The Novel’s Extra นิยาย บท 676

บทที่ 676. เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่ (17)

…ผมมองเธอที่ยืนอยู่นอกประตู

โลกรอบตัวผมเงียบไป แต่พื้นที่รอบตัวผมหดตัวลง ทุกอย่างนอกเหนือจากผมและเธอขยายและหดตัวด้วยตนเอง

ผมสงสัยว่าผมกำลังฝัน

ร่างกายของผมปฏิเสธที่จะเคลื่อนไหวด้วยความตกใจ

นี่ไม่ใช่ความจริง

เมื่อคิดอย่างนั้น ผมก็หลับตา

โดยหวังว่าเธอจะไม่หายไป และสวดอ้อนวอนว่าผมจะไม่พบตัวเองอยู่บนเตียง แล้วผมก็ลืมตาขึ้น

“….”

เธอกำลังยืนอยู่ในเดิม

ผมคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ความตกใจครั้งใหญ่ดูเหมือนจะช็อกเซลล์สมองทั้งหมดของผม

ดังนั้นผมจึงยังอยู่ และผมก็จ้องที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม

ทันใดนั้น เท้าผมก็เย็นขึ้นมา

ถ้าเธออยู่ที่นี่เพื่อรับยาของผมเหมือนคนเยี่ยมคนอื่นๆ ล่ะ? เธอควรลืมผมไปแล้ว ผมต้องปฏิบัติกับเธอเหมือนคนแปลกหน้าไหมอะ?

…แต่ในขณะนั้นเอง

“ฉันบอกนายก่อนหน้านี้แล้วใช่มั้ย”

เสียงที่ไม่น่าเชื่อไหลเข้ามาในหูของผม

“ฉันจะไม่มีวันลืม”

ดวงตาของเธอส่องประกายราวกับอัญมณี

เธอกำลังร้องไห้

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอร้องไห้

“…ฉันบอกนายว่าฉันจะไม่ลืม”

เธอสะอื้น

ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมบอกได้เลยว่าน้ำตาของเธอกำลังไหลลงแก้ม

การร้องไห้ของเธอช่างน่าตกใจพอๆ กับที่เธอมาหาผม

ผมควรจะปลอบเธอก่อนไหม? หรือผมควรกอดเธออย่างเงียบๆ?

ถ้าผมจะปลอบเธอ เธอจะพูดยังไง?

ถ้าผมจะกอดเธอ มันควรในระดับไหนละ?

ในขณะที่ผมยืนลังเลอยู่เหมือนคนโง่เง่า เธอก็เดินเข้ามาหาผมและเดินเข้ามาในอ้อมแขนของผม

“…อะ”

เสียงพึมพำสั้นๆ ออกมาจากริมฝีปากของผม

กลิ่นของเธอกระตุ้นจมูกของผม

เสื้อผ้าของเราสัมผัสกัน

ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลม แต่ผมหมดแรงขยับแขนและเกาะเอวของเธอไว้

“คิมฮาจิน”

เธอพูดชื่อผม

อีบยอล พูดชื่อของผม

ด้วยมือของเธอที่อยู่บนหน้าอกของผม เธอมองขึ้นมาที่ผมเหมือนลูกแมว

“ฉันจำนายได้”

“….”

ผมยิ้ม

หยาดหยดของการพักผ่อนตกอยู่ในใจของผม

คนๆนี้จำผมได้

ตอนนี้ อีบยอลจะไม่ทิ้งผม

“ขอบคุณ จริงๆ”

ผมกอดเธออย่างแน่นหนา

เธอเองก็ยิ่งมุดเข้าไปในอ้อมกอดของผมเช่นกัน

รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจบานบนใบหน้าของผม

นี่ไม่ใช่ความฝัน และผมอยู่กับเธอ

…แต่