันไร้ประโยชน์กับผมอยู่ดี โปรดใช้มันให้ดีนะครับ ผมจะเก็บรักษาจดหมายไว้ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งครับขอให้พระเจ้าอยู่กับคุณเสมอ
===

อีเรนผนึกจดหมายด้วยเหรียญทองสองใบ ซึ่งเป็นค่าตอบแทนที่เขาได้รับจากเฟฮีไว้ในซองจดหมาย ด้านล่างของซองมีความหนามากโดยเหรียญ

“ฮุฮุ…”

อีเรนมองไปที่จดหมายด้วยความพึงพอใจ เขายังคงอยู่แบบนั้นสักพักจนแสงสีแดงเริ่มทะลุผ่านหน้าต่างของเขา
ตอนแรกแสงนั้นมีขนาดเท่าหิ่งห้อย แต่มันใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อมันลอดผ่านหน้าต่างและส่องไปที่ใบหน้าของอีเรน

“…?”

อีเรนมองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับเอียงศีรษะ

“มันคืออะไร….”

ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนในสวนของพระราชวัง กองทัพทหารยืนถือคบเพลิงอยู่ในมือ พวกเขามีอาวุธครบถ้วนและเป็นศัตรูอย่างชัดเจนเหยียบย่ำหญ้าและดอกไม้ในสวน

อีเรนรีบคว้าดาบของเขาและลุกขึ้นยืนทันที

“…อ๊ะ?”

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นร่างเล็กๆ ที่ใจกลางกองทัพ เขาก็หยุด

อีเรนและอาจารย์ของเขา เฟฮี อยู่ที่นั่น

**

… ออร์เดนตื่นขึ้นมาในถ้ำ

เขาเห็นแสงจากหลอดไฟที่แผ่วเบาเหนือพื้นผิวเพดานหิน

ออร์เดนไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ เขาจำได้ว่าเขารู้สึกแบบเดียวกันเมื่อเขาได้สติครั้งแรก ความจริงที่ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ทำให้เขาสับสน

—คุรุรุ คุรุรุ

ในขณะนั้นเอง เขาได้ยินเสียงของคุรุคุรุ ออร์เดนค่อยๆหันไปทางเสียง ซึ่งคุรุคุรุคุกเข่าอยู่ข้างเขา

-คุรุรุ….

ในครั้งนี้ คุรุคุรุได้ตัดขาของคราเคน บุกเข้าไปในหอคอยแห่งวีรบุรุษ ดึงฟันของหมาป่าร้ายและซื้อผิวของบาซิลิสก์
เขาข้ามภูเขา สำรวจทะเล ผ่านป่าทึบ เดินผ่านทะเลทรายและดำดิ่งลงสู่หินหนืดเดือด
ในขณะเดียวกัน เขาก็สูญเสียแขนของเขา กลายเป็นคนตาบอดและหนวดของเขาถูกไฟไหม้ แต่ไม่มีสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับคุรุคุรุถ้าเพียงแต่เขาสามารถช่วยกษัตริย์ได้
ถ้าเพียงแต่เขาจะได้อยู่กับเขาอีกครั้ง
ผู้รับใช้ก็เต็มใจยอมสละชีวิตของเขาเอง

หลังจากรับความทรงจำของคุรุคุรุไปแล้ว ออร์เดนก็รู้ว่าเขาตัวเล็กลง เขายังคงมีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์ทั่วไป แต่มีขนาดเล็กกว่ามนุษย์สามคนรวมกันเล็กน้อย เขาของเขา ซึ่งเขาจัดการด้วยความระมัดระวังก็หายไปเช่นกัน
ด้วยเหตุนี้ร่างกายของเขาจึงไม่หนักเกินไป

ออร์เดนยืนนิ่ง และรู้สึกถึงธรรมชาติรอบตัวเขา
ลมที่มีรสเค็ม คลื่น ใบไม้ที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบและหาดทรายสีทองของชายหาด
ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่พวกมันทั้งหมด

มีคุรุคุรุ ผู้รับใช้ของเขาเพียงคนเดียวยืนอยู่ข้างเขา
ออร์เดนไม่หันไปเผชิญหน้า คุรุคุรุเองก็เงียบเหมือนกัน ทั้งสองยืนนิ่งและมองไปที่ขอบฟ้า พวกเขาอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานมากจนกระทั่งพวกเขาได้ใช้เวลาทั้งหมดไป