The Novel’s Extra นิยาย บท 661

บทที่ 661 เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (2)

แล้วเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เรเชลขมวดคิ้ว แต่ไม่สามารถรู้ได้

“ อ้า ~ เจอกัน ~”

ในขณะนั้นอีเวนเดลก็วางสายลง เธอยิ้มอย่างเบ่งบานแล้วพูด “คำเหล่านั้น” ออกมา

“ ฉันอยากเจอคุณ ~”

ฉันอยากเจอคุณ เรเชลไม่ทราบว่าแปลว่าอะไร

เมื่อเร็ว ๆ นี้ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบของการพูดคุย การนอนหลับหรือการเรียกหาตามสัญชาตญาณ เธอเริ่มพูดคำว่า ‘ฉันอยากพบคุณ ~’

เธอมักจะพูดแบบนี้ในระหว่างการกิน การอาบน้ำ วิ่งไปรอบ ๆ และแม้แต่การนอนหลับ

“ ฉันอยากเจอคุณ ~”

มันเกือบจะเป็นเหมือนนิสัย แม้เมื่อเรเชลถามว่าเธอต้องการเจอใคร อีเวนเดลก็ได้แต่เอียงหัว

ก๊อก ก๊อก

ในขณะนั้น เสียงเคาะสองครั้งดังขึ้นและเลขาของราชสำนักพูด

– เธอจะมาถึงที่นี่แล้ว

ยูยอนฮาดูเหมือนจะใกล้ถึงที่นี่แล้ว

เรเชลตอบรับเบาๆและเดินออกจากวังไปพร้อมกับอีเวนเดล นายกรัฐมนตรี คณะรัฐมนตรีของเขาและสมาชิกรัฐสภาได้รวมตัวกันในสวน

“ อย่ากังวลเจ้าหญิง การเจรจาต่อรองเป็นไปได้ดีมาก”

แม้จะพูดอย่างนี้ก็ตาม นายกรัฐมนตรีก็กำลังสั่นพึมพำ

“ …ใช่ ไม่ต้องกังวลเกินไปเช่นกันนายกรัฐมนตรี”

“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า กังวลหรือ? ไม่เคย ไม่เคยกังวลเลยสักครั้งฮ่า ๆ ๆ ๆ.”

ไม่ว่าในกรณีใด หลังจากรอประมาณห้านาที ลีมูซีนของยูยอนฮาก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับผู้พิทักษ์ที่น่าทึ่ง

หลังจากลงจากตำแหน่งแล้ว ยูยอนฮาได้เข้าสู่ห้องประชุมในขณะที่ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากนายกรัฐมนตรีและสมาชิกรัฐสภา

ยูยอนฮาตอบมุกตลกของนายกรัฐมนตรีอย่างสุดขั้ว

“ ทีนี้มาเริ่มการเจรจากันก่อน… แต่ก่อนหน้านั้น ทำไมถึงมีเด็กอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ?`”

ในห้องประชุม ยูยอนฮาพบกับอีเวนเดลนั่งอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยนักการเมืองทำให้เธอสูญเสียความเยือกเย็นไปเล็กน้อย

“ เจ้าหญิงเรเชล?”

สายตาที่เฉียบคมของยูยอนฮาหันไปมองหาเรเชล

“ใช่?”

เรเชลกะพริบตาและแสร้งทำเป็นหลงลืมอีเวนเดล และยังคงกระพริบตาของเธอต่อไปและจ้องมองไปที่ ยูยอนฮา

เมื่อนั่งบนเก้าอี้ที่ใหญ่กว่าร่างของเธอ อีเวนเดลพบว่ามันยากที่จะวางแขนทั้งสองของเธอลงบนโต๊ะ ยูยอนฮากลับพบว่ามันน่ารักมากอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่เธอรู้ว่าไม่ควรเอาเรื่องธุรกิจมาปนกับเรื่องส่วนตัว

“ …นี่เป็นการประชุมการเจรจาที่สำคัญ ได้โปรดให้อีเวนเดลออกจากที่นี่ด้วย”

“ ไม่เลย อีเวนเดลมาที่นี่เพราะเธอต้องการเป็นส่วนหนึ่งของการพูดคุย”

เรเชลพูดขณะที่เธอมองอีเวนเดล

“อะไรนะ?”

ยูยอนโาขมวดคิ้ว เจ้าหญิงคนนี้พยายามใช้เด็กเพื่อเจรจา…?

“ อีเวนเดลต้องการที่จะเป็นฮีโร่ในอนาคตและราชสำนักอังกฤษวางแผนที่จะสนับสนุนเธอให้มากที่สุด ท้ายที่สุดแล้ว ความสามารถของเธอนั้นยอดเยี่ยม เราหวังว่าจากการประชุมครั้งนี้ อีเวนเดลจะกลายเป็นสมาชิกของทั้งสมาคมเกาหลีและสมาคมอังกฤษ”

ไหล่ของยูยอนฮาแข็งทื่อ

สิ่งที่เรเชลพูดนั้นชัดเจน

ยูยอนฮากระตุ้นสมองของเธอก่อนที่จะปล่อยไอแห้งๆและพยักหน้าลง

“ฉันเห็นด้วย ฉันได้ยินถึงความสำเร็จของฮีโร่ตัวน้อยของเรา เธอยอดเยี่ยม ฮีโร่แห่งอนาคตอีเวนเดล”

“ใช่มั้ย? อ้าฮิฮิ…. ขอบคุณ…ขอบคุณ….”

อีเวนเดลพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อซ่อนเสียงหัวเราะของเธอตามคำชมของ ฃยูยอนฮา

ยูยอนฮายิ้มเบา ๆ และกระจายเอกสารที่เธอนำมา

“ …เริ่มการเจรจาถึงสถานะกิลด์ของท่านฮีโร่อีเวนเดลในอนาคตได้”

**

[เกาหลี, โซล – คฤหาสน์ของ แชจูชุล]

“ พวกเรามาถึงแล้วครับ ท่านแกรนด์ฮีโร่”

ในทางกลับกัน เสียงจากที่นั่งคนขับปลุก แชนายอนตื่นจากการนอนหลับของเธอ เธอเพิ่งกลับมาหลังจากทำภารกิจเสร็จ

เธอหรี่ของตัวเองแคบลง น้ำลายของเธอกำลังไหลออกมาจากปากของเธอพร้อมน้ำตาก็ไหลลงมาจากดวงตาของเธอเช่นกัน

น้ำลายเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไมเธอร้องไห้?

“ อ้า ขอบคุณ ห่าวววว-”

แชนายอนหาวและเช็ดน้ำตาและน้ำลายของตัวเอง

“ …กี่โมงแล้ว”

“ 1:30 น.”

และ…

และ…อืม. …มันคืออะไรกันล่ะ?

ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญใช่ไหม?

“ดังนั้น บอกฉันมา. ปู่ของเธออยู่ที่ไหน -”

เมื่อชอคจุนกยองถาม ทันใดนั้นลูกศรก็พุ่งไปข้างหน้าแล้วแลปะทะหลังศีรษะของ ชอคจุนกยอง มันต้องมีความแข็งแกร่งทีเดียวเมื่อศีรษะของเขางอไปข้างหน้าในมุม 90 องศา

ชอคจุนกยองยังคงอยู่ในตำแหน่งนั้นชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะกัดฟันและจ้องมองกลับ

“ ผู้หญิงงี่โง่นั่น…. เธอคิดว่าเธอเป็นหัวหน้าหรือไง”

“ อย่าใช้ความรุนแรงสิ”

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้นจากท้องฟ้า แชนายอนหันไปมองตามเสียงทันที

นักธนูสวมหน้ากากกำลังนั่งอยู่บนต้นสนใกล้กับคฤหาสน์

“ ขออภัยที่มาเยี่ยมคุณอยางกระทันหันนะ คุณแชนายอน-”

นักธนูพูดอย่างนั้นขณะที่เธอยกหมวกขึ้น

“ แต่นี่เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เราต้องการที่จะรับรู้ความคิดเห็นของคุณด้วยเช่นกัน ดังนั้นเราจึงขอโทษสำหรับความรุนแรงที่เกิดขึ้น”

เมื่อใบหน้าของนักธนูถูกเปิดเผย ดวงตาของแชนายอนก็เปลี่ยนสีด้วยความตกใจ

“ …รุ่นพี่จินเซยอน!

“ใช่”

จินเซยอนยิ้มเบา ๆ และจ้องมองที่แชนายอน

“ ดีใจที่ได้พบคุณ รุ่นน้องแชนายอน”

“ คุณอยู่ที่นี่ทำไม ยิ่งกว่านั้น คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับไอ้บ้ากล้ามเนื้อหมูตัวนี้….”

“กล้ามเนื้อหมู? เธอมัน -”

ตุบ – จินเซยอน กระโดดลงมาที่พื้นเบา ๆ เธอเดินไปที่แชนายอนซึ่งกำลังแพนิคและพูดด้วยท่าทางที่แข็งทื่อ

“ ฉันรู้ว่าสิ่งนี้อาจจะเกิดขึ้นกระทันหันเกินไป แต่ฉันต้องการถามความคิดเห็นของเธอเช่นกัน”

“ความเห็น? ของฉัน?”

เมื่อแชนายอน ถามกลับอย่างงงงัน จินเซยอนก็ตอบอย่างจริงจัง

“ ฉันจะไปถึงจุดนั้น เราวางแผนที่จะปล้นบริษัทเภสัชกรรมที่และคืน“ อารมณ์” ให้กับแชจูชุล”

“…ฮะ?”

ในขณะที่จินเซยอนข้ามคำอธิบายเล็กน้อย หัวที่ว่างเปล่าของ แชนายอน ก็ถูกทำความสะอาดจนขาวโพลน