The Novel’s Extra นิยาย บท 628

บทที่ 628 ชิ้น (7)
“…”
ชินจงฮักจ้องมองจินซาฮยอคเงียบ ๆ คำพูดของเธอที่บอกว่าเขาจะได้พบกับชินมยองชุลทำให้เขารู้สึกดีกับเธอขึ้นมาอีกนิดหน่อย
แต่แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าคำพูดนั้นจะเกิดขึ้นจริงๆ

“ ตอนนี้เรากำลังอยู่ข้างในจิตใจของฉัน อย่างนั้นหรอ?”

ชินจงฮักถามคำถามพื้นฐานที่สุดเป็นคำถามแรก ตอนนี้เขาถูกรายล้อมไปด้วยความมืดมิด แม้ว่าจินซาฮยอคจะบอกว่าพื้นที่แห่งนี้เป็นภายในจิตใจของเขา แต่ชินจงฮักก็ไม่อาจยอมรับคำตอบของเธอได้
เพื่อคลายความสงสัยนั้น จินซาฮยอคจึงพยักหน้าโดยไม่ลังเล

“ใช่. ฉันสร้างภายในจิตใจของนายใหม่ตามความชอบของฉัน”

มันเป็นหนึ่งในความสามารถมากมายของ การควบคุมความจริง (Reality Manipulation) จินซาฮยอคลองสำรวจภายในจิตใจของชินจงฮักและสร้างมันขึ้นมาใหม่เพื่อที่เธอจะได้ค้นพบมรดกของชินมยองชูที่ฝังอยู่ภายในจิตใต้สำนึกของชินจงฮัก
ชินจงฮักดูไม่พอใจกับการตั้งค่าทั้งหมด เพราะเขาไม่ได้มีความสุขกับความว่างเปล่าของทิวทัศน์โดยรอบเท่าไหร่นัก

จินซาฮยอคพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ฉันคิดว่าที่นี่เหมาะกับคุณดี มืดสนิท”

“…เธอว่าไงนะ?”

เส้นเลือดจำนวนหนึ่งปูดขึ้นที่ขมับของชินจงฮัก เกือบในเวลาเดียวกันความโกรธของเขาชะงักลงทันที มีวัตถุหลายอย่างเพิ่มขึ้นมาจากเดิมที่มีแต่ความมืดมิด

“ พ – พวกนี้คืออะไร?”

วัตถุที่ปรากฏขึ้นทำให้ชินจงฮักประหลาดใจ สิ่งที่ออกมาจากความมืดนั้นเกี่ยวข้องกับอีโก้ของเขาเอง รูปปั้นชินจงฮักของคิมฮาจินผู้ที่ได้ใบรับรองฮีโร่ระดับสูงที่อายุน้อยที่สุด หอกผู้พิชิตแห่งเซียงหยู หรือแม้แต่รูปปั้นของแชนายอน … แต่สิ่งสำคัญที่สุดของพวกเขาคือประตูที่อยู่ด้านหลังนั่น
[ชินมยองชุล]
ประตูเหล็กที่ถูกสลักชื่อของชินมยองชุลเอาไว้

“ตามฉันมา”

ในขณะที่ชินจงฮักยืนด้วยความหวาดกลัว จินซาฮยอคได้เริ่มเดินไปที่ประตูโดยมีชินจงฮักได้เดินตามมาอย่างติดๆ เขาไม่ลืมถอดเสื้อคลุมของเขาไปคลุมรูปปั้นของแชนายอนเอาไว้เพื่อที่จินซาฮยอคจะได้ไม่เข้าใจไม่ผิด (?)

“เอ่อ … ชื่อมยองชุลมีเยอะแยะไป เธอว่าไหม?”

จินซาฮยอคกระแทกประตูเหล็กสองสามครั้งแล้วหันกลับไปมองที่ชินจงฮัก
ชินจงฮักปิดปากตัวเองทันที เขาเริ่มใคร่ครวญการมีอยู่ของตัวเองแทน
เขารู้ดีถึงความคิดของสาธารณชนที่มีต่อเขาในฐานะฮีโร่
พวกเขาเรียกเขาว่าเป็นฮีโร่ที่อายุน้อยที่สุด รองหัวหน้าของสมาคมยักษ์ใหญ่อย่าง ‘เดสซลิทมูน (Deolate Moon)’ ผู้สืบทอดของจินซองคอรป และชายหนุ่มรูปงามที่แม้แต่เซเลปยังเทียบไม่ติด แม้ว่าคำอธิบายทั้งหมดนี้จะดูโดดเด่นแค่ไหน แต่ชินจงฮักก็ไม่เคยลืมรากเง้าของตัวเอง
ไม่มีทางที่เขาจะลืมได้
ในโลกอันกว้างใหญ่นี้มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาสามารถภูมิใจได้เพียงคนเดียว
นั่นคือ – ความภาคภูมิใจในฐานะหลานชายของชินเมียงชูล

“ …เธอกำลังจะบอกว่าคุณปู่ของฉันอยู่ข้างหลังประตูนั่นงั้นหรอ?”

ชินจงฮักถาม เขายังมีคำถามเหลืออยู่อีกเป็นขบวน
จินซาฮยอคพยักหน้ารับอย่างตรงไปตรงมา

“ ใช่ น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ ฉันเดาว่าชินมยองชุลผนึกส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณของเขาเอาไว้ในมุมที่ลึกที่สุดของจิตสำนึกของนาย เหมือนที่ฉันทำ”

เมื่อไม่นานมานี้ ความทรงจำที่เกี่ยวกับอคทรีน่าของจินซาฮยอคได้ถูกผนึกไว้ เธอทำอย่างนั้นเพราะเธอไม่คิดว่า เธอจะสามารถเผชิญหน้ากับชีวิตปัจจุบันได้อย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงภาระของชีวิตในอดีตของตัวเธอเอง โชคดีที่เธอมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน
จินซาฮยอคสงสัยว่าชินเมียงชูลใช้วิธีการที่คล้ายกัน เบลล์กล่าวว่าชินเมียงชูลได้ทิ้งมรดกไว้กับชินจงฮัก ‘บางที’ ในความคิดของเธอ ‘ชินมยองชุลใช้วิธีการเดียวกับที่ฉัน เพียงแต่วิธีการนั้นแตกต่างออกไป’

“ …ไม่ใช่ว่าฉันเชื่อใจเธอหรอกนะ แต่ -”

ชินจงฮักอึกอึก เขายกมือขึ้นและทาบไปที่ประตู ท่าทีของเขาทำให้จินซาฮยอคเกิดความสังสัยขึ้นมา หลังจากนั้นเขาได้ลองพยายามผลักประตูเข้าไป แต่มันกลับไม่เคลื่อนไหว
เสียงคร่ำครวญหลุดออกมาจากริมฝีปากของชินจงฮัก ถึงอย่างนั้นความพยายามของเขาก็ดูไร้ประโยชน์

“ ลองใช้พลังเวทย์ของนายดูสิ” จินซาฮยอคขัดจังหวะ

ชิงจงฮักเหลือบสายตาไปมองเธอเล็กน้อยแล้วเริ่มถ่ายพลังเวทย์เข้าไปในประตู ฉับพลันประตูได้ตอบสนองต่อพลังเวทย์มนตร์ของเขา และในที่สุดมันก็เริ่มขยับ

Oooong …

ประตูเหล็กสั่นสะเทือนราวกับกำลังตอบรับพลังเวทมนต์ของชินจงฮัก และในไม่ช้ามันก็ได้เปิดออกอย่างง่ายดาย

Kiik – Koong!

เสียงหนักหน่วงของเหล็กดังขึ้น ชินจงฮักหันไปมองอีกด้านหนึ่งของประตู เขากลืนน้ำลงคอดังอึกแล้วมองอย่างคาดหวัง เขารู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังจมลงราวกับมีบางสิ่งที่ใหญ่และหนักหน่วงทับลงมา
อีกด้านหนึ่งของประตูมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ ชินจงฮักเห็นเขาอย่างชัดเจน
ไหล่ของชายคนนั้นกว้างใหญ่ราวกับภูเขา ท่าทางของเขาสงบนิ่งราวกับสายน้ำ ผมของเขายาวครอบคลุมทั้งสองส่วนของร่างกายของเขาเอาไว้ ชินจงฮักรู้สึกสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง สายตาของชายคนนั้นทำให้เขาตัวเเข็งเป็นหิน
ชินจงฮักอึกอีกครั้งแล้วหันกลับมามองจินซาฮยอค

“ เอ่อ ถ้านี่เป็นทริกอะไร….”

จินซาฮยอคตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ ชินจงฮักหันไปมองเธอครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินข้ามธรณีประตูไปข้างใน
ในขณะนั้นมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น ชายผู้นั้นเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าเหมือนหุ่นกระบอก จากนั้นเขาค่อย ๆ เงยหัวขึ้น
ชินจงฮักมองเห็นดวงตาทั้งสองข้างของชายตรงหน้าแล้ว เมื่อสายตาของพวกประสานกัน รอยยิ้มเล็กๆที่แทบจะมองไม่เห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายผู้นั้น ในเวลาเดียวกันชินจงฮักรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังอยู่ในกองเพลิงที่ร้อนฉ่า

**
[บังเกอร์ส่วนตัวของนายกรัฐมนตรีเยอรมนี]

ถึงอย่างนั้น ไม่มีอะไรที่เขาจะพูดได้เลย เห็นได้ชัดว่าการป้องกันของเบอร์ลินถูกทำลายด้วยการโจมตีของปีศาจแล้ว
กองทัพปีศาจบุกเข้าโจมตีโปแลนด์อย่างรวดเร็วและได้มาถึงที่เบอร์ลิน มันเป็นเพียงเวลาชั่วครู่เท่านั้นก่อนที่กำแพงป้องกันของกรุงเบอร์ลินซึ่งเป็นผลผลิตของวิศวกรรมเวทย์มนตร์ที่ทันสมัยร่วงลงมา“ อย่างน้อย เรายังสามารถอพยพผู้คนได้ไหม” เจนเนสถาม
อีกงมยอง ส่ายหัว ศัตรูยึดครองทั้งตะวันออกและตะวันตก นี่หมายความว่าประชาชนไม่สามารถเดินบนทางบกได้ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะอพยพผู้คนหลายพันล้านคนผ่านทางพอร์ทัล
พวกเขาวิ่งเข้าหาทางตัน“ และคุณจะให้ฉันทำยังไง!” เจนเนสตะโกนเสียงดังก้อง น้ำตาของเขาเริ่มร่วงล่น ความผิดที่ไม่สามารถช่วยชีวิตผู้คนของเขาทับถมในหัวใจของนายกรัฐมนตรี
อีกงมยอง พูดพร้อมกับถอนหายใจ

นายกรัฐมนตรีกัดฟันของเขาแน่น ความสิ้นหวังและความผิดหวังเข้ามาแทนที่ความโกรธในใจของเขา เขาครุ่นคิดถึงสถานการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง
ปัจจุบันเขาอยู่ในบังเกอร์ใต้ดินในเกาหลี นายกรัฐมนตรีทหารสูงสุดของเยอรมนีพร้อมด้วยสมาชิกคณะรัฐมนตรีได้ละทิ้งประชาชนของพวกเขาและอพยพไปยังบังเกอร์ในต่างประเทศ มันเป็นเพียงการเสแสร้งว่าเขากำลังกังวลเกี่ยวกับประชาชนที่เขาทิ้งไว้โดยเลือกที่จะหนี