The Novel’s Extra นิยาย บท 664

Chapter 664. The Story That Should Not Have Existed (5)

กรอบแกรบ- กรอบแกรบ- ผมเดินผ่านเส้นทางที่มีต้นหญ้าพันกันอย่างหยุงเหยิง วัชพืชงอกขึ้นมาจนเลยหัวเข่าของผม และก้อนหินที่เกลื่อนไปทั่วทุกที่ติดอยู่กับเท้าของผมราวกับแม่เหล็ก ทุกครั้งที่ลมพัด ใบไม้จะร่วงหล่นลงมาบนพื้นดินนับไม่ถ้วน และดวงอาทิตย์ส่องแสงอันร้อนแรงมาที่พวกมัน

ภูเขาสูงชันที่ไม่เคยถูกเลือกเป็นสถานที่เดินเล่นหรือปีนเขาได้ชื่อว่า ‘ภูเขา ยาคซี่’ ภูเขาสูงแห่งนี้ตั้งอยู่ในจังหวัดฮัมกยองทางเหนือ เผยให้เห็นความหยาบตามธรรมชาติได้อย่างครบถ้วน

เนื่องจาก ‘การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่’ ที่เกิดขึ้นในอดีตจึงมีความสูงถึง 2650 เมตร และเนื่องจากความหนาแน่นของพลังเวทย์มนตร์สูงมากจึงเป็นที่รู้จักกันดีว่ามีสมุนไพรอยู่ที่นี่มากมาย

ผมนึกถึงเทือกเขาแอลป์สำหรับจุดหมายปลายทางแรกของผม แต่เพราะผมไม่มีหนังสือเดินทาง ผมจึงเลยตัดสินใจมาที่นี่แทน ผมวางแผนที่จะอยู่ที่นี่จนกว่าจะได้หนังสือเดินทางมา นั่นคือตราบใดที่เจ้าของภูเขายังไม่มาเจอพบเสียก่อน

ภูเขา ยาคซี่ เป็นทรัพย์สินบุคคล ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนมันจะเป็นของแชจูชึล ผมได้แทรกซึมเข้ามาในสถานที่แห่งนี้อย่างลับ ๆ บางทีส่วนหนึ่งของผมก็หวังว่าจะถูกใครสักคนค้นพบ

อย่างไรก็ตาม วันนี้เป็นวันที่เจ็ดแล้วที่ผมอาศัยอยู่บนภูเขาแห่งนี้ ยังไม่มีใครสักคนมาพบผม

ไม่มีแม้แต่การลาดตระเวนซึ่งเป็นสิ่งที่ของส่วนบุคคลมักจะมี ด้วยความสงสัยว่าทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น ผมจึงพยายามหาเหตุผลจากสมาร์ตวอทช์ของตัวเอง แล้วพบว่าเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดคือการทำสงครามกับปีศาจ แต่ที่เด่นชัดคือแชจูชึลได้ละทิ้งภูเขานี้ไปแล้วเป็นซะส่วนใหญ่

เมื่อผมพบอย่างนั้น ผมก็ท่องไปทั่วภูเขาอย่างมีความสุขและมองหาสมุนไพรทุกประเภท

ในการเก็บเกี่ยว ‘ไลอ้อนลีฟ’ ที่เติบโตบนขอบหน้าผา ผมต้องปีนหน้าผาสูงชัน เพื่อค้นหา “เครออน” ผมเดินทางข้ามผ่านที่อยู่อาศัยที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่า และเพื่อปกป้อง ‘ความทรงจำแห่งแอปริคอท’ ผมต้องจัดการเพื่อให้ได้มันมาด้วยความยากลำบาก ผมต่อสู้กับมอนส์เตอร์หลายตัว

แม้ว่าร่างกายของผมจะเหนื่อยล้า แต่ผมก็สามารถรักษาสุขภาพจิตที่ดีไว้ได้ นั่นเป็นเพราะผมเผลอหลับจนไม่สามารถฝันอะไรได้อีก ….

“… โอ้?”

ขณะที่ผมกำลังเดินไปบนภูเขาเพื่อค้นหาสมุนไพรเหมือนทุกครั้ง สมุนไพรเปล่งประกายบางอย่างได้ผ่านเข้ามาในสายตาของผม

ผมพุ่งไปในทิศทางของแสงนั้นอย่างรวดเร็ว ที่นั่นผมเจอดอกไม้ที่สวยงามดอกหนึ่ง ดอกไม้เปล่งแสงสีน้ำเงินพร้อมกับกลีบบานสะพรั่งสีขาว

ผมไม่รู้ว่าดอกไม้นี้เป็นสมุนไพรหรือไม่ ผมไม่รู้จักชื่อดอกไม้นี้ด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามสมาร์ตวอทช์ของผมรู้

ผมถ่ายภาพดอกไม้ด้วยสมาร์ทวอทช์ของตัวเองแล้วค้นหาใน [สารานุกรมสมุนไพร]

===

[คลาวด์ซีคเกอร์]

– ดอกไม้ธรรมดา ในขณะที่การปรากฏตัวของมันอาจทำให้ผู้คนหลงผิดคิดว่ามันเป็นสมุนไพร ไม่มีการบันทึกรายละเอียดของเอฟเฟ็คจากมัน มันก่อให้เกิดอาการปวดท้องเมื่อบริโภค

===

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นสิ่งที่เขียนไว้ในสมาร์ตวอท แต่ผมก็จำเป็นต้องลองบางอย่างให้แน่ใจเสียก่อน ผมเปลี่ยนอีเธอร์ให้เป็นรูปทรงของพลั่วและขุดคลาวด์ซีคเกอร์จากราก จากนั้นผมก็กัดมันกลืนลงคอโดยไม่ลังเล

“ โอ๊ะ ท้องฉัน”

ทันใดนั้น ผมรู้สึกปวดท้องเล็กน้อย แต่เมื่อผมหลับตาและลิ้มรสชาติของมัน ผมรู้สึกว่าตัวเองรู้ถึงเอฟเฟคที่ซ่อนอยู่ของสมุนไพรนี้

ผมเปิดสมุดบันทึก

มันเต็มไปด้วยสมุนไพรหลายอย่างที่ผมพบในภูเขา

[มาโคลอง – ความคืบหน้าการท่องจำ: 100% สมุนไพรนี้เพียงอย่างเดียวไม่มีผล แต่เมื่อผสมกับสมุนไพรอื่นมันมีศักยภาพในการรักษาโรคต่าง ๆ ]

[เครออน – ความคืบหน้าการท่องจำ: 60% สมุนไพรเสพติด ทำให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าคมชัดขึ้น มีประโยชน์สำหรับการต่อสู้]

[แสงแดดที่โศกเศร้า – ความคืบหน้าการท่องจำ: 100% สามารถรักษาอาการบาดเจ็บจากภายนอกได้ง่าย]

[ไลอ้อนลีฟ – ความคืบหน้าการท่องจำ: 50% เพิ่มระดับฮอร์โมนเพศชายเป็นเวลาสองชั่วโมง ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นสิงโตหนุ่มเหมือนชื่อสมุนไพรเลยทีเดียว]

[ฟอร์-เก็ท-มี-นอท เมจิกพาวเวอร์ – ความคืบหน้าการท่องจำ: 100% มีสรรพคุณดีเยี่ยมในการหยุดเลือดและบาดแผล]

[ความทรงจำแห่งแอปริคอท – ความคืบหน้าการท่องจำ: 95% มีประสิทธิภาพในการฟื้นความทรงจำและเซลล์สมอง มีโอกาสสูงที่จะถูกใช้ในการรักษาภาวะสมองเสื่อม]

ผมเพิ่ม [คลาวด์ซีคเกอร์] ในรายการ

[คลาวด์ซีคเกอร์ – ความคืบหน้าการท่องจำ: 30% มีเอฟเฟ็คที่เกี่ยวข้องกับ ‘การชำระให้บริสุทธิ์’ ผมอาจจะต้องกินอีกสามต้นเพื่อยืนยันสมมติฐานนี้]

หลังจากนั้น

กรอบแกรบ- กรอบแกรบ –

ผมสัมผัสได้ถึงบางอย่าง ผมหยิบเดสเซิทอีเกิ้ลออกมาแล้วเล็งไปทิศทางนั้น ในไม่ช้า ชายสองคนและผู้หญิงคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากพุ่มไม้ใต้เนินเขา พวกเขาเป็นวัยรุ่นที่อยู่ในช่วงปลายยุคที่ 10 หรือต้นยุค ที่20

เมื่อพวกเขาเห็นปืนของผมก็กรีดร้องและยกมือขึ้นเหนือหัวทันที

“ …พวกคุณเป็นใคร?”

“ อย่ายิง! เรามาจากหมู่บ้านใกล้เคียง อืม เรามาที่นี่เพื่อเก็บสมุนไพร”

“สมุนไพร?”

ผมขมวดคิ้วและลอบสำรวจพวกเขา สิ่งเดียวที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้คือพลั่วและเคียวที่แขวนอยู่บนเข็มขัดคาดเอว เสื้อผ้าของพวกเขาก็ดูโทรมและมอมแมม

แม้ว่าเราจะอยู่แค่บริเวณเชิงเขายาคซี่ แต่พวกเขาก็ดูใกล้พร้อมสำหรับการปีนเขาแล้ว

“ ด้วยอุปกรณ์พวกนั้นหรอ?”

“ …เรา เราเอ่อ เราไม่มีอาวุธอะไรเหมือนที่คุณมีหรอก”

ทั้งสามคนสั่นสะท้านเบื้องหน้าปืน

ผมยังคงสำรวจพวกเขาต่อไปโดยไม่ลดการป้องกันลง