The Novel’s Extra นิยาย บท 675

บทที่ 675 เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (16)

ถ้ามีจะบอกความรู้สึก บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ

ไม่ใช่เพราะว่าตระกูลแชเข้ามาเกี่ยวข้องกับการทุจริต เธอได้แก้ไขในชะตากรรมนี้เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆกับแชจินยุน

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้ลืมเรื่องบางอย่างที่สำคัญไป

และทุกครั้งที่เธอรู้สึกแบบนี้ เธอก็จะเล่นสร้อยคอของตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกที่ขัดแย้งกันนี้ก็ชัดเจนขึ้นเมื่อเธอสัมผัสสร้อยคอ

มีใครบางคนมอบสร้อยคอนี้ให้กับเธอ เธอต้องคืนมัน แต่เธอจำไม่ได้ว่าต้องคืนใคร ทุกครั้งที่เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะจำได้ การลืมเลือนที่ไม่ต้องการก็จะกลับมาภายในหัวของเธอ

-กรี๊ซซซซ!

“ อ๊ะ กรี๊ซซ!”

ในขณะนั้น เสียงกรีดร้องดังขึ้น ด้วยความตกใจ แชนายอนเงยหัวเธอขึ้นมาทันที เรเชลซึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องเดียวกันกับเธอในฐานะพยานยืนยันก็แสดงอาการตกใจเช่นกัน

เสียงกรีดร้องดังกล่าวมาจากสปาร์ตันซึ่งนอนอยู่บนตักของเธอ

-กรี๊ซซซซซ! กรี๊ซซซซ!

“ ส, สปาร์ตัน? ก- เกิดอะไรขึ้น…?”

-กรี๊ซซซ! กรี๊ซซซซ!

เขาเหมือนจะมีอาการชัก

“เ-เฮ้! ทำอะไรสักอย่างกับเขาที!”

ฮีโร่คนอื่น ๆซึ่งเคยดำรงตำแหน่งเป็นผู้ทดสอบได้แต่ขมวดคิ้ว ยูชีฮยอคซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับยูจินวอง ทำหน้าบึ้งอย่างหนักโดยเฉพาะ

“สปาร์ตัน – สปาร์ตัน -!”

-Kiee …

เมื่อเรเชลคว้าปีกของเขาและกระซิบเบาๆ สปาร์ตันก็หยุดลง แต่แล้วเขาก็เริ่มจ้องมองวอลล์เปเปอร์ของเรเชลบนสมาร์ทวอทช สิ่งแรกที่เริ่มต้นด้วย tk- tk- tk- เปลี่ยนเป็น tudududududu- อย่างรวดเร็ว!

มันเหมือนกับว่านกหัวขวานได้พัฒนาเป็นสว่านไฟฟ้า

“ ตอนนี้อะไรล่ะ?”

เรเชลเปิดสมาร์ทวอทช์ของเธอด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอสงสัยว่าตัวเองพลาดบางอย่างไป

แต่เธอไม่พบสิ่งผิดปกติ – มีเพียงข้อความจากการเชื่อมต่อที่ถูกตั้งค่าเป็นเพื่อน VVIP

ใช่แล้ว ข้อความมาจากยูยอนฮา

แชนายอนที่กำลังดูอย่างสงสัยถามขึ้น

“…มันคืออะไร?”

“ ฉันไม่รู้”

“ ดูเหมือนว่านกหัวขวานต้องการให้เธอเช็คสมาร์ทวอทช เธอได้รับบางอย่างหรือเปล่า?”

“ ฉันได้รับข้อความจากยอนฮา แต่นั่นมัน….” [1]

“ …โย่คุณสามารถเลือกระหว่างการพูดที่สุภาพและการพูดที่ไม่เป็นทางการแทนที่จะผสมทั้งสองเข้าด้วยกันได้หรือไม่”

เรเชลกระพริบตาเธอบ่อย ๆ และจ้องมองแชนายอน จากนั้นเธอลดสายตาลงโดยไม่ตอบกลับและอ่านข้อความของยูยอนฮา

ในทันใดนั้น ใบหน้าของเธอแข็งทื่อ แต่มันไม่ใช่แค่ใบหน้าของเธอ ร่างกายของเธอแข็งเหมือนก้อนหินราวกับว่าเธอจมดิ่งอยู่ในความคิด

แชนายอนเงยหน้าขึ้นมามองแล้วถาม

“อะไร? มันคืออะไร? มีอะไรเกิดขึ้นหรอ?”

“…”

เรเชลไม่ตอบ

“สวัสดี? เธอได้ยินฉันไหม?”

เธอไม่สนใจแชนายอน ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่แชนายอนถาม

แชนายอนโกรธมากเล็กน้อยจนต้องขมวดคิ้วและเปิดสมาร์ตวอทช์ของตัวเอง

เธอมีข้อความใหม่นับไม่ถ้วน

ในจำนวนข้อความเหล่านั้น กลับมาปรากฏของยูยอนฮาโดดเด่นออกมา

แชนายอนคลิกมันโดยไม่ได้คิดอะไรมาก

หลังจากนั้นทันที แชนายอนก็แสดงอาการตกใจเหมือนที่เรเชลกำลังเป็น

ความคิดของเธอหยุดลงและร่างกายของเธอก็เช่นกัน

มีเพียงดวงตาของเธอที่ค่อย ๆ ขยับขึ้นและลงอ่าน ‘คำบางคำ’

“… .”

‘คำบางคำ’ เป็นชื่อสามัญ

แต่ในขณะเดียวกันมันก็ไม่ธรรมดา

ข้อความที่ยูยอนฮาส่งมานั้นมีชื่อของใครบางคนอยู่

แชนายอนจำชื่อนี้ไม่ได้

อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกคุ้นเคยกับดวงตาของเธอ

แชนายอนจับสร้อยของเธอโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอค่อย ๆ เงยหัวขึ้น เรเชลที่ดูเหมือนได้รับข้อความเดียวกับเธอกำลังจ้องมองกลับมา

เมื่อดวงตาของพวกเขาประสานกัน เรเชลก็ถามขึ้น

“ …คิมฮาจินคนนี้…เขาคือใคร?”

แชนายอนไม่สามารถตอบได้

พวกเขาทั้งสองต้องการเวลาสำหรับการไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง

**

—หนึ่งเดือนผ่านไป แต่การพิจารณายังคงดำเนินอยู่ คิมซุกโฮและอียุกโฮยังคงอ้างว่าเป็นผู้บริสุทธิ์กำลังรับคำวิพากษ์วิจารณ์จากประชาชน ในทางกลับกันยูจินวองได้ยอมรับความผิดของเขาและถูกตัดสินลงโทษในหลายข้อหา แชจูชึลยืนอยู่ในตำแหน่งที่ไม่เหมือนใคร โดยคำนึงถึงว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้ให้ข้อมูลในคดีนี้ ผลงานที่เขาทำในช่วงสงครามต่อต้านออร์เดนและสุขภาพร่างกายที่แย่ลงของเขาเนื่องจากอายุที่มากขึ้นและการมีส่วนร่วมในสงครามปีศาจครั้งใหญ่….

“ …สิ่งต่าง ๆ กำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว”

ผมยังคงอยู่ในกระท่อมบนหน้าผาของเทือกเขาแอลป์ กำลังดูทีวีขณะที่เคี้ยวซีเรียลไปด้วย

[การเปิดโปงสมาคมฮฺีโร่] อายุหนึ่งเดือนยังไม่หายไปในรอบข่าว

“เฮ้อ”

ไม่ว่าในกรณีใดๆ มันไม่ได้รู้สึกแย่นักเมื่อมองไปที่โลกที่มุ่งไปสู่ ​​’เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง’

จริงๆแล้วผมมีความสุขมาก ไม่เพียงแต่โลกนี้จะรอดพ้นจากความทุกข์ยากที่รู้จักกันในชื่อว่าBaalแล้ว แต่มันยังอยู่ในขั้นตอนการกำจัดเนื้องอกมะเร็งที่ยังคงอยู่ในสมาคมฮีโร่

แต่การตั้งค่าให้ผู้บริหารของสมาคมสมรู้ร่วมกับปีศาจเพื่อรักษาอำนาจของพวกเขา….

ไม่สิ

ผมควรหยุดพูดถึงสิ่งต่าง ๆ ว่า “การตั้งค่า” ผมไม่ควรใช้คำนั้น

ท้ายที่สุดแล้วมันทำให้ผมรู้สึกเศร้า

ก๊อก ก๊อก—

ในขณะนั้น มีใครบางคนมาเคาะประตู

แขก?

ผมปิดสมาร์ทวอทและลุกขึ้นจากเก้าอี้

แม้ว่าโลกจะหมุนค่อนข้างเร็ว แต่ผมก็ยังใช้ชีวิตยามว่างไปเรื่อยๆ

“ …อัก เจ็บ”

หลังจากนั้นประมาณสามนาที [ร่างกายจดจำฤทธิ์ยา] ได้เก็บยาแก้พิษของอัลบราฮาร่า ผมแปลงยาแก้พิษเป็นยาเม็ดทันทีก่อนจะถือไว้ในมือ

ผมตะโกนเสียงดัง

“เฮ้! เข้ามาได้แล้ว”

ผู้หญิงสองคนเข้ามาอย่างรวดเร็วและผมก็ส่งยาแก้พิษให้กับพวกเขา

พวกเขาไม่สงสัยในยาของผมเลยแม้แต่น้อย พวกเขาร้องไห้และส่งอัญมณีราคาแพง- เพชรสีน้ำเงินให้ผมเป็นการตอบแทน

“ขอบคุณ!”

หลังจากโค้ง 90 องศาพวกเขาก็ออกจากกระท่อมของผม

“ … ระวังด้วย”

หลังจากส่งพวกเขาออกไป ผมก็นั่งลงบนเก้าอี้และเปิดสมาร์ตวอทช์ของตัวเอง

– ในอีกทางหนึ่งสำนักงานหัวหน้าเจ้าหน้าที่ของแกนช่องแคบใต้ดิน ยูยอนฮาได้ประกาศการเกษียณของเธอ แต่การถูกตำหนิอย่างดุเดือดของกิลด์ทำให้กิลด์ถอนคำสั่งของเธอ หลายคนกำลังส่งคำพูดให้กำลังใจและความเห็นอกเห็นใจให้กับยูยอนฮาและยูจินวอง

นาฬิกามีฟังก์ชั่นการฉายภาพทางทีวี

แต่ข่าวไม่ได้น่าสนใจไปทั้งหมด

ผมมองยูยอนฮาเพื่อแถลงข่าวก่อนที่จะเปลี่ยนช่อง

– อุบัติการณ์ควังโอเป็นกุญแจสำคัญในปัญหานี้….

“อ่า.”

ผมปิดนาฬิกาทันที

อุบัติการณ์ควังโอ

พูดตามตรง ผมหวังว่าอุบัติการณ์ควังโอจะช่วยผม แม้ว่าความทรงจำเกี่ยวกับผมจะถูกล้างออกจากจิตใจของทุกคน แต่ผมก็หวังว่าจะมีใครบางคนฟื้นความทรงจำของพวกเขาเมื่อพวกเขาได้ยินถึงอุบัติการณ์ควังโอ แต่นั่นไม่ได้เกิดขึ้น

หนึ่งเดือนผ่านไป แต่ไม่มีใครมาพบผม

มันผ่านไปแล้ว

มันเหมาะสมแล้วที่ความสัมพันธ์ที่ผิดพลาดซึ่งสร้างขึ้นผ่านพลังของผู้เขียนที่จะหายไป

ท้ายที่สุดแล้ว โลกนี้ไม่ใช่นิยายอีกต่อไป

ผมไม่ได้เป็นนักเขียนนิยาย คิมฮาจิน อีกต่อไป แต่เป็นคิมฮาจินที่ไม่ได้สำคัญอะไร

“…เฮ้อออ”

ก๊อก ก๊อก—

ในขณะที่ผมถอนหายใจเสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง

นี่เป็นผูมาเยือนคนที่สองแล้ว

“ แขกเยอะจังวันนี้”

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ประตู

ผู้มาเยือนในครั้งนี้ดูเหมือนจะใจร้อนมากกว่าคนที่ผ่านมา หรืออาจจะเร่งด่วนกว่าครั้งล่าสุด

“ โอเค ไม่เป็นไร…”

เมื่อคิดอย่างผมนก็เปิดประตูออกไปโดยไม่ลังเล

ฟิ้ววว-

ผมสีดำพลิ้วไหวในสายลมหนาวของเทือกเขาแอลป์ พระอาทิตย์ตกดินที่ส่องประกายระยิบระยับ และคนคนหนึ่งกำลังมองมาที่จากท้องฟ้าสีส้ม

ทิวทัศน์นั้นสวยงามอย่างแท้จริง

มันช่างสวยงามเหลือเกินจนผมไม่สามารถคิดถึงอะไรได้อีกเลย