The Novel’s Extra นิยาย บท 655

Chapter 655 Ending (8)

“ไม่มีอะไร อืม ลองออกไปหาคนอื่น ๆ สิ”

คิมซูโฮลุกขึ้นขณะที่พยุงที่ท้องของเขา ยูยอนฮาออกตัวที่จะช่วยเหลือเขา แต่เขาปฏิเสธและยืนขึ้นด้วยตัวเอง

ทันใดนั้นเขาเริ่มสงสัยว่าเขารอดชีวิตมาได้อย่างไรหลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัส

“ โอ้ ~ นั่น? คุณรู้ว่าอียูริใช่มั้ย”

“… หืม?”

“ ผู้หญิงที่นายช่วยชีวิตไว้นานมาแล้ว นายรู้ไหมว่ากลับมาที่พิพิธภัณฑ์แล้ว”

“อา!”

“ เธอมีอำนาจรักษา ถ้าไม่มีเธอนายก็คงจะตายแล้ว”

ยี่ยูริ เธอเป็นผู้หญิงที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้พร้อมกับแชนายอน เมื่อเขาอยู่ในคิวบ์เขาเคยได้ยินมาว่าเธอเป็นคนสำคัญ แต่เมื่อคิดว่าเธอมี ‘อำนาจรักษา’ …

“ …ฉันจะต้องไปขอบคุณเธอในภายหลังพร้อมกับของขวัญแน่นอน”

คิมซูโฮเปิดประตูด้วยรอยยิ้ม

“อะไร…?”

จากนั้นเขาก็งุนงง

เขาสามารถมองเห็นโถงทางเดินของโรงพยาบาล เมื่อเขาเปิดประตู มันกว้างและดูเหนือแจินตนาการอย่างลึกลับ

พื้นปูด้วยหินอ่อนสีทองโคมไฟระย้าแขวนอยู่บนเพดานและจุดไฟ และหลายคนรวมตัวกันรอบโซฟาและเก้าอี้หรูหราใต้โคมไฟระย้านั้น

“ โอ้ คิมซูโฮ! นายสบายดีหรือเปล่า!?”

แชนายอนตะโกนหลังจากเป็นคนแรกที่เห็นคิมซูโฮ เธอหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนที่จะอุ้มเด็กที่เธอหนีบไว้ที่รักแร้และยกเธอให้คิมซูโฮดู

“ดู! เธอไม่น่ารัก! นี่คือเด็กที่ราเชลให้กำเนิด! อีเวนเดลคือชื่อของเธอ!”

“อะ อาาา อ่าาาาา….”

เด็กคนที่แชนายอนแนะนำให้รู้จักว่าอีเวนเดลทพยายามหนีจากมือของแชนายอน และเรเชลต้องก้าวเข้ามาหาเธอ

เรเชลสวมกอดอีเวนเดล

“ อย่ายกเธอแบบนั้นสิ! อ่าแล้วที่สำคัญ ฉันไม่ได้ให้กำเนิด อีเวนเดล เธอ….”

เรเชลหยุดพูดกลางคำพูดของเธอ เป็นเพราะอีเวนเดลมองเธอด้วยสายตาที่เปียกชื้น มันเป็นความจริงที่เรเชลไม่ได้ให้กำเนิดเธอ แต่เธอรู้สึกว่าการพูดแบบนี้อีกครั้งจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บ

แชนายอนยิ้มด้วยแววตาซุกซนและถามออกมา

“ …ไม่ใช่เธอ? แล้ว?”

“… .”

เรเชลปล่อยให้อีเวนเดลไปอีกด้านหนึ่งของแชนายอน ในที่สุดหลังจากหนีออกจากเงื้อมมือของแชนายอนแล้ว อีเวนเดลก็พุ่งไปหายุนซึงอาผู้อ่อนโยนที่สุดสำหรับเธอ

“ ฮ่าฮ่าฮ่า ฮีโร่ของพวกเรา!”

ในขณะนั้น เสียงคนมีอายุเรียกว่าคิมซูโฮ

คิมซูโฮบอกได้เลยว่าเขาคือใครก่อนที่จะหันหลังกลับ

“ แล้ว ร่างกายของนายเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฮย์เนคยกมือซ้ายแล้วถาม มือขวาของเขากลายเป็นเหล็กกล้าอย่างสมบูรณ์และย้อมเป็นสีเทา ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นฟูแขนขวาของเขา

“ฉันสบายดี แต่แขนของคุณ….”

“ฉันก็สบายดีเหมือนกัน ตามอายุของฉันเป็นเรื่องปกติที่จะสูญเสียการควบคุมแขนข้างหนึ่ง เอาล่ะฉันจะปล่อยคุณไป ชายชราคนนี้ต้องการเวลาพักผ่อนมากขึ้นสักเล็กน้อย”

“…ครับท่าน.”

คิมซูโฮกล่าวคำอำลากับเฮย์เนค และนั่งถัดจากยุนซึงอา

มีวีรบุรุษมากมายในล็อบบี้นี้: ยูชีฮยอก, อาแฮอิน, ยูจินวอง, อียองฮา, ไอลีน, นิโคลัส, แชนายอน, อีเวนเดล, อียอนฮาน …. มีการพูดคุยกันมากมายจนฟังยากเพราะเสียงดังกึกก้องไปทั่ว

“ โอ๊ะ หยุดยั่วฉันสักที!”

ไอลีนก็ตะโกนและผลักบางคนออกไป

“อะแฮ่ม เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์ที่ต้องการเห็นลูกศิษย์ของตัวเองบาดเจ็บหรอ?”

คนนั้นไม่ใช่ใครนอกจาก อาแฮอิน

อาแฮอินจับหัวของไอลีนด้วยใบหน้าบึ้งตึง Aah, aaaaaaaah-! ไอลีนต่อสู้กับแขนของตัวเอง เธอไม่สามารถพาตัวเองใช้วาจาศักดิ์สิทธ์ได้