The Novel’s Extra นิยาย บท 651

Chapter 651 Ending (3)

[ภายในจิตใจของปูฮาเรน]

จินซาฮยอคค่อยๆเปิดดวงตาของเธอขึ้นช้าๆ แต่เธอก็พบเพียงความมืดมิดที่ไม่แตกต่างกัน ภายในจิตใจของปูฮาเรนมืดมน ความเย็นเยียบ ความว่างเปล่า และความอ้างว้าง…. อารมณ์เชิงลบที่ทำให้ชั้นบรรยากาศบีบรัดเท้าของเธอไว้

จินซาฮยอคเริ่มเดินโดยอาศัยความรู้สึกของตัวเองไปยังสถานที่ที่ ‘สถานะ’ บางอย่างกำลังแสดงอยู่

“… .”

หลังจากเดินไปชั่วครู่ จินซายุคก็หยุดทันที สัญชาตญาณของเธอบอกว่านี่คือสถานที่นั้น ความลังเลใจกำลังเรียกหาเธอ

จินซาฮยอคแบฝ่ามือของเธอออก แสงไฟเล็ก ๆ ลอยขึ้น ในไม่ช้าแสงก็ส่องสว่างภายในพื้นที่จิตใจที่มืดมิดแห่งนี้ เพราะเเบบนั้น จินซาฮยอคได้พบเขา – น้องชายของเธอนั่งยองๆท่ามกลางความมืด ร่างกายของเขากำลังสั่นไหว

“…อา.”

ลมหายใจของเธอหยุดชะงักลง ลูกไฟที่หนาและหนักหน่วงลูกหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจและดูเหมือนมันกำลังแผดเผาร่างกายของเธอ

จินซาฮยอคกลืนก้อนความเจ็บปวดและมองดูปูฮาเรน ร่างกายที่เล็กและผอมบางของเขาดูเย็นชากว่าเมื่อก่อน และรูม่านตาที่ไร้ชีวิตของเขาก็เต็มตื้นไปด้วยความมืดมิดไร้ก้นบึ้ง

เขาไม่ได้เติบโตขึ้นจากตอนเด็ก จินซาฮยอคจ้องความบอบบางของเขาในสายตาของเธอเพื่อที่จะไม่ไหลออกมา; ดังนั้นมันจะไม่หนี

“ปูฮาเรน.”

เสียงของจินซาฮยอคไม่สามารถไปถึงเขาได้เพราะมันกระจายอยู่ในอากาศ ปูฮาเรนติดอยู่ในที่มืดแห่งนี้มาหลายสิบปีแล้ว จินซาฮยอครู้อยู่แล้วว่าการพบเขาแค่เพียงครึ่งเดียวไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรเลย

“ปูฮาเรน.”

ถึงกระนั้นเธอเรียกชื่อของเขา ปูฮาเรน ไม่ขยับ จินซาฮยอค กัดริมฝีปากของเธอและคิด

คุณมาทำอะไรที่นี่คนเดียว คุณไม่พอใจฉันหรือเปล่า หรือว่าคุณกำลังมองหาแม่ของคุณใครออกไปจากโลกหน้าคุณ?

จินซาฮยอคก้มลงถึงเข่าของเธอและเอื้อมมือออกไปอย่างช้าๆ นิ้วที่สั่นเทาแตะที่ใบหน้าของปูฮาเรน ความเยือกเย็นที่หนาวเหน็บทำให้หัวใจของจินซาฮยอคสงบราวกับว่าเธอกำลังสัมผัสศพ

จินซาฮยอคเรียกชื่อเด็กชายอีกครั้ง

“ปูฮาเรน.”

และในความพยายามครั้งที่สามนี้ ภายจิตใจภายในของปูฮาเรนได้สั่นคลอน มันสั่นเพียงเล็กน้อย แต่มันไม่ได้เกิดจากปูฮาเรน ผลกระทบภายนอกทำให้จิตใจภายในของเขาสั่นคลอน และแม้กระทั่งภายในจิตใจของเขายังได้รับผลกระทบ นั่นก็หมายความว่าเขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว

เธอต้องเร่งมือ

สำหรับตอนนี้เธอมีบางสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เธอสามารถขอ ‘การให้อภัย’ ได้ในภายหลัง

จินซาฮยอคยังคงคุกเข่าวางมือบนไหล่ของปูฮาเรน

“ …ฉันรู้ ฉันไม่มีสิทธิ์ขอให้เธออภัยให้ฉัน”

เป็นไปได้มากว่าปูฮาเรนจะไม่ยกโทษให้เธอและเธอจะไม่สามารถชดใช้บาปของเธอได้

แล้วทำไมล่ะ ด้วยเหตุผลบางอย่างคำพูดของบาอัลก็ผลุดขึ้นมาในความคิดของเธอ

ว่าโลกนี้เป็นเพียงนวนิยายที่ทุกอย่างได้รับการตัดสินใจล่วงหน้า คำง่ายๆเหล่านั้น

นั่นคือเหตุผลที่เธอเป็นเช่นนี้และเหตุผลที่ปูฮาเรนกลายเป็นเช่นนี้ล้วนแล้วแต่เป็นไปตามการตั้งค่าที่สร้างขึ้นโดย “ชายคนนั้น” …

จินซาฮยอคหัวเราะเย้ยหยัน

“แต่คุณรู้….”

ไม่สิ คำพูดของบาอัลเป็นเพียงข้อแก้ตัวที่อ่อนแอ วิธีที่จะส่งต่อความผิดของคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่งในรูปแบบของความไม่พอใจ

แต่จินซาฮยอคคิดว่าตัวเองเป็น ‘ราชา’ และจากสิ่งที่เธอเรียนรู้มา กษัตริย์ไม่ควรหาข้อแก้ตัว ในอีกทางหนึ่ง คิมฮาจินเป็นคนที่ช่วยให้เธอบรรลุเป้าหมายนี้ เขาทำลายหลักการของเธอและสร้างมันขึ้นมาใหม่จากการร้องขอชีวิตของเธอ

“ มีบางสิ่งที่ฉันอยากพูดกับเธอมาตลอด”

แน่นอนว่านี่เป็นการลักพาตัวเพียงข้างเดียวที่ไม่ได้ถามความสมัครใจจากปูฮาเรน

ดังนั้น จินซาฮยอคจึงใช้วิธีที่จินซาฮยอคคุ้นเคยดี

Tzzzt …

ปูฮาเรนส่งเสียงเสียดแทรกขนาดเล็กออกมา ในขณะที่เขาซึมซับเข้าไปในหัวใจของจินซาฮยอค ทันใดนั้นร่างกายของจินซาฮยอคทำงานหนักเกินไป วิญญาณของปูฮาเรนเข้าปะทะกับเธอสร้างความเจ็บปวดที่ยากเกินทนทานต่อมนุษย์

แต่จินซาฮยอคยังคงอดทนต่อไป แม้ในขณะที่เธอไอก้อนเลือดเต็มปาก เธอก็ยังคงอดทนต่อความเจ็บปวดจากหัวใจบีบตัว

Koong-!

เมื่อวิญญาณของปูฮาเรนมาถึงหัวใจของจินซาฮยอค เสียงบางอย่างดังก้องออกมาจากภายนอก จินซาฮยอครับรู้ได้ว่าผลกระทบนี้มีความเสถียรมากกว่าครั้งล่าสุด

เธอยังสามารถดมกลิ่นที่คุ้นเคยได้อีกด้วย

ชายคนนั้น ในที่สุดชายคนนั้นก็ก้าวเข้ามา

จินซาฮยอคหลับตาลง เธอรู้สึกโล่งใจ

Chwaaaa …

ในไม่ช้า โมแร๊กซ์ก็เริ่มสลาย มันไม่สามารถรักษารูปแบบของตัวเองได้ในขณะที่วิญญาณของโฮสต์หายไป

เมื่อมันกระจัดกระจายออกไปเป็นอนุภาคที่เหมือนฝุ่น จินซาฮยอคก็รู้สึกถึงอารมณ์ของปูฮาเรน ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถควบคุมได้ ความไม่พอใจ และความโศกเศร้า…ยอมรับพวกมันทั้งหมดด้วยร่างกายของเธอ จินซาฮยอคเผยรอยยิ้มบาง ๆออกมา

แม้ว่าเธอจะไม่สามารถเพิ่มเติมอะไรในรอยยิ้มนี้ได้ อย่างน้อยที่สุดแล้ว เธอก็เชื่อมั่นว่ามันคือสิ่งที่กษัตริย์เป็น หากนักเขียนของเธออยู่ที่นี่ เขาคงจะให้ชื่อที่น่าเกรงขามเช่นนี้ว่ารอยยิ้มของกษัตริย์

เมื่อได้แต่คิดถึงสิ่งที่ไม่สำคัญนี้ เธอก็หมดสติลง

****2****