The Novel’s Extra นิยาย บท 663

บทที่ 663. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (4)

ยุนซึงอาบ่นในขณะที่เธอกำลังชงชาสองถ้วย – ถ้วยหนึ่งสำหรับเธอและอีกถ้วยหนึ่งสำหรับคิมซูโฮ

คิมซูโฮพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“ มันเป็นเรื่องที่ดีถ้าเราคิดว่าพวกเขาเป็นพันธมิตร ยังไงก็เถอะ ทำไมคุณถึงโทรหาผม?”

“ อ่า คุณเห็นแล้ว…. สมาคมได้ทำการร้องขอมา มันเป็นคำสั่งลอบสังหาร”

“อะไรนะ? การลอบสังหาร?”

คิมซูโฮขมวดคิ้ว เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำว่า ‘การลอบสังหาร’ โดยเฉพาะจากสมาคม

“อ๋อ หัวหน้าสมาคมส่งคำขอนี้เป็นการส่วนตัว คุณเคยได้ยินคณะคมีเลียนใช่ไหม?”

“ใช่.”

“ พวกเขาต้องการให้เรากำจัดกลุ่มนั้นออกไป”

“…ฮะ?”

คิมซูโฮเหวอ แน่นอนว่าคณะคมีเลียนได้ก่ออาชญากรรมมากมายจนถึงปัจจุบัน แต่พวกเขาไม่เพียงช่วยมนุษยชาติในระหว่างสงครามกับออร์เดนและบาอัล พวกเขายังได้รับการอภัยโทษเพราะสงครามครั้งนั้น

หากคำสั่งนั้นคือการจับกุมสมาชิกคณะคมีเลียนคิมซูโฮคงจะเห็นด้วยอย่างง่ายดาย

แต่ ‘ลอบสังหาร’ พวกเขาอย่างนั้นหรอ?

คิมซูโฮถามอย่างรุนแรง“ คุณเห็นด้วยไหม?”

“ไม่ ยังไม่ได้ แต่…ถ้าเราทำ มันจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อเรา มันเพียงพอที่จะทำให้เราลุกขึ้นมาเป็นอันดับ 2 ….”

ยุนซึงอาอาแอบมองมาด้านข้างขณะจิบชา คิมซูโฮรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจากสายตาของเธอ

คิมซูโฮพยักหน้ารับ

“ อันดับ 2 พิเศษยังไง?”

“ …จำได้ไหมว่า มีดันเจี้ยนปรากฏขึ้นกี่ครั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาบอกว่าเขาจะให้สิทธิ์แก่เราในการผูกขาดดันเจี้ยนสิบอันดับแรก”

มันเป็นข้อเสนอที่น่าดึงดูด คิมซูโฮลูบคางของเขาโดยแสร้งทำเป็นคิดก่อนที่จะดันผมและลุกขึ้น

“ นั่นฟังดูไม่ดีเลย ไม่ฟังดูน่าดึงดูด แต่ตอนนี้ผมมีสิ่งที่ผมต้องทำ…ดังนั้นผมจะฟังรายละเอียดในภายหลัง”

“ อ่า ตกลง ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณคิด ฉันจะคิดถึงมันในแง่ดี คุณดูยุ่งอยู่ คุณไปได้แล้ว.”

“ เข้าใจแล้ว”

คิมซูโฮออกจากสำนักงานของหัวหน้ากิลด์

“ฮึบบบ….”

จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่ยืนพิงประตู ในขณะนั้น เสียงบางอย่างดังขึ้น

เมื่อมองไปทางนั้น คิมซูโฮเห็นอียงฮาน

เขากำลังชี้นำกลุ่มนักเรียนนายร้อยจากคิวบ์ในขณะที่กำลังทัวร์กิลด์อยู่

“ ดูสิ นั่นคือรองหัวหน้าในอนาคต! ทักทายเขาเด็ก ๆ ! เขาคือฮีโร่ที่ช่วยโลกของเราเอาไว้ คิมซูโฮ!”

“ …อ่า ว่าไง”

คิมซูโฮยิ้มอย่างเจื่อนๆ

“ว-ว้าว! รุ่นพี่คิ คิมซูโฮ!”

“ ด-ดาบศักดิ์สิทธิ์ คิมซูโฮ! ผมเป็นแฟนคลับตัวยงของคุณ!”

“ว้าวววว-!”

วัยรุ่นที่ดูเหมือนจะอยู่ในปีแรกหรือปีที่สองของคิวบ์หยุดและวิ่งมาหาเขา คิมซูโฮยิ้มเบี้ยวๆและถ่ายรูปกับพวกเขาหลายร้อยภาพ

**

ก๊อก ก๊อก- ในห้องเงียบ ๆ ที่มีเพียงได้ยินเสียงนาฬิกาบอกเวลา ผมกำลังดื่มน้ำสกัดโสมแดงที่มีราคาถึง 500,000 วอน

“ ขมมาก ๆ ”

รสชาติของมันขมปร้า ผลของยาไม่ได้มีอะไรพิเศษเช่นกัน

หากสารสกัดจากโสมแดงราคา 500,000 วอนนั้นมีค่าเพียงแค่นี้ อันอื่นๆที่ถูกกว่าที่ขายตามร้านค้าจะต้องไม่มากไปกว่าหรือน้อยลงมากๆแน่ๆ

ผมเขียนผลของสารสกัดลงในสมุดบันทึกที่อยู่ข้างหน้าตัวเอง

[โสมแดงอันดับต่ำ – เอฟเฟกต์ฟื้นพลังจาง ๆ ไม่มีผลต่อการเพิ่มความสามารถทางกายภาพ]

แน่นอนผมรู้ว่ามันเป็นความปรารถนาที่ว่างเปล่า

และเมื่อเวลาผ่านไปเกือบสิบวัน ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะยอมรับมัน

นั่นคือ ‘ผม’ ได้หายไปจากโลกนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว

“… ฮึบ”

ผมยกแขนขึ้นมาและเปิดสมาร์ตวอทช์

เหมือนที่ผมเห็นในข่าวพอร์ทัลไปยุโรปได้รับการฟื้นฟู้แล้ว

ผมดูบัญชีธนาคารของตัวเอง

ผมมีเงินเพียงพอที่จะเดินทางไปรอบ ๆ ภูเขาของประเทศต่าง ๆ ผมมี ‘เดสเสิร์ทอีเกิ้ล’, ‘ชุดดอกบัวดำ’ และ ‘อีเธอร์’ ในกรณีที่ผมต้องการป้องกันตัวเอง

“ใช่แล่้ว”

ผมพยักหน้าอย่างแน่วแน่ขณะมองสมาร์ทวอชต์

ไม่มีทางที่ผมจะเข้าบริษัทเภสัชกรรมได้

ในกรณีนี้ มันคงดีกว่าถ้าผมจะกินสมุนไพรต่าง ๆ จากการเดินทางและทำยาของตัวเอง การสมัครงานเมื่อผมมีประสบการณ์บางอย่างอาจจะเป็นประโยชน์มากกว่า

“ไปเถอะ ตอนนี้เลย”

ผมพึมพำและลุกขึ้น

แม้ว่าจะเป็นการตัดสินใจแบบกระทันหัน แต่ผมก็ไม่ได้ลังเล

เวลาที่จะออกจากจุดเริ่มต้นมาถึงแล้ว

“ เจอกัน ชุนดง …หืม ฉันกำลังพูดอะไรเนี่ย ฉันควรแพ็คของ”

…เกือบลืม.

เนื่องจากผมไม่มีสติ่กมาอีกต่อไปแล้ว ผมจึงต้องเก็บกระเป๋าก่อนที่จะไปไหน

ผมหยิบกระเป๋าสัมภาระขึ้นมาและเริ่มเก็บเสื้อผ้า อาหาร บัตรประชาชน สมาร์ตวอชนาฬิกา เดสเสิร์ทอีเกิ้ล และอื่น ๆ

ผมโยนสิ่งที่มีประโยชน์ทุกอย่างลงในกระเป๋าเท่าที่ผมสามารถหาได้