The Novel’s Extra นิยาย บท 672

บทที่ 672. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (13)

คิมซูโฮที่อยู่ในชุดโค้ทปลายยาวมองดูสถานที่จัดงานเลี้ยง แขกที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่ยุ่งกับการพูดคุยกัน แต่เนื่องจากเขามาสายเกือบ 40 นาที เขาจึงไม่สามารถเข้าร่วมในการสนทนาใด ๆ ได้

คิมซูโฮเดินผ่านห้องโถงขนาดใหญ่และมองยูชีฮยอค, ยูจินวอง, นิโคลัส และฮีโร่ ที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ เขาพบว่ามันค่อนข้างน่าสนใจที่ฮีโร่ที่เขาเคยเห็นทางทีวีเมื่อตอนที่เขายังหนุ่มล้วนมารวมตัวกันที่นี่

“ ไอ้หยา นั่นไม่ใช่ฮีโร่แห่งอนาคตของเราหรือ ~!”

ในขณะนั้น มีคนเข้ามาหาเขา และแกล้งทำตัวเป็นมิตร คิมซูโฮสั่นเล็กน้อยขณะที่เขาหันไปทางด้านข้าง

นั่นคืออดีตประธานาธิบดีแห่งเกาหลีคิมซุกโฮ

“ …สวัสดีครับ ศาสตราจารย์คิมซุกโฮ”

เขาได้ยินจากยุนซึงอาว่า คิมซุกโฮสนุกกับการถูกพูดถึงในฐานะศาสตราจารย์ คิมซูโฮปฏิบัติตามคำแนะนำของเธอและดูเหมือนว่ามันจะทำงานได้ดี เมื่อเห็นรอยยิ้มบานบนใบหน้าของคิมซุกโฮ

“ ฮ่าฮ่าฮ่า ยินดีที่ได้พบคุณ ผมได้ยินมาว่าคุณมาช้าเพราะภารกิจ”

“ ใช่ ต้องขอโทษด้วยครับ”

“ไม่จำเป็น. ผมเองก็มาสายเล็กน้อยเช่นกัน”

เมื่อคิมซุกโฮปล่อยเสียงหัวเราะ แขกผู้มีเกียรติคนอื่น ๆก็มารวมตัวกันรอบตัวเขา คิมซูโฮ รู้จักและจดจำใบหน้าของพวกเขาได้ จากรายชื่อคนที่ยุนซึงอาส่งมาให้พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เรียกว่า ‘พรรคิมซุกโฮ’

“ ไอหยา มารยาทของฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย? ซูโฮ ให้ผมแนะนำคุณกับพวกเขา นี่คือหัวหน้าแผนกประเมินของสมาคมคิมออน”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมคือคิมออน ผมได้ยินเรื่องของคุณมาจากหลายคน ฮีโร่ระดับสูง คิมซูโฮ-nim”

คิมออนยื่นมือออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแปลก ๆ

สำหรับกการบันทึกนั้น แผนกประเมินผลเป็นส่วนหนึ่งของสมาคมที่จัดอันดับและประเมินผลวีรบุรุษ เนื่องจากชื่อเสียงและเงินเดือนของฮีโร่ขึ้นอยู่กับอันดับของพวกเขา แผนกประเมินผลจึงมีอำนาจค่อนข้างมาก

“…ยินดีที่ได้รู้จัก ผม คิมซูโฮครับ”

คิมซูโฮจับมือของเขาอย่างเชื่องช้า

ต่อไปเขาได้พบกับหัวหน้าแผนกธุรการฝ่ายกิจการต่างประเทศ กรมช่วยเหลือต่างประเทศ ฯลฯ …. หลังจากที่คิมซูโฮจับมือกับทุกคน คิมซุกโฮก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ โอเค หัวหน้าคิม ไม่มีช่องว่างสองสามอันสำหรับตำแหน่งฮีโร่ระดับมาสเตอร์เลยเหรอ?”

“ ใช่ มีคนเสียชีวิตเล็กน้อยในช่วงสงคราม และอีกไม่กี่คนที่ถูกขับไล่ออกจากการไม่ตอบรับหมายเรียกระหว่างสงคราม”

“ Tsk พวกทหารหนีเกณฑ์…. ช่างเป็นฮีโร่ฮีโร่ไร้ยางอาย มีหลายคนที่ตาบอดด้วยเงินและชื่อเสียง ตอนที่ผมอายุเท่าพวกเขา ผู้คนก็กลายเป็นวีรบุรุษเพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไม่มีใครใส่ใจเรื่องเงินและชื่อเสียงสักคน”

คิมซุกโฮพึมพำอย่างไม่มีความสุขก่อนที่จะหันไปหาคิมซูโฮและยิ้มออก

“ เราต้องการฮีโร่มากๆเช่นซูโฮ”

“…ขอบคุณสำหรับคำชมครับ”

คิมซูโฮผงกหัวของเขาอย่างหงุดหงิด

หลังจากนั้น

เพียงคลิกเดียว ไฟก็ส่องสว่างห้องที่ปิดอยู่

มันเป็นเหตุการณ์หรือการโจมตีหรือไม่?

ในขณะที่ทุกคนยืนนิ่งระวังสปอตไลต์เล็ก ๆ ส่องไปทางทิศใต้ของห้องโถงปาร์ตี้

“…อะไร?”

คิมซุกโฮและแขกผู้มีเกียรติท่านอื่นก็หันมาสนใจในทิศทางนั้นทันที

ผ้าม่านยกขึ้น บนเวทีว่างเผยให้เห็นโฮสต์ของงานปาร์ตี้ – ยูยอนฮา เธอแสดงมารยาทที่เหมาะสมกับตำแหน่งของเธอและทักทายแขก

“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อยูยอนฮา ฉันอยากจะขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกคนที่มารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้ แน่นอนว่าฉันจะจ่ายเงินให้แขกแต่ละคนที่มาเยี่ยมชมเพื่อขอบคุณพวกเขา”

เธอขอบคุณแขกที่มาก่อนจะตัดตรงไปที่การไล่ล่า ยูยอนฮาไม่ต้องการทำลายสถานการณ์ที่เธอเขียนไว้

“ คนแรก ประธานไอลีนของวิหารแห่งความยุติธรรม ความกล้าหาญของคุณกลายเป็นสัญญาณไฟทรงพลังต่อต้านสงครามของมนุษยชาติต่อบาอัล เราชื่นชมคุณจากก้นบึ้งของหัวใจของเรา”

ยูยอนฮาพูดด้วยเสียงอ่อนโยน ในขณะเดียวกันสปอตไลต์ก็ขยับและฉายแสงตรงไปที่ไอลีน ช็อคโกแลตที่พึ่งเคี้ยวไปได้แค่ครึ่งอัน ไอลีนโบกก่อนจะเช็ดปากอย่างรวดเร็วและยิ้มอย่างเขิน ๆ

แปะ แปะ แปะ –

ยูยอนฮาตบมือก่อนซึ่งในที่สุดก็แผ่ออกไปและเต็มไปด้วยเสียงปรบมือทั้งห้อง ไอลีนลืมสิ่งที่ต้องทำและก้มศีรษะที่เธอแดงก่ำซ้ำ ๆ

“ ต่อไปคือ เรเชลผู้ซึ่งพลังธาตุของเธอช่วยชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วนผ่านพลังที่ชัดเจนและบริสุทธิ์ จะต้องมีคนหลายแสนคนที่กำลังใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเพราะช่วยชีวิตเอาไว้โดยคุณ”

แปะ แปะ แปะ –

ดูเหมือนว่าตอนนี้เป็นเวลาของความเพลิดเพลิน คิมซูโฮปรบมือในขณะที่เขากำลังมองยูยอนฮาพูดบทพูดของเธอ

“….ขอบคุณ.”

เรเชลยิ้มอย่างขวยเขินกับคำสรรเสริญของยูยอนฮา และผู้ชายหลายคนก็เขินอายเมื่อมองเธอ

ยูยอนฮายังคงชื่นชมแขกผู้มีเกียรติด้วยลิ้นเงินของเธออย่างต่อเนื่อง ยุนซึงอา,ยูชีฮยอค, แชนายอน, อียองฮาน, คิมซูโฮ และแม้แต่ ชินจงฮัก ที่ไม่ได้อยู่ด้วย …

คิมซูโฮรู้สึกว่าหัวใจของเขาอุ่นขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป

“ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ”

อย่างไรก็ตาม จินซาฮยอคดูเหมือนจะคิดเป็นอย่างอื่น คิมซูโฮประหลาดใจกับการปรากฏตัวขึ้นฉับพลันของเธอ แต่เขาก็สงบลงและกระซิบข้างหูเธอ

“ เงียบน่า ”

“ นายเป็นใครที่จะบอกว่าฉันควรทำอะไร?”

“…อะไร?”

“ หุบปากน่า”

“… โธ่.”

มุมปากของคิมซูโฮบิดเบี้ยว ในขณะเดียวกันการถ่ายทอดการสรรเสริญที่บริสุทธ์กำลังสิ้นสุดลง

“ เหลืออีกสองคน”