The Novel’s Extra นิยาย บท 660

บทที่ 660 เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (1)

[อพาร์ตเมนต์ของ คิมฮาจิน]

ผมวางเครื่องแบบดอกบัวดำและเดสเซิทอีเกิลอย่างระมัดระวังลงบนโซฟา หลังจากจ้องมองพวกมันเป็นระยะเวลานาน ผมถึงหันกลับไปมองในกล่องอีกครั้งเพื่อดูว่ามีอะไรเหลืออยู่อีกไหม

กล่องสีดำขนาดเล็กซ่อนตัวอยู่ด้านล่าง กล่องซ้อนกล่อง? ผมเอียงลงอย่างสงสัยเมื่อลองเปิดมันดู

“หืม?”

ข้างในกล่องดำมีสมาร์ตวอชและซองขนาดเล็กอยู่ภายใน

ก่อนอื่นเลย ผมหยิบสมาร์ทวอชออกมา ทั้งสายและตัวเรือนซึ่งถูกตกแต่งด้วยออบซิเดียนทำให้ดูหรูหรา มันเป็นนาฬิกาไฮเทคแบบเดียวกับที่ยูยอนฮาสร้างขึ้นมาเพื่อผมโดยเฉพาะ

ผมพยายามเปิดเครื่อง และมันทำงานได้อย่างถูกต้อง มันไม่มีปัญหาในการจดจำผมในฐานะเจ้าของ ผมสามารถมองเห็น ID ของ [คิมฮาจิน] ได้ทันทีพร้อมกับบัญชีธนาคาร บัญชีหุ้นและสินทรัพย์ส่วนตัวอื่น ๆของตัวเองที่เก็บไว้ใน [กระเป๋าเงินผู้ใช้]

ผมตรวจสอบว่ามีเงินเท่าไหร่อยู่ในนั้นก่อนเป็นอย่างแรก

“เอ๊ะ?”

ความร่ำรวยที่ถูกจัดเก็บไว้ในบัญชีมีมากกว่าที่ผมคิด จนถึงจุดที่ผมต้องอ้าปากค้าง แค่บัญชีธนาคารของเพียงอย่างเดียวก็มีเงินถึง 30 ล้านวอน ในแง่ของหุ้น ผมมี 10 หุ้นของบริษัทเภสัชกรรม, 10 หุ้นของหน่วยงานพลังงาน, 10 หุ้นของแกนช่องแคบใต้ดิน- ทั้งหมดมีค่ามากถึง 60 ล้านวอน

มันค่อนข้างน้อยกว่าที่ผมเคยมีมาก่อน แต่ผมก็รู้สึกขอบคุณอย่างมากแล้ว

“….”

แต่เมื่อมองไปที่การถือครองหุ้นของผม ผมจำอะไรบางอย่างในอดีตได้ทันที

เมื่อใดก็ตามที่บอสบรรดาลโทสะหรือซึมๆ ผมจะขายหุ้นให้กับเธอ เนื่องจากหุ้นที่ไม่อยู่ในรายการของช่องแคบเป็นสินทรัพย์ที่น่าเชื่อถือซึ่งหาได้ยากแม้จะมีเงิน พวกมันจึงเป็นยาสำหรับการยกระดับอารมณ์ของบอสโดยเฉพาะ

แม้ว่าเธอจะบอกเสมอว่าเธอไม่ต้องการพวกมัน แต่มุมปากของเธอจะกระตุกพร้อมกับใบหน้าของเธอที่เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอไม่สามารถน่ารักไปกว่านี้ได้แล้วจริงๆ

“…เฮ้ออ”

แต่เมื่อความคิดของผมมาถึงจุดนี้ ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะวางสมาร์ตวอทช์ของตัวเองลง

ระลอกคลื่นที่เกิดจากความทรงจำเก่า ๆ แพร่กระจายเป็นคลื่นขนาดใหญ่

ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอาจหมดสติได้ ผมจึงเอนกายพิงโซฟาและดำดิ่งลึกลงไปในความทรงจำ

ผมเริ่มคิดถึงทุกคนมากเกินไป – อีเวนเดล และ เรเชล, แชนายอน และ คิมซูโฮ, ยูยอนฮา และบอส และแม้แต่เพื่อนและครอบครัวที่ควรจะอยู่ในโฮมเวิร์ลดของผม

ผมไม่มีเพื่อนสนิท แต่ผมอยากเห็นแม่และพ่อของตัวเอง ผมไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าพวกเขาจะรู้สึกอย่างไรเมื่อพบว่าผมจากไปแล้ว

‘แต่ไม่ต้องกังวล ฉันตัดสินใจครั้งนี้ด้วยตัวเอง เนื่องจากเวลาของโลกนี้ไหลแตกต่างกัน ถึงแม้ว่าฉันจะตายในตอนที่แก่แล้ว คงจะเป็นเพียงแค่น้อยกว่า 100 วันที่ผ่านไปที่นั่น….’

ผมพบว่าตัวเองทำถูกแล้วที่ตัวเองเลือก

-แปะๆๆๆ

ผมตบแก้มตัวเองเบาๆ เนื่องจากผมคิดไว้แล้วว่าจะไม่เสียใจในการตัดสินใจของตัวเอง ผมจึงไม่สามารถที่จะอยู่ที่นี่ได้อย่างน่าสมเพช

ผมบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วสวมชุดดอกบัวดำ เพราะตัวผมเตี้ยกว่าเล็กน้อย ปลายขากางเกงของชุดถึงแตะพื้น แต่ในตอนที่ผมคิดแบบนี้ -ชุดมัน! หดตัวโดยอัตโนมัติเพื่อให้พอดีกับร่างกายของผม

ดูเหมือนว่าฟังก์ชั่นที่ผมเพิ่มในชุดจะยังคงอยู่เหมือนเดิม

“หืมม”

ผมมองตัวเองในกระจกเต็มตัวก่อนเก็บเดสเซิทอีเกิลไว้ในซองหนัง เดสเซิทอีเกิลนั้นเบามาก

จากนั้นผมก็นั่งลงบนโซฟา ถึงเวลาแล้วที่ต้องคิดว่าจะทำอะไรต่อจากนี้

แต่เนื่องจากผมไม่สามารถคิดอะไรได้เลย ผมจึงเลือกที่จะหยิบสมาร์ตวอทช์ขึ้นมาเพื่อท่องอินเทอร์เน็ต

“…เธอบอกว่ามันมีการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตใช่มั้ยนะ?”

ผมจำได้ว่ายูยอนฮาคุยโวเกี่ยวกับเรื่องนี้ในอดีต – นาฬิกาสมาร์ทวอทช์นี้เป็นเทคโนโลยีที่สูงกว่าคอมพิวเตอร์ไฮเทคส่วนใหญ่ในท้องตลาด

ผมวางสมาร์ทวอชลงบนโต๊ะและเปลี่ยนเป็นโหมดเดสก์ท็อป คีย์บอร์ดโฮโลแกรมและจอมอนิเตอร์ฉายภาพไปในอากาศ

ขณะที่ผมท่องเว็บพอร์ทัล เว็บไซต์บางแห่งได้ดึงดูดความสนใจของผม

มันเป็นเว็บไซต์ webnovel

เมื่อผมเห็นมัน รอยยิ้มสายหนึ่งก็ปรากฎบนใบหน้าของผม

“…ฉันควรเขียนนิยายมั้ยนะ?”

ถ้าผมเขียนประสบการณ์สิบปีที่ผ่านมาเป็นนวนิยาย…. ไม่สิ มันคงไม่สนุกแน่

ผมไม่มีแผนที่จะเขียนนิยายอีกแล้ว

ผมโยนความคิดออกไปและเริ่มค้นหาเว็บไซต์อื่น ๆ โดยเน้นที่กระดานงานเป็นหลัก

ผมอยากทำงาน อย่างน้อยที่สุดผมต้องการรับรู้ว่า ‘ผมยังมีชีวิตอยู่’

[ยินดีต้อนรับสู่เว็บไซต์ ทหารรับจ้าง ที่ใหญ่ที่สุดของเกาหลี – เดสเสิร์ทโซล]

[เปิดรับสมัครทหารรับจ้าง]

[คำขอภารกิจ]

[ตรวจสอบ / ยกเลิกภารกิจ]

“ทหารรับจ้าง?”

นี่ค่อนข้างดึงดูดใจ ผมมีเดสเซิทอีเกิลสำหรับการโจมตีและ ชุดดอกบัวดำสำหรับการป้องกัน มันยากมากที่การโจมตีส่วนใหญ่จะเจาะเกราะป้องกันของเครื่องแบบเข้ามาได้

อย่างไรก็ตาม ปัญหาคือความสามารถในการแก้ไขปัญหาร่วมกันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับผม

ผมไม่ต้องการที่จะกระโดดกลับไปท่ามกลางการต่อสู้ เมื่อผมแทบจะไม่สามารถหนีรอดจากมันได้

“ใช่แล้ว มีอย่างอื่นอีกนี่?”

ผมเดินเข้าไไปใกล้กล่องดำอีกครั้งโดยนึกถึงซองเล็ก ๆ ที่มาพร้อมกับสมาร์ทวอช

ซองจดหมายที่หนาขึ้นเหมือนกับว่ามีจดหมายอยู่ภายในนั้น

“มาดูกัน….”

เหงา ผมพึมพำกับตัวเองเมื่อกำลังฉีกซองจดหมายออกจากกัน

“ฮะ?”